Bankablaðið - 01.12.1966, Blaðsíða 54

A kvölclvakí
í öllum stærri fyrirtækjum og húseign-
um borgarinnar er kvölcl- og næturvarzla.
Bankarnir munu f’yrstir hafa tekið upp
þessa sjálfsögðu reglu. Vafalaust hafa ýms-
ar sögur komizt á kreik í bönkunum um
þá, sem annast þessa vörzlu. Ein er sú, sem
hér fer á eftir. Einn ónefndur starfsmaður
Landsbankans, sem nú er löngu hættur í
bankanum, var á kvöld- og næturvakt.
Skyldi hann annast alla gæzlu í bankanum
að venju, en ef eitthvað ber út af þá koma
fram hljóðmerki á kvöldvakt lögreglunnar.
Nú ber svo við að það kviknar á „rauðu
ljósi“ hjá lögreglunni og hún bregður
skjótt við og lemur á lokaðar dyr Lands-
bankans. Enginn kemur til dyra og fara
þeir til baka við svo búið. Hringja út í
banka og vörður svarar um það að allt sé
í lagi. Hann hafi verið að sinna öðrum
skyldustörfunr og komið einum of’ seint á
vettvang. Enn líður á kvöldið og kviknar
á perunni í lögreglustöðinni. Fjöldi manna
fer yfir götuna og hamra á húsum. Enginn
birtist í Landsbankanum. Lögreglumenn
gæta nú að, lrvort nokkur gluggi sé opinn
og sjá, það er einn heljarstór gluggi á
hjörum — ólæstur. Þeir bregða sér inn um
gluggann og leita að vaktmanni, en eng-
inn er sjáanlegur. Þeir ganga um stofnun-
ina. Sjá þá að lokum að hrúga liggur þar á
bekk og líkist manneskju. Fara þeir var-
lega að bekknum, en fast er sofið og eru
þeir sammála um, að sofið er á verðinum.
í baka leið grípa þeir ritvél og halda með
herfangið á stöðina. Nú hringja þeir enn í
bankann og seint og síðar meir er svarað
Allt í lagi! Hér gengur allt sinn vana gang
og „nú liggur vel á mér“, segir vaktmaður.
Það er búið að tilkynna okkur innbrot í
Landsbankann, segir í símanum. Kemur
ekki til mála, anzar kauði. Ég hefi ekki
farið úr salnum. Gáðu betur og athugaðu,
hvort þú saknar einskis úr salnum. Það er
svo sem sjálfsagt. Athugaðu hvort að allar
ritvélarnar séu á sínum stað. Þeir höfðu
nefnilega tekið vél, sem var við nefið á
honum og liann hafði verið að nota. Ann-
ars er rétt að þú komið hér út og gefir
skýrslu, því „ rauða ljósið" hefur birzt hér
tvisvar. Vaktmaðurinn labbar nú um salinn
og er sannf'ærður um að hér sé verið að
leika á sig. Ég get svo sem farið þarna út
og athugað málið. Hvað hann gerði, en
ekkert kannast hann við ritvélina, fyrr en
honum er bent á, að hún sé merkt Lands-
bankanum, þá var „sveini" brugðið. Ekki
mun hafa verið hátt á kauða risið, þegar
hann Iabbaði sig til baka með ritvélina
undir hendinni.
Það íylgir sögunni, að það var í síðasta
sinn, sem þessum vaktmanni var trúað fyr-
ir vörzlu í Landsbankahúsinu.
— Hér sjáið pér mina peningalegu
erfiðleika!
52 BANKABLAÐIÐ