Útvarpstíðindi - 02.12.1940, Blaðsíða 14

Tveir góíir upplesarar.
Vel hljóp á snærið hjá útvarpinu og út-
varpshlustendum, þegar Lárus Pálsson leik-
ari kom heim. Ég held, að enginn, sem ég
hef heyrt lesa kvæði eða leikrænt efni í
útvarp, hafi komizt jafnlangt honum í því
að lesa tilgerðarlaust. Ekkert var.taði þó á
fullkomna túlkun. Annað, sem mér þótti al-
veg sérstaklega gott hjá honum, sem upp-
lesara, var það, hversu vel hann sundur-
greindi persónurnar. Og að loknum lestri
hans var ég sannfærður um, að ég mundi
seint heyra til þess upplesara, sem tæki
honum fram í þessu. — En viti menn.
Nokkru síðar kom Jón Sig. skrifstofustjóri
með upplestur úr Sólon íslandus — og hon-
um tókst þetta atriði — þ. e. sundurgrein-
ing persónanna — enn þá betur. Honum
tókst það meira að segja svo vel, að ég og
fleiri, sem hlustuðum á hann, vorum sann-
færð um það, að hann hefði haft kvenmann
sér til aðstoðar, sem hefði leikið fylgikonu
Sölva. Síðar hef ég fengið að vita, að svo
var ekki. — Þetta má þó ekki skilja svo, að
mér hafi þótt Jón lesa betur en Lárus, því
sá galli var á upplestri Jóns, að þegar hann
lék engan sérstakan, þá las hann heldur
leiðinlega og full hratt. Röddin var gróf og
ekki viðfelldin. Hann lék sjálfan sig verst,
var leiðinlegasta persónan i leiknum!
Upplestur Sig. Einarssonar dósents Úr
„Fyrstu árin“, eftir Guðrúnu frá Prests-
bakka þótti mér sæmilega skemmtilegur.
Ekki verður þó sagt, að lesefnið sé til-
þrifamikið eða óvenjulegt, en mig langaði
til að lesa meira af bókinni, eftir að ég
hafði hlustað á þennan kafla. Hygg ég
þó, að þar hafi valdið miklu um, hversu
prýðilega kaflinn var lesinn, enda tel ég,
að Sig. Ein. sé einhver allra bezti þulur (á
almennt lesmál), sem í útvarpi heyrist. Nú
hef ég lesið bók þessa í heild, og öll er hún
að því leyti eins og þessi kafli, sem Sig-
urður Einarsson las: viðburðarásin dauf-
leg og stíllinn heldur rislágur. En þó er
eitthvað það við bókina, sem veldur því,
að ég sé ekkert eftir þeim tíma, sem ég
eyddi í að lesa hana. Með hógværð og alúð
tekst höf. að sýna lesandanum ýmsa hvers-
dagslega hluti í því ljósi, sem við sáum þá
sem börn. Við sjáum þá með augum drengs-
ins, sem er aðal persóna sögunnar. Og ekki
tel ég ólíklegt, að bókin geti orðið mönn-
um til nokkurs skilningsauka á sálarlífi
barna.
Frú Elinborg Lárusdóttir og frú Unnur
Bjarklind lásu nýlega upp úr skáldverkum
sínum í útvarpið. Er það skemmst af þeim
upplestri að segja, að mér þótti lítið til
hans koma, bæði að því, er efni og fram-
sögu snerti. Frásögnin var daufleg og til-
þrifasnauð. Hvorug þeirra náði því valdi
á lesefninu, að það heillaði áheyrendur,
snilldina vantaði. Ég skal þó ekki harð-
neita því, að vart yrði við listrænan tón
í kaflanum, sem „Hulda“ las, en slíkt gat
ég aftur á móti ekki fundið hjá frú Elin-
borgu. Mér þykir heldur hafa dofnað yfir
vini mínum, Sölva Helgasyni, í fóstrinu hjá
frú E. L., a. m. k. eins og hann kom fram
í þeim kafla, sem frúin las þ. 13. nóv. s. 1.
— Sanngjarnt er að geta þess, að ég hef
hitt menn, sem eru á gagnstæðri skoðun
um þessa upplestra.
Úr bréfi. Hafnarfirði, 25. nóv. 1940.
Líkar illa við varaþulinn.
Mér leiðist að hlusta á varaþulinn nýja.
Okkur hér finnst rödd hans hrjúf og gróf-
gerð — blátt áfram hryssingsleg. — Hann
ætti að reyna að vera dálítið mýkri í máli!
Þrátt fyrir þetta langar mig til að sjá mynd
af honum. Með kveðju til Tíðindanna.
S. Stefánsdóttir.
„Góður árangur".
Mér finnst óviðfelldið að heyra hvað eft-
ir annað í fréttunum talað um, að hin við-
bjóðslegustu hermdarverka stríðsaðiljanna,
hafi verið framin með „góðum árangri",
eins og komizt er að orði. Slíkur árangur
getur aldrei verið góður. Réttara væri auð-
vitað að segja: með miklum árangri.
Þingeysk kona.
110
ÚTVARPSTÍÐINDI