Útvarpstíðindi - 27.01.1941, Blaðsíða 9

EINAR WALLQUIST:
Undir bjarndýrshrammi.
Niðurl.
Eftir nokkra stund hætti björn-
inn að tanna hann, labbaði nokkur
skref frá honum og lagðist þar nið-
ur, og var eins og hann væri að at-
huga, hvort nokkurt lífsmark sæist
með manninum.
Eskil þorði hvorki að hreyfa legg
né lið, og næstu mínútur liðu í kvala-
fullri óvissu og voru jafnvel enn ægi-
legri en árásin sjálf. Hvað mundi
nú verða? Ætli björninn kæmi aftur
og lyki við að rífa hann í sundur,
eða skyldi hann hafa sig á brott, á-
nægður yfir þeirri ráðningu, sem
hann hafði gefið sínum gamla erfða-
fjanda, manninum? Eskil skildi ekki
síðar, að hann skyldi halda fullu viti
þessar löngu kvalafullu mínútur.
Loks stóð björninn upp, kom aft-
ur að Eskil, lagðist enn með öllum
þunga sínum ofan á hann og tók á
ný að bíta hann, en nú í bakið og
fæturna og enn óvægilegar en fyrr.
Hann varð að taka á því þreki, sem
hann réð yfir, til þess að hljóða
ekki.
Skyldi þessum kvölum aldrei linna?
Hve lengi björninn hélt áfram að
bíta hann í þetta skipti, vissi Eskil
ekki, en honum fannst það eilífðar-
tími. Þegar bangsi þóttist viss um,
að ekkert líf væri með manninum,
^íabbaði hánn dálítið til hliðaSr og
lagðist niður. Enn á ný kom sama
kvalafulla biðin? Hvað mundi hann
gera, ef hann kæmi nú í þriðja skipt-
ið? Allt hringsnerist í huga Eskils,
og sálarkvalirnar voru sízt minni en
þær líkamlegu. Honum lá við að æpa
upp af skelfingu, þegar hann heyrði
þung skref bjarnarins færast í átt-
ina til sín. Nú mundu kvalirnar byrja
á ný. En nú beygði björninn sig að-
eins yfir hann og sleikti með áfergju
blóðið, sem rann úr sárunum. Eftir
nokkra sund virtist hann ánægður,
hætti að sleikja og þrammaði burt
og hvarf inn í skóginn.
Eskil lá eins lengi kyrr og hann
taldi nauðsynlegt. En þegar hann
taldi óhætt, fór hann að draga sig í
áttina til kofans. Gengið gat hann
ekki, nema með mestu þrautum, enda
sóttist honum ferðin seint. Með mikl-
um erfiðismunum náði hann þó loks
heim að kofanum. Fjölskyldan þótt-
ist hafa heimt hann úr helju, því að
allir töldu víst, að hann hefði orðið
birninum að bráð. En vegna þess, að
engin byssa var til á bænum, þorði
enginn að hætta sér út honum til
hjálpar.
Þegar menn sáu, hve illa Eskil var
útleikinn, var þeim ljóst, að þeir yrðu
að ná í læknishjálp.
Nokkrir heimamenn, sem unnið
höfðu annars staðar um daginn, komu
nú heim. Þeir höfðu byssur með sér
og voru þegar sendir til næstu byggð-
ar til þess að sækja hjálp. Það var
liðið langt fram á nótt, þegar þeir
komu aftur með menn og sleða, og
allan þann tíma varð Eskil að bíða,
án þess að hægt væri að lina þján-
ingar hans. Hann var nú borinn í
sleðann og bundinn varlega. Síðan
var haldið út á snjóbreiðuna, út í
náttmyrkrið. Ekki var laust við, að
nokkur geigur væri í mönnum, þvi
að enginn vissi, nema bjarndýrið
kynni að vera á næstu grösum. En
nú voru þeir vel vopnaðir og það
ÚTVARPSTÍÐINDI
225