Jazzblaðið - 01.03.1948, Blaðsíða 5

hér. Hann slær m.jög léttan rhythma og
notfærir sér margbreytileik hans. Sólóar
hans eru nokkuð misjafriar, hann hefur
miklar „ideur“, en skortir nokkuð teknik
til að koma þeim öllum í framkvæmd.
Sumarið 1946 fór Trausti til Danmerkur
> heimsókn til ætting.ja sinna, og dvaldist
hann þar um mánaðartíma. Notaði hann
tækifærið til að læra eitthvað á guitarinn
°g fékk nokkra tíma hjá George Manson,
sem er álitinn vera einn bezti danski guitar-
leikarinn. Hann notaði líka hvert tækifæri,
sem gafst til að hlusta á guitarleikara og
hljómsveitir, en þar sem Svíar sækjast
mjög eftir að fá danska hljóðfæraleikara
til að leika á baðströndum Svíþjóðar á
sumrin, gat hann ekki hlustað á aUa þá
beztu. Af hljómsveitunum fannst honum
mikið koma til quintets hins fræga guitar-
ista, Helga Jacobsen, en hljóðfæraskipun
hans er: sóló-guitar, rhythma-guitar, bassi,
píanó og fimmti maðurinn er með vibra-
fón og klarinett. Af einstaklingum fannst
honum Svend Asmussen beztur, en hann
er sagður vera einn allra bezti jazz-fiðlari
heimsins.
Trausti hlustar mikið á plötur, og á gott
Plötusafn, og langar mig að sk.jóta hér inn
smásögu í sambandi við það. Þegar hljóm-
sveit Buddy Featherstonhaugh var hér,
kynntist hann guitarleikara hennar, Don
Fraser, og bauð hann honum heim til sín
til að hlusta á plötur. En svo óheppilega
vildi til, er Fraser fékk sér sæti að hann
settist á plötubunka og brotnuðu allar plöt-
urnar í honum, en þær voru flestar með
King Cole tríóinu. Aumingja Fraser vissi
ekki hvað hann átti af sér að gera, en ekki
týddi að sakast um orðinn hlut. „Annars
var nú meiningin að leika fyrir hann King
Cole plöturnar", sagði Trausti við mig bros-
andi.
Trausti á engan sérstakan uppáhalds
guitarleikara, að undanteknum Charlie
heitnum Christian. En hann er samt sem
áður hrifinn af mörgum. Svo sem Les Paul
fyrir yfirnáttúrulegan hraða og teknik,
Tiny Grimes fyrir leik sinn í Art Tatum
tríóinu, Allan Reuss fyrir góðan rhythma-
leik, Mike Bryan fyrir góðar sólóar og létt-
an rhythma með Benny Goodman sextettin-
um og að lokum Billy Bauer og Bill De-
Arango, sem báðir eru be-bop leikarar og
þeir beztu í þeim stíl. Hann hefur lengi
verið hrifinn af hljómsveit Count Basie,
því þar var án efa bezti rhythminn í stórri
hljómsveit.
Trausti hefur ekki hlustað mikið á be-
bop, en það sem komið er líkar honum vel
við og finnst mikið koma til snillinganna
Gillespie og Parker.
Af nýrri hljómsveitunum finnst honum
Woody Herman og Ray McKinley beztir.
Honum finnst margt gott sem Harry Parry
sextettinn gerir, þó þeim sé ekki samlíkj-
andi við Goodman sextettinn, sem hann
þreytist aldrei við að hlusta á.
Þótt Trausti hafi nú fyrir stuttu hætt
að leika opinberlega, er langt frá því, að
hann hafi lagt guitarinn á hilluna. Aðal-
áhugamál hans er að sigla út, helzt til
Danmerkur eða Svíþjóðar til að fullkomna
sig á hljóðfærið, þar sem þess er ekki kost-
ur hér heima.
Ég vona að hann þurfi ekki að bíða lengi
eftir brottfarardeginum og eigi eftir að
láta aftur til sín heyra hér heima, því ég
efast ekki um að margir sakna Trausta
úr jazzlífi bæjarins. — H. S.
jazzLfaÁiÁ 5