Útvarpstíðindi - 07.11.1938, Blaðsíða 7

ÚTVARPSTIÐINDI
55
RADDIR HLUSTENDANNA
Nokkur orð um viðkvæmni.
Hún er sannarlega athj-giisverð
viðkvæmnin gagnvart útvarpinu. Sól-
veig' í Suðurgötunni kveinar hjá
•/■Hannesi á horninu« og Guðbrandur
fjasar í Vísi yfir þulnum, sem starf-
ar nú um stundarsakir í forfcllum
aðalþuts. Og í Útvarpstíðindum
héimtar Kolur, að skipt sé um þul
strax, af því a,ð rödd hans sé ekki
hæf fyrir útvarp. — Komi fyrir að
erlent nafn sé ekki borið nákvæmlega
rétt fram, eru þeir, sem betur þykj-
ast kunna; sítórhneykslaðir fyrir hönd
allra hinna, sem, ekkert kunna, og
reka, á, langar blaðaromsur með hár-
íínum útskýringum um, framburð
fjarskyldustu tungumála. Smáhósti
eða hnerri eða, önnur misbrigði á ítr-
ustu hæversku frammi fyrir útvarps-
hlustendum er vitanlega fordæmt, og
þykir bera vott um skoit á menningu
— að ég nú ekki reyni að lýsa þeirri
angist og hryllingi, sem grípur okk-
ar sprenglærðu tónlistarvim, ef nokk-
uö ber út af með grammófónplöturn-
ar. Útvarpið á að vera gallalaust og
óskeikult með öllu. Þar má, ekki finn-
ast, hið minnsta misbrigði, engin
hrukka, sem meiðir hina sárfínu feg-
urðarkennd og menningarsmekk Is-
lendinga.
Eg er reyndar sammála, öllum sann-
gjörnum aðfinnslum í garð útvarps-
ins, Og ég tel, aö það eigi að vera
sjálfsögð krafa á hendur þeirri stofn-
un, að hún vandi eftir ítrasta megni'
allt sitt starf bæði um efni og flutn-
mg. En ég er einn í hópi þeirra hlust-
enda, sem læt mér skiljast, að þessi
stofnun get,ur ekki, fremur en hvers-
konar önnur menningarviðleitni okk-
ar, verið alfullkomin, svo að ekkert
megi að henni finna,, ef menn leggja
sig til þess mjög í framkróka. Hún
er vaxin upp af lífi þjóðarinnar og
grein af hennar stofni, en ekki fallin
tii okkar af himnum ofan. Við getum
því ekki vænzt að finna þnr kenni-
mörk hins óbrigðula né hins óskeik-
ula. En kröfur okkar hlustendanna
á hendur henni urn, ■ ítrustu fágun
og vandvirkni eru eigi að síður rétt-
mætar.
En það þykir mér athyglisvert í
sambandi við þessa gagnrýni og þessa
viðkvæmni gagnvart útvarpinu, að
þjóðin virðist1, þar sem stofnunin er,
hafa eignazt eins konar merningar-
lega hugsjón eða fyrirmynd (ideal).
Vissulega hefir útvarpið ástæðu til
að fagna slíku í bæ„ þar scm allir
þess gagnrýnendur þola það umkvört-
unarlaust, að velt ,sé yfir bæinn allan
ársins hring flóði af illa skrifuðum
blöðum, viðbjóðslegum, sorpblöðum og
jafnvel klámkviðlingum, — að ekki
só nú minnst á götumenningu Reykja-
víkurbúa að öðru leyti. Hvernig er
þessari menningarviðkvæmni og feg-
urðarkennd háttað? Hvers vegna
þegja allir þessir gagnrýnendur með
sín viðkvæmu eyru um allt það, sem
þó gegnum augað ætti vissulega að
ná til fegurðarvitundar þeirra og
sæmdarkenndar? Er það af því, að
þeir líta á prentað sorp eins og ó-
Frh. á bls. 62.