Útvarpstíðindi - 02.12.1940, Blaðsíða 6

um. Heitir landgreifinn þeim hönd
Elísabethar, er fremstur sé og dáð-
ríkastur söngvaranna. Wolfram af
Eschenbach er sá, sem hefur söng-
inn og lýsir ástinni, hve hrein hún
skuli vera og laus við girndir holds-
ins. Næstur hefur Walther af Vogel-
weide upp raust sína, og tekur í sama
streng. Þá rís Tannháuser upp í
ákefð, mótmælir og kveður hina
einu sönnu ást vera fólgna í gleði
og nautn. Við þetta rís kurr mikill
meðal áheyrenda og æsist Tann-
háuser svo við það, að hann syngur
lofsönginn til Venusar, sem hann
söng fyrr í Venusfjallinu.Allir verða
sem steini lostnir og ætla riddararn-
ir að drepa þann, sem hafi haft slíkt
guðlast í frammi. Þá gengur Elísa-
beth fram, og biður þá hugsa held-
ur um, að frelsa sál þessa vesæla
manns, sem sé svo í villu staddur.
Tekur síðan landgreifinn til máls
og skipar Tannháuser að klæðast
tötrum og sameinast hópi pílagrím-
annna, sem séu á leið til Róm og fá
þar bót synda sinna hjá páfa. Tann-
háuser fyllist von um, að sál hans
megi verða hólpin, og er söngur
pílagrímanna heyrist í fjarlægð,
hleypur hann af stað til þess að
gjörast einn af þeim, og lýkur þann-
ig 2. þætti.
3. þáttur
gjörist í dalnum við Wartburg á
þeim, stað, er 1. þætti lauk. Wolf-
ram og Elísabeth eru þar stödd og
biðja þess, að Tannháuser megi hafa
fengið fyrirgefningu synda sinna.
Heyra þau þá söng pílagrímanna,
sem koma aftur frá Róm og fara
inn dalinn. Elísabeth verður harla
glöð — en þegar hún sér, að Tann-
háuser er ekki meðal pílagrímanna
fyllist hún sorg og örvæntingu •—
hún fellur á kné, og biður guðsmóð-
ur að frelsa sál hans frá eilífri glöt-
un. Hún gengur svo hægt upp veg-
inn til Wartburg. Wolfram verður
eftir. Það skyggir óðum, og hann
grípur hörpuna, og syngur lofsöng
sinn til kvöldstjörnunnar. Þegar
dimmt er orðið, staulast Tannháus-
er einn inn tötrum vafinn og úr-
vinda af þreytu og volæði. Tann-
háuser segir Wolfram, að hann hafi
fundið páfann, en í stað þess að
veita sér syndaaflát, hafi hinn heil-
agi faðir látið svo um mælt, að dvöl
hans í Venusfjallinu væri dauða-
synd, og að hann væri dæmdur til
eilífrar útskúfunar. ,,Ekki getið
þér fremur komizt hjá kvalabáli
helvítis, en þessi stafur í hendi mér
getur framar skrýðst grænu laufi“,
hafði páfinn sagt.Og núkveðstTann-
háuser hafafengið andstyggðá helgi-
söng og þ. h. — nú sé sín eina þrá
sú, að hverfa aftur í Venusfjallið. —
Wolfram hlustar á í skelfingu, en
Tannháuser ákallar ástargyðjuna.
Þá opnast Venusfjallið, Venus kem-
ur í Ijós í allri sinni dýrð, og býður
hann velkominn aftur. Wolfram
reynir að halda Tannháuser með
valdi, og þegar allt annað bregzt,
nefnir hann nafn Elísabethar. —
Tannháuser stendur þá sem steini
lostinn og í sama bili heyrist lík-
hringing og söngur ofan af fjallinu.
Venus hverfur sýnum, en riddararn-
ir og pílagrímarnir koma inn og
bera lík Elísabethar á börum milli
sín. Segir Wolfram að nú sé sálu
Tannháuser borgið, því að Elísa-
beth hin hreina og skírlífa hafi gef-
ið sálu sína fyrir hans. Tannháuser
fellur niður við líkbörurnar og hróp-
ar „Heilaga Elísabeth, biddu fyrir
mér.“ Andast hann svo. En þá skeð-
ur það tákn, að pílagrímsstafurinn
102
ÚTVARPSTÍÐINDI