Jazzblaðið - 01.03.1948, Blaðsíða 9
saxafónn cf einhver veit ekki á hvaða hljóð-
færi Parker leikur). Dizzy Gillespie lék í
næsta klúbb og- sagði Gunnar að þó hann
hefði haft tækifæri til að fara þangað, þá
hefði hann ekki gert það, því hann treysti
ser ekki til að melta meir af slíku í bili.
Þessi fyrstu raunverulegu kynni Gunnars
af be-bop, höfðu hin skrítnustu áhrif á
'lann. Hann vissi vart hvernig hann átti
að slcilja þetta. En sagan segir, að þess
°ftar, sem maður heyri be-bop leikið, þess
betra finnst manni það. Svo fór og með
Gunnar, því nú finnst honum be-bop öllu
framar. — Daginn eftir hélt Gunnar til
Californíu.
Honum tókst að ná í góðan kennara, er
^ann kom til Los Angeles, sá heitir F.
^tokes, og hefur leikið í m. a. Los Angeles
I’hilharmoníu hljómsveitinni. Gunnar dvald-
^st hjá kennara þessum alla sex mánuðina
°S var hann aðallega látinn æfa tóninn.
feknik, sagði kennarinn, að hann þyrfti
ekki að æfa næstu fimm árin. Gunnari gafst
fskifæri til að leika með amerískum hljóð-
færaleikurum, meðan hann var úti. Hann
lék { hljómsveit leikhúss nokkurs í Holly-
'vood, í sex vikur. Hann kvaðst hafa lært
rnikið á þessu. Þeir léku hvernig músik, sem
yerkast vildi, þó aðallega klassik og reið
a að geta lesið nótur hindrunarlaust, því
°ft og tíðum urðu þeir að leika lögin án
andirbúnings.
Hann hlustaði á margar jazz-hljómsveit-
lr, er hann var úti, en þó aðallega litlar
hljómsveitir, sem hann tekur langt fram
yfir þær stóru.
Hann sá quintet Louis Armstrong og
fannst honum þeir verulega góðir. Sér-
staklega þó trommuleikarinn Sid Catlett
°ff klarinettleikarinn Barney Bigard. Einn-
'ít sá hann Slam Stewart tiíóið og fannst
honum Beryl Booker skemmtilegur sóló-
Isti. Slam sjálfur, segir Gunnar að sé töfra-
•uaður, því það, sem hann gerir á hljóðfæri
S!tt gengur kraftaverki næst.
Eitt sinn var hann viðstaddur jam-sess-
!°n, þar sem be-bop leikarar léku eingöngu.
Hhythminn hélt áfram endalaust, en hirtir
yuisu sólóistar á blásturshljóðfærin stóðu
upp og léku þangað til þeir gátu ekki meir,
þá tók sá næsti við. Er Gunnar kom við
í New York á leiðinni heim, kom hann í
klúbb Eddie Condon’s. Uppáhalds klarinett-
leikari hans, Peanuts Hucko, lék þar ásamt
fleirum og buðu þeir Gunnari að leika með,
en hann var því miður ekki með hljóðfæri
sitt með sér. Aftur á móti lék Einar Mark-
ússon með þeim nokkur lög. Hann var
einnig á heimleið eins og Gunnar.
í Condon klúbbnum er eingöngu leikinn
Dixieland-jazz, sem Gunnar kveðst, við nán-
ari yfirheyrslu, halda engu minna upp á
en be-bop.
Gunnar varð að hætta námi eftir svo
stuttan tíma sökum gjaldeyriserfiðleika, en
hann hefur stóran hug á að sigla aftur
í haust og þá til Englands. „Ætlunin er
að leggja stund á klassiska músik“, segir
Gunnar, „en ég vil ekki fara að leika hana
neitt verulega fyrr en ég hefi aflað mér
meiri leikni á hljóðfæri mitt“.
Honum finnst miklar breytingar hafa
orðið á jazzlífinu hér heima þessa sex mán-
uði, sem hann var burtu. Nýjar hljóm-
sveitir, nýir menn.
Honum finnst píanóleikarinn Árni Elvar
mjög efnilegur og Gunnar Ormslev, afar
góður á tenór-saxafón, miðað við hversu
stutt hann hefur leikið á hljóðfærið.
Gunnar mún leika hjá Birni þangað til
hann fer utan í haust og æfir nú hljóm-
sveitin af kappi. Ef öll lögin eru eins vel
'leikin og „That’s a Plenty“, þá mega þeir
vera vel ánægðir með útkomuna.
S. G.
Adkomumaður: Ég er kominn til að
stemma píanóið. .
Píanóleikarinn: En ég hefi alls ekki sent
eftir yður.
Aðkomumaöur: Ég veit það, en nágrann-
arnir gerðu það.
^azMaÍií 9