Útvarpstíðindi - 22.10.1939, Side 13

ÚTVARPSTÍÐINDl
Á þriðjudaginn 31. þ. m. minnist
Ríkisútvarpið 75 ára afmælis
Einars Benediktssonar skálds með
kvæðaupplestri, liljóðfæraleik og
söng. Próf. SIG. iNORDAL flytur
erindi.
nefna, að fyrst, er ég' var ráðinn við
óperu í Berlín, þá vildi svo slysalega
til, að hún varð gjaldþrota, rétt. um
þær mundir, sem ég kom þangað. Vei
getur fxS verið að þetta hafi í sjálfu
sér verið happ fyrir mig, því í raun-
inni kunni ég þá allt of lítið, til aö
taka að mér svo stór hlutverk, sem
mér þá strax voru ætluð — og sem
menn viytust hafa trú á að ég gæti
leyst af hendi. — En nú dvaldi ég í
þrjú ár í Berlín og notaði, þá tímann
ósleitilega til að læra — einkum til aö
læra hluiverkm í hinum miklu sígildu
óperutn. Þá eyddi, 'ég öllu mínu fé í
að sækja a'Jngleikahúsin. Á þeim ár-
um kynntist ég því, að vera svo aura-
lítiU, að eiga ekki fyrir fargjaldi meú
strætisvagni.
— Hvert fóruð þér svo frá Berlín?
— Þaðan fór ég til Ki.el, því þá fékk
ég stöðu við óperuna, þar. — En þar
varð ég fyrir öðru óhappi. Þetta var
í byrjun ófriðarins 1914. Við vorum
staddir á gildaskála nokkrir starfs-
menn leikhússins. — Þjóðverjarnu-
nýddu niður Englendingana. og allt,
sem enskt var, af mikilli heift. Þá
varð mér á að segja, víst hálfgert í
stríðni: »Undarlegt er það þó, að orð-
ið »gentleman« er komið úr ensk-
unni«. Meira þurfti, ekki. Ég var
kærður fyrir borgarstjóranum, en
hann bannaði forstjóra leikhússins að
láta mig syngja opinberlega. Stungu
þá sumir upp á, að »senda, mig heim
yfir landamærijn« til að losna við mig,
en. ég sagði að þeir yrðu þá að ieggja
mér til skip, því ég væri alls ekki
Dani, heldur Islendingur, það tvennt
væri eins. ðlíkt eins og Þjóðverji og
Englendingur. Ég gekk svo bara. með
hendur í vösum næstum allan ráðn-
ingartímann, — fékk ekkert hlutverk.
— En þá atvikaðist það svo eitt kvöld-
ið, að maður sá forfallaðist. í miðri
sýningu, er söng aðalhlutverkið í leik
þeim, sem verið var að sýna. Þá var
ég spurður, hvort ég gæti hlaupið í
skarðið — og það gerði ég. — Og eftir
það var ekkert talað um að »senda
mig yfir landamærin«. Eftir þetta
fékk ég að kynnast því Uka að hafa
2 til 4 þúsund krónur í laun á mán-
uði, — Þeir borguðu betur þar en
hér heima.
13