Jazzblaðið - 01.03.1948, Blaðsíða 17

hafa verið hægðarleikuv að fá vinnu við
benzínafgreiðslu, því að hann var svo sem
uógu laglegur.
En þetta er bara eitt s.jónarmið, og ekki
það rétta sem hér á við. Hann hefði getað,
ef hann hefði haldið sér við skólann og
réttir aðilar hefðu fengið áhuga fyrir hon-
um (kennarar eiga oft upptökin að fram-
tíðaratvinnu manns, ef þeir taka eftir sér-
stökum hæfileikum) — hann hefði getað
orðið það sem hann nærri var, maður, sem
hefur eitthvað þýðingarmikið til málanna
að leggja.
En sú staðreynd, að hann lét ekki sjá
sig í gagnfræðaskólanum í nærri því heilt
ár og að úr því fann hann sig nauðbeygð-
an til að leika lausum hala áfram, gerir
ailar bollaleggingar gagnslausar.
Það sem hann gerði, var í sjálfu' sér
ágætt. Það er ósköp ljúft að hugsa sér
dreng, nýorðinn fjórtán ára, mæta í Allra-
súlnakirkju á hverjum degi, stundum klukk-
an sex á mornanna, æfa sig á píanóið í
horninu, minna á Hina heilögu Sessilíu,
nema hann var ljóshærður, lítill og hold-
grannur. Hann var svo sem ekki beint lík-
ur Hinni heilögu Sesilíu, en minnti samt
á hana, úr því að hann gaf sig svona mikið
að tónlist.
Hann vék ekki út af þeim vegi, sem
hann valdi sér. Hann settist og tók hvert
lag út af fyrir sig. Þegar hann var búinn
með eitt, opnaði hann bókina á öðrum stað,
af handahófi, og byrjaði á því næsta. Þetta
handahófsval hans var eina tækifærisat-
riðið í vinnubrögðum hans. Allt annað gekk
í réttri röð, sem hann tamdi sér á fyrstu
þrem dögunum og hvarflaði ekki frá upp
frá því. Fyrst lék hann lagið með hægri
hendi — röddina — til þess að festa sér
lagið í minni. Síðan tók hann hvert atriði
út af fyrir sig, t. d. fyrstu laglínuna, hægri
hönd sér, vinstri hönd sér, felldi þær síðan
saman og hélt því áfram unz allt var í
stakasta lagi, og sneri sér síðan að næstu
lagtínu. Og þegar hann hafði gert hverri
einustu laglínu þessi skil, felldi liann allt
í heild og lék það aftur og aftur, þangað
tit það var rétt. Fyrst í stað fóru nærri
tveir dagar í það fyrir honum að læra hvern
sálm. Eftir mánuð komst hann af með einn
klukkutíma. Þá hætti hann handahófsval-
inu og fór að kjósa sér og taka eitt lagið
fram yfir annað. Hann var þá farinn að
taka eftir því, að sumir sálmarnir voru
betur stílaðir en aðrir. Einn rakst hann
til dæmis á, og liann var nú ekki allur
þar sem hann var séður, virtist ósköp ein-
faldur í fyrstunni. Hann hét „Adeste
Fideles", og það fór hávaðinn af tveim
dögum í að ná honum ú hljóðfærið, en
þegar það loks var fengið, féll honum betur
við þennan sálm en alla hina, þrátt fyrir
hið útlenzkulega nafn.
Það var nú bara hreinasta hundaheppni,
að hann skyldi ekki rekast á einhvern úr
Allrasálnasöfnuðinum fyrr en raun varð
á. Hann reyndi ekki hið minnsta að forðast
þá. I sannleika hvarflaði það aldrei að
honum, eftir að hann var farinn að langa
til að læra á píanó, að kirkjan væri nokkuð
annað en herbergi með píanói í. En hún
var nú annað meira. Þeir höfðu samkomur
þarna tvö kvöld í viku og allan sunnu-
daginn og kvöldið með. Hann fór á mis
við þá á sunnudögum, af því að frænka
og frændi voru þá vanalega heima og hann
taldi sér skylt að halda sér líka heimavið.
Og hann fór aldrei í kirkjuna á kvöldin,
af því að hann hafði aldrei komizt að því
hvernig átti að kveikja ljósin í salnum.
En hann gat ekki flotið þannig á heppn-
inni til eilífðar, enda kom það á daginn.
Einu sinni síðla um eftirmiðdag komu ask-
vaðandi einir fimm eða sex snemmendis-
jálkar og gerðu heilmikið veður út af að
finna hann þarna. Þeim féll það svo sem
ekki miður, heldur þvert á móti dauðklæj-
aði þá af forvitni. Rikki sat við píanóið og
lék ljómandi vel og heyrði ekki einu sinni,
þegar þeir komu inn. Hann hallaði undir
flatt, munnurinn lagðist í skeifu og hárið
á honum fékk bjarma af síðasta sólargeisl-
anum, sem lagði inn um gluggann. Sumir
hefðu tekið þetta sólglit fyrir geislabaug,
og einmitt það gerði þessi hersing, hvað
sem tautaði. Þeim kom strax í hug, að
Rikki væri engill, og ekki aðeins það, held-
JaMiá 17