Útvarpstíðindi - 07.11.1938, Blaðsíða 4

52
ÚTVARPSTIÐINDI
Arndís Björnsclóttir.
ið tekið með miklum dáleikum, önn-
ur verið »pípt út« að heita m,á. Þetta
er skiljanlegt, þegar þes,s er gætt, að
itann er í sumum verkum sínum misk-
unnarlaus í ádeilu sinni og talar í
óvægum tiftunartón.
Ýmsir átelja Kaj Munk fyrir sér-
Vizku og vafalaust með réttu. Eg
minnist þess, að kennari minn, Thor-
kild Rose, sem er leikstjóri við kon-
unglcga leikhúsið í K- upmannahöfn,
bar sig illa undan því eitt sinn, hve
Kaj Munk væri óviðráðanleg mann-
eskja fyrir sérvizku sakir. Hann
hefði ekkert vit á því, hvernig setja
ætti leikrit á leiksvið, en vildi I)ó allt
hafa eftir sínu höfði. Petta var um,
það leyti, sem, verið var að búa leik-
rit hans »De (Jdva,lgte« á leiksvið. Það
var eitt þeirra leikrita hans, sem var
illa tekið, en gekk þó all-lengi vegna
hinnar glæsilegu meðfer()ar Poul
Reumerts á einu rf aðalhlutverkum
þess: Akitofel.
Það leikrit Munks, sem útvarpið
hefir valið til flutnings nú — Orðið
— var ritað 1932. Það er vafalaust
]jað leikritið, sem mestar deilur hefir
vakjð, enda viðkvæm mál, sem um
er fjallað — trúmálin. — Tvær trú-
arstefnur, sem, mjög eru útbreiddar
í Danmörku — Grundtvigsstefnan og
Heimatrúboðið — takast hér á og
telja fram hvor s,ín rök án niðursitöðu.
Þetta er þó ekki aðalefni leiksins,
heldur er hér ráðist, vægðarlaust á
kirkjuna sjálfa, hálfvelgju hennar og
trúleysi, en sýnt fram á það, hvernig
sú trú, sem er sönn og þekkir engar
efasemdir er jafnmáttug á öllum tím-
úm — og enn þann dag í dag.
Það má nærri geta, að ádrepa eins
og þessi á kirkjuna, frá einum, af
þjónum hennar sjálfrar, mæltist illa
fyrir hjá mörgum, og bakaoi höfundi
miklar óvinsældir bæði í hans eigin
stétt og meðal almennings, enda hefir
bæði þá og endranær verið um það
talaö að setja hann frá kjóli og kalli
fyrir skrif hans. En hann lét sér ekki
nægja að tifta sína eigin stofnun,
hann tekur einnig vísindin á kné sér
og les þeim miskunnarlaust pistilinn
fyrir hroka þeirra og ofmetnað. Eftir
svo óvæigin lög á báðar hendur þurfti
Kaj Munk auðvitað ekki að vænta.
sér hlíföar, enda voru honum ekki
vandaðar kveðjurnar fyrst eftir að
»Orðið« var leikið. En hvað sem því
leið, þá var þó öllum ljóst, eftir þetta,
að hér var fram kominn maður, sem
eiiki var hægt að dauíheyrast við,
og þrátt fyrir harða og sundurleita
dóma og hvassa gagnrýni, bæði verð-