Sjómaðurinn - 01.08.1941, Qupperneq 29

SJÓM AÐURINN
21
í sama kjölfarið, enda hefði þá eigi verið unní
að fullnægja þeim öllum.
Svo var það morgun einn, kl. 7, að formaður
okkar kallaði til róðurs; hann sagðist ætla að fara
með alla lóðina og hreinsa af henni, enda var
sumt af lienni gamalbeitt. Veðrið var ágætt, blæja-
logn og sólskin; það var því ekki útlit fyrir að
laka þyrfti til seglanna daginn þann, en vitanlega
voru þau höfð með í ferðinni, eins og vant var.
Óvenjulega langur áraróður var í vændum, en þó
var eigi fremur nú en endranær neitt um það
liugsað, að hafa neinn matarbita með sér, heldur
aðeins sýruhlöndu næga á tveim átta potta kútum;
var það föst venja.
Þegar skipsliöfnin hafði leyst festarbandið,
hrundið skipinu af flórum og árað það, áður en
ýtt var niður í vörina, sáum við þá félaga, Aetu
og Alfonse,komahlaupandi niður sjávarkampinn,
svo hratt, að j)að lá við að þeir steyptu stömpum
niður brattan og hálan malarhrygginn; i sömu
svifum lilupu þeir vfir i skipið á þurru landi og
sýndu sig albúna til þess að fylgjast með okkur
> för þessa. Þeir hafa cflaust liugsað að við færum
oðeins út á Rredduna og síðan um hæl í Iand aft-
Ur, en síðar um daginn komust þeir að raun um,
að förin tók lengri tíma en þeir e. I. v. hafa gjört
sér áætlun unt, eins og siðar getur. Þeir voru alveg
nýlega skriðnir úr rúmi sínu og höfðu hvorki
hragðað vott né þurft frá því um miðaftau daginn
áður; þeir voru því að þessu leyti alls ekki vel
nndir það húnir, að leggja i langróður, svona hlá-
fastandi sem þhir voru. En hvað voru þeir að hugsa
nm það? Þeir áttu von á að fá árbít sinn eða „litla-
skatt“ að liðnum klukkutíma eða svo, ef þeir væri
l)á í landi og færi ekki langt frá.
Við lömmuðum i hægðum. okkar vestur á
Þangabás, síðan vestur á Hlein og loks vestur í
Porir. Þar var lagt fyrsta „kastið“; það var látið
Hggja í rúman klukkuthna, en litils fiskjar varð
vart. Næst var kippt vestur á Leðurbrún og lóðin
lögð þar, en þó eigi öll; engan fisk var þar heldur
að finna, svo teljandi væri. Nú var komið að nóni,
°g enn var eigi Iiugsað til heimferðar, heldur róið
vestui' „opinn Selvog“, og þar var svo „liflegt“,
^ð siálfsagt þólti að beita aftur og leggja einn
-stubb“ eða tvo; hafði j)að þann árangur, að við
fengum 17 i hlut eftir daginn af samtiningi, ýsu,
megringi (,,legufiski“) og keilu (karfi var aldrei
falinn né tindabykkjur eða lótöskur). Síðan var
l()ks lagt úr sátri og róið til lands; var klukkan þá
°rðin hálf átta, og um sólarlag fórum við framhjá
Kúlu, milli hennar og Hafnarness; ld. 9% lentum
við og höfðum þá verið 1414 kl.tima í ferðalagi
þessu og haft „feng eigi furðu mikinn“. —
Nú kvnni einhver að spyrja: Ilvernig fór með
frönsku drengina? Voru þeir ekki orðnir innan-
tómir eftir alla þessa sveltu, nær 26 klukkutíma?
Og hví kom ykkur til hugar að fara svona langt
með þá?
Við reyndum alll sem unnt var að koma þeim, i
skilning um, að við kæmum aftur kl. rúmlega 9,
þ. e. a. s. um kvöldið, en þeir hafa víst skilið það
svo, að við ættum við ld. rúmlega 9 þá um morg-
uninn, og var það vitanlega heppilegur tími fyrir
þá, og því voru þeir alveg ófáanlegir til þess að
fara upp úr skipinu, þrátt fyrir allar tilraunir okk-
ar lil þess: Við reyndum að reka þá þaðan, en þeir
sátu sem fastast. Og þótl við reyndum að taka þá
með valdi og vildum bera þá upp úr skipinu, urðu
þeir því æfari og æstari i skapi, töluðu belg full-
an, sem við fengum eigi skilið til hlítar; þeir
bjuggust jafnvel við að berja okkur með bareflum.
Okkur var ])ví ekki við þá vant og vildum eigi vera
að atast í þeim lengur, lieldur lejd'a þeim að lifa
og láta eins og þeir vildu.
Það fór reyndar brátt að ókyrrast um þá, og þvi
meir sem á daginn leið. Við mættum tveim eða
þrem skipum frönskum, sem sigldu svo nærri okk-
ur, að vel mátti heyra mál manna i milli okkar og
þeirra. Ætluðu strákarnir þá alveg vitlausir að
verða: Sögðu þeim frá strandinu, nafni skipsins
og skipstjóra þess, og þá lá við, að Alfonse færi
úlbyrðis, af ákefðinni með að komast yfir í eitt
skipið, en við gátum hindrað það.
Annar þeirra, Actu fór oft undir árar og
„hvildi“ hvern af öðrum úr landi og í, en Alfonse
aldrei, heldur settist hann fram á hnífil skipsins
og lét báða fætur sína lafa útbyrðis.
Færi, eitt eða tvö, voru í skipinu, og renndi Actu
þvi, dró tvo fiska og tók Alfonse þá báða og flevgði
þeim útbyrðis. Annars kom þeim vel saman og
samtaka voru þeir um flest, nema að róa. Þeir
reyndu með öllu móti, að gera okkur skiljanlegt,
hversu hungraðir þeir væri og heimfúsir. TTöfðu
þeir allskonar skrípalæti i frammi, bendingar og
viðhurði, semvið að visu máttum skilja, en tókum
ekki til greina, enda var formaðurinn ekki áþeirri
reiminni, að láta tvo erlenda drengi ráða fyrir sig,
þóll liann, eins og við, ýmist gæti eigi annað en
aumkvað ])á eða hlegið að þeim.
Þeg'ar við loks ltomum að landi, biðu drengir
])essireigi boðanna: Þeirhlupu uppúr skipinu, áð-
ur en það steytti i vörinni og fóru þar á kolsvarta
kaf, hlupu heim til sin sem fætur toguðu, og sáust