Sjómaðurinn - 01.08.1941, Qupperneq 18

10
SJÓMAÐURINN
Jón Indriðason:
35i xzfc/zí/tcfcrr d sjó Ieiíl dL árum-
Öldungur á áttræðisaldri segir frá:
Eftirfarandi hrakningssögu segir gam-
all sjómaður og er hún sú eina, sem hann
ætlar að láta skrifa, af öllum þeim sjóferð-
um, sem hann hefir farið, en sjóvinnu hef-
ir hann stundað í 50 ár, ýmist á árabátum,
seglskinum (skakskútum, sem kallaðar
voru) eða mótorskipum. Maður þessi
heitir Jón er Irtdriðason, ættaður úr Grund-
arfirði, en á nú heima í Stvkkishólmi.
Byrjaði sjóvinnu 17 ára gamali og stund-
aði hana samfleytt til 70 ára aldurs, er nú
72 ára og því hættur sjóvinnu fyrir 2 ár-
um. Nú látum við Jón segja sjálfan frá
hrakningi þessum og hljóðar saga hans
þannig orðrétt tekin:
„Það var haustið 18% að eg var við sjóvinnu á
Hlaðhót við Arnarfjörð á dekkbát frá Flatey á
Breiðafirði. Biátur þessi var 12 smálestir að stærð,
hét „Hergils“ og áttu þeir hanu Eyjólfur Jóhanns-
son kaupm. i Flatey og Snæhjörn Kristjánsson
hreppstjóri í Hergilsey, og gerðu þeir sjálfir bál-
inn út
Skipshöfn hátsins voru þeir: Kristján Snæ-
vorum færðir úr fötunum. Jack var færð heit
mjólk, en mér romm. Vélamaðurinn var fluttur
í rúmið. Við Jack sátum. og héldumst í hendur og
glottum eins og fifl.
— Reyndu þetta, sagði ég og lielti rommi út í
mjólkina hjá Jack litla.
— Ég þakka kærlega fyrir mig, sagði Jack.
Jack skalf ennþá, cn hann grét ekki. Hann
minntist ekki á heimili sitt eða systur sina, sem.
hafði farizt með Benares. Hann kvartaði ekki.
Nóttina áður hafði hann bjargað lífi sinu með
rólyndi og athygli á stund hættunnar. Um daginn
hafði hann bjargað lifi vélamannsins. Hann var
hugprúður og æðrulaus og missti aldrei vonina.
Ilann var kátur, þegar hann sneri aftur heini til
Lundúna, sem. lá undir loftárásum nótt og dag.
Laglega af sér vikið af átta ára snáða. Jack Keeley,
ég þakka þér fyrir samveruna!
hjörnsson formáður, Sigurvin Hansson stýrimað-
úr, Jón Indriðason og Kristbjörn Einarsson hásetar.
Þessa hauslvertíð álli háturinn að ganga frá
„Hlaðbót“ og var meiningin að vera þar fram
undir jól, ef allt gengi sæmilega, en hæði vegna
þess að mjög var fisktregt og Iika að gæftir voru
litlar vegna ótíðar, varð það úr að hætta fiskiveið-
um og halda heim, mun fyr en ráðgert var. Var
|)að um miðjan nóvember, sem lagt var á stað frá
Hlaðhót árla morguns, en hvaða mánaðardag man
eg ekki. Á bátnum voru áðurnefndir menn. Komið
var við á Bíldudal og bættist þar við stúlka, Krist-
björg Sigurðardóttir frá Flatey, sem verið hafði i
vinnu á Bildudal um haustið, en þurfti að komast
lieim, og tók því far með okkur. Um flesta hluti
vorum við illa útbúnir, því við bjuggumst ekki
við að ferðin stæði vfir nema rúman sólarhring, eða
kannske ekki það.
Frá Bíldudal fengum við suðaustan leiði út Arn-
arfjörðinn og suður undir Látraröst, en þar kom
vindurinn á móti okkur, stóð fyrst sunnan og gekk
svo í suðvestur; var þá ekki hægt að komast lengra
og var látið slóa, sem sjómenn kalla um Patreks-
fjarðarflóann. Þar vorum við að hrekjast fram og
aftur í 2 daga, en þá gekk vindur til norðvesturs
og var þá siglt suður fyrir röst, en ])egar þangað
kom rauk á aftaka norðan áhlaupsvindur, svo allt
a'tlaði um koll að keyra; var þá lagl til og látið
skola um nóttina, en með morgninum var siglt
og ætluðum við að ná Grundarfirði, en rokið var
svo mikið, að slíkt var ekki viðlit, að beita skip-
inu það mikið upp í vindinn. Urðum við þá að sigla
suður fyrir öndverðarnes, en náðum á Bervík og
lögðumst þar, var kl. þá um 5 e. h. Gengu þá allir
lil svefns nema cg, tók þá færi og fór að renna og
dró nokkra fiska og 1 skötu. Seinna um kvöldið
fór eg að sjóða fisk og um kl. 11 vakti eg félaga
mína og færði þeim nýjan fisk til matar. Þegar
sldpsmenn voru að horða lierti ó rokinu og fyrr en
varði hrukku legufæri skipsins í sundur og rak
nú skipið undan rokinu út í náttmyrkrið og bylinn.
Þutum við þá allir á dekk og náðum upp horni af
stórseglinu og litlum lappa af klýfirnum, en urð-
um strax að laka liann aftur; skipið þoldi hann