Jazzblaðið - 01.10.1948, Blaðsíða 16

TROMPETLEIKARINN
Framhaldssaga eftir Dorothy Balcer.
Framh.
Bíllinn var allur á burt áður en þeir
vissu af, og þá sagði Jeffi: „Tökum nú
til fótanna. Strákarnir halda auðvitað, aö
ég' liafi stungið þá af, ég er búinn að vera
svo lengi“. og hann tók til fótanna, kom
oftast niður á hælana og hafði liátt. Smók
var á að gizka tíu metrum á eftir og Rikka
veittist létt að hlaupa, hann hefði getað
farið fram úr báðum eins og honum leið
þá, en fór ekki lengra en samsíða Jeffa
og hljóp létt í takt við hann, af þvi að
hann vikli frekar vera vinur en keppi-
nautur .
Þegar þeir komu að Kattaklúbbnum, var
búið að slökkva framljósin og staðurinn
virtist vera í algeru myrkri. Smók hljóp
fyrir horn og aftur fyrir húsið. Jeffi og
Rikki fór sömu leið, og Rikki hnaut um
annan kassann, sem hann og Smók höfðu
setið á allt kvöldið og datt kylliflatur.
Þeir fóru inn. Það var stór salur með á
að gizka fjörutíu borðum og allrúmu gólfi
í miðju. Stólarnir höfðu verið settir u)>p á
borðin, og loftið var mettað af ryki. Vegg-
irnir voru alþakktir myndum af púkum
haldandi á þríkvíslum í helvíti, og voru
myndirnar þesslegar, að líklega hafa þær
verið teknar að erfðum eftir einhvern
grímudansleikinn. Fyrir endanum á saln-
um var hljómsveitarsviðið, og þar sátu f.jór-
ir negrastrákar, og einn þeirra æpti. „Það
er nú ekki seinna vænna!“ þegar hann sá
Rikka og Smók og Jeffa koma inn úr dyr-
unum. Þeir gengu saman allir þrír upp á
sviðið og Jeffi hneppti frá sér frakkanum,
dró upp pyttluna, þriggjapela brennivíns-
flösku, og setti hana við fæturna á einum,
sem hélt á horni.
Fjórmenningarnir á sviðinu urðu glaðir
við, þegar þeir sáu Smók og geröu sér held-
ur en ekki mat úr því. Þeir báru honum
eitt og annað á brýn og furðuðu sig á því,
að hann léti alls ekki sjá sig þarna upp á
síðkastiö. Og Smók glotti bara og eyddi
talinu jafnóöum. En á meðan stóð Rikki
og lét sem hann væri alveg hlutlaus að
þessu máli, einangraður af hörundslit sín-
um einum, eins og viti þeirra á meðal.
Síðan voru þeir allir kynntir af Jeffa.
„Þetta er Rikki, og þetta eru Hassi, Snæ-
björn, Varði og Davíð“. Rikki brosti
um leið og hann tók í hendur þeim
og sagði að sér væri ánægjulegt að kynn-
ast þeim. Hann vakti strax athygli þeirra,.
það var auðséð. Eg geri ráð fyrir, að það
hafi verið sumpart af því, að hann virtist
einhverhveginn vera af efnafólki kominn,
tandurhreinn og- gekk í vönduðum buxum,
og hann var frekar laglegur. Hann hafði
augu. Brúnleit, ekki alveg brún. I’ raun-
inni var lítt mögulegt að lýsa augnalit
Rikka, því að þau höfðu meira af birtu og
snerpu en af lit. Þau loguðu eins og aug-
un i manni, sem er með sótthita eða hald-
inn af ofstæki.
Rikki horfði á hvern einstakan, en leit
fljótlega á Jeffa Vilhjálms og geymdi sér
að skoða hann nánar. Það var engin ástæða
til að glápa á hann eins og kvenmaður á
kvikmyndaleikara, að minnsta kosti ekki
núna, ekki í viðurvist allra. Nógur væri
tíminn.
Hassi, trompetleikarinn, lyfti flöskunni
og spurði eftir hverju væri verið að bíða,
og rétti hana að Rikka, sem sagðist vera
nýbúinn að fá sér einn lítinn og lét hana
ganga til Varða. Enginn sagði orð um það
sem búið var að súpa af flöskunni, senni-
lega í virðingaiskyni við Rikka. Flaskan
16 JatjUj