Útvarpstíðindi - 02.06.1947, Síða 8

224
ÚTVARPSTÍÐINDI
Vorsins andi yfir landið líður;
lifna grös, er moldin hlýna tekur.
Frœ af löngum vetrarblundi vekur
vorsins mildi sunnanblœr.
Blómum ungum sœlu sólin býður;
silfurþrœðir fylla loftsins geima.
Þegar nóttar, dalinn fer að dreyma
dósemd þó, — sem var í gœr.
Þokulœðan liggur yfir grundum,
laugast gróður daggarperlum smáum.
Svalar þyrstri rós í runni lágum
regnsins úði silfurtœr.
Blómin hvíslast á í laut og lundum,
lifna í bragði af svölum daggarteygum;
þau skála sín á milli í vorsins veigum
og vöxtur þeirra fylling nœr.