Útvarpstíðindi - 08.11.1948, Blaðsíða 7

ÚTVARPSTÍÐINDI
415
fölskvalaus samvinna dagskrár-
stjórnarinnar og almennings, sem á
að njóta starfs hennar.
Frú Hamilton segir, að það sé fyrst
og fremst á heimilunum, sem menn
hlusti á útvarp, jafnvel þó að þeir
hafi mörg tækifæri til að hlusta í
verksmiðjum, í verkstæðum, í veit-
ingahúsum og á öðrum opinberum
stöðum. Hún segir einnig, að við
samningu dagskrárinnar verði ætíð
og allt af að hafa í huga menningar-
ástanjd hlustendanna. Hún miðar vit-
anlega við brezka útvarpið. Hún upp-
lýsir, að af um 36 milljónum hlust-
enda, hafi um 750 þúsund stundað
háskólanám að einhverju — eða öllu
leyti. 650 þúsund hafa notið náms í
æðri skólum og 28.750.000 hafi að-
eins notið náms í lægri skólum. Þrír
fjórðu hlutar hlustendanna hafi hætt
öllu skólanámi, þegar þeir urðu 14
ára gamlir. Frú Hamilton segir, að
þetta séu ískyggilegar tölur, en þó
segir hún, að þetta sé ekki allur sann-
leikurinn. Hún vitnar í ummæli skóla-
stjóra nokkurs, sem hefur sagt.
„Helmingurinn af námsmeyjunum í
skóla okkar kemur frá heimilum, þar
sem ekki fyrirfinnst ein einasta bók“.
Þetta verður maður að taka til at-
hugunar þegar verið er að semja dag-
skrárnar, segir frúin og þá fyrst og
fremst þegar verið er að leita að dag-
skrárefni handa þessum milljónum.
Hún tekur einnig til meðferðar hina
eilífu spurningu um það, hvað fólk
vilji helzt hlusta á. Hún tekur ekki
mjög alvarlega bréf sem berast til
stofnunar hennar. Hún segir, að all-
ir þekki síkærendurna, þá sem alltaf
eru að finna að, setja út á og kæra,
— og í raun og veru sé ekkert mark
á þeim takandi. Hún segir, að mjög
sjaldan sé hægt að skapa séf rétta
hugmynd um hinn raunverulega vilja
alls þorra hlustenda af slíkum bréf-
um.
Að lokum talar frú Hamilton um
það, sem gert var að umtalsefni í
upphafi þessarar greinar. Stofnun
hennar heitir „Department of listen-
ers research", (stofnun til rannsókn-
ar á skoðunum lilustenda). Þessi
stofnun hefur mjög mikla þýðingu
þegar unnið er að því að komast að
því hvaða hlustendur óska helzt eftir
að fá. Hún segir, að milli eins fimta
og tveggja fimtu liluta hlustenda-
hópsins hlusti daglega á hina svo-
kölluðu „léttu dagskrá“. „Þessir hlust
endur hafa mjög fáar tómstundir“
segir frúin „og þannig eyða þeir frí-
stundum sínum“. Hún vill ekki for-
dæma hina léttu dagskrá. Það getur
vel verið að hægt sé að bæta hana,
segir hún, en það telur hún aðalat-
riðið að þessar milljónir hafa þarna
fengið efni sem þær áttu ekki kost
á áður en útvarpið kom. Iðnaðar-
verkamenn áttu ekki kost á neinurn
skemmtunum áður en útvarpið kom.
Nú hafa þeir fengið kost á að njóta
þeirra. Eftir erfiðan dag eignast
þessir menn skemmtilegar stundir og
hlæja — og um leið lyftast af herð-
um þeirra byrðar stritsins. Og þetta
hefur mikla þjóðfélagslega þýðingu.
Þetta eru aðalatriðin úr greininni
í hinu sænska blaði. Hvað getum við
lært af þeim? Aðstæðurnar eru ólík-
ar. Hér er alþýðumenning á hærra
stigi en í Englandi. En þar eru heim-
ilin virki, en hér ekki. Hér mun leit-
un á því heimili sem ekki á margar
bækur. Við samningu dagskrár • er
hægt að gera ráð fyrir menntaðri
hlustendum, fróðari og fróðleiksfús-