Bankablaðið - 01.07.1974, Blaðsíða 14

meir setti upp útibú í Ölafsvík mætti svo
fara að mér yrði falin stjórn þess.
Af Englandsferðinni varð reyndar aldrei
og útibúið í Olafsvík er ókomið enn.
— En hvaö hafSirSu fyrir stafni frá því
aS þú laukst viS Verzlunarskólann og
þangaS til þú byrja&ir í bankanum?
•—- A þeim tíma fékkst ég við alla venju-
lega vinnu, starfaði við hafnargerð eða
vegagerð, eða skrapp kannski með trúss-
iiest í skeljafjöru undir Búlandsböfða. Sá
höfði var í þá tíð ekki eins greiður yfir-
ferðar og nú. Einu sinni var ég rétt búinn
að missa klárinn fram af hengifluginu.
Honum bafði skrikað fótur, en allt fór þó
betur en á liorfðist.
Annars var dálílið sérstakt með vega-
gerðina, eða svo mundi mönnum þykja nú
til dags. Ekki voru þama önnur verkfæri
en liaki og skófla, livorki hjólbörur né
liandbörur og ofaníburðinn urðum við að
bera á milli okkar í strigapokum.
— En hvernig líkaSi þér svo eftir aS
þú fórst aS vinna í bankanum?
— Eg var lítið hrifinn af því starfi og
’eiddist hroðalega, fór einförum og leið
sálarkvalir. Þó kom þar að ég fór að reyna
að sökkva mér niður í starfið og sætta mig
við örlögin.
Fyrst framan af varð ég að láta mér
nægja sendilsstörfin og síðar veigaminni
bankastörf, en árið 1927 fór ég að vinna
í sparisjóðsdeild bankans.
Byrjunarlaun mín voru 200 krónur, eða
100 krónur í kaup og 100 krónur í dýrtíð-
aruppbót, Um hver áramót liækkuðu svo
mánaðarlaunin lun 16 krónur. En auk
þess fékk ég, þegar fyrsta árið 200 krónur
í jólagjöf, sem kom sér lieldur en ekki
vel. Fyrir jólin 1926 lögðum við tveir upp
\ ferðalag vestur í Olafsvík til þess að
Jialda þar hátíðina með vinum og vanda-
mönnum. Frá Staðarstað ætluðum við að
íeggja á heiðina, en með því að stóri suim-
an var skollinn á (en svo nefna menn vest-
ur þar öskrandi sunnanrok með úrliell-
isrigningu), og komið var kolsvarta myrk-
ur, þá villtumst við og komum nokkru
seinna aftur að Staðarstað. En eftir að
við liöfðum þegið þar góðgerðir, héldimi
við aftur af stað og náðum illa til reika að
Fróðá um kvöldið á tólfta tímanum. Þar
vakti ég upp og spurðist fyrir um ána.
Var okkur sagt, að hún væri í töluverð-
um vexti. En áfram skyldi þó haldið livað
sem á dyndi.
Eg hafði alhnikinn broddstaf í liendi,
eem góður styrkur var að í vatnsföllum.
Frændi minn, sem með mér var, var frem-
ur lágvaxinn. Sagði ég lionum, þegar út í
ána koin, að lialda sér fast í stafinn. Þeg-
ar svo vatnsflaumurinn skall mér upp mid-
ir mitti, missti frændi minn fótanna, en
liékk þó í stafnum.
Þannig náðum við landi vestan megin,
heilu og liöldnu. Var þá skanmit orðið á
leiðarenda.
— Hvenœr var þaS svo sem þú kvamt-
ist og hvaS hét stúlkan þín?
— Það geröist árið 1928 og heitir konan
mín Kristensa Sigurgeirsdóttir. Fengum
við til íbúðar leiguhúsnæði á Freyjugötu
27A. Var þetta lítið steinliús, lilaðið, með
timburlofti. Þar uppi fengmn við tvö lier-
bergi. Svefnlierbergið var mn það bil 6
fermetrar að stærð og tók rúmið, sem
varð að standa upp við þilið, bróðurpart-
inn af gólffletinmn, svo að það okkar, er
svaf fyrir ofan, varð að stíga yfir liitt,
sem fyrir framan svaf, til þess að kom-
ast í sitt ból. Eldhúsið var með kolaelda-
v'él og ósköp lítið. Ekkert þvottahús fylgdi
íbúð þessari og engin geymsla, en 80 krón-
12 — BANKABJLAÐIÐ