Jazzblaðið - 01.02.1949, Blaðsíða 6

cr, hefur leikið talsvert með Illinois
Jacquet.
Charlie Ventura, sem nú er álitinn
fremsti tenós-saxafónleikari Bandaríkjanna
ok er auk þess stjórnandi vinsælustu smá-
hljómsveitaririnar þar, var orðinn átján
ára gamall er hann tók til að leika. Hann
er nú 31 árs. Hann byrjaði með altó-saxa-
fón, en tók svo tenórinn nokkrum árum
síðar. Hann stofnaði brátt eigin hljómsveit,
sem lék í nágrenninu, síðar lék hann með
hinum og þessum hljómsveitum, unz hann
fór til Gene Krupa, þar sem hann varð
fyrst frægur í heimi jazzleikara og unn-
enda. Margir hafa heyrt leik hans á fjöida
V-disc platna, sem hingað bárust í stríð-
inu, en þar getur að heyra hina ótrúleg-
ustu tækni og dásamlegan tón, sem svo
margir blásarar eiga erfitt með að sam-
eina. Platan „Dark eyes“ með Gene Krupa
tríóinu, er skínandi dæmi um snilli Charlie.
Arið 1946 stofnaði hann stóra hljómsveit,
sem kollvarpaðist eftir nokkra mánuði. Þá
stofnaði hann sína litlu hljómsveit, sem
eftir nokkrar breytingar var og er eins
og ég sagði áðan, vinsælasta og þá einnig
bezta litla hljómsveitin í Bandaríkjunum
um þessar mundir. Píanóleikarinn hans,
Itoy Krahl, útsetur mestallt fyrir hljóm-
sveitina og á Charlie honum allt að þakka,
livað henni viðvíkur.
Lester Young lék í hljómsveit Count
Basie frá 1939—41, og má heyra hann á
öllum Basie plötum frá þessum árum. Hann
er með frekar bragðdaufan tón, en þrátt
fyrir það lék hann meistaralega sólóar,
fullar af frumlegum hugmyndum, og tækni
hafði hann í ríkum mæli. Margir sögðu, að
hann mundi ekki komast langt með þess-
um tón sínum, en með hjálp Basie hljóm-
sveitarinnar varð hann brátt frægur, og
þegar hann hætti þar 1941, líktu ungir
tenór-saxleikarar jafnvel ennþá meir eftir
lionum en Hawk og er þá mikið sagt.
Ilann fór í herinn á stríðsárunum og
þegar hann losnaði 1945, réðst hann um
tíma til Norman Granz, sem stóð fyrir
jazzhljómleikum, sem haldnir voru víða í
Bandaríkjunum. Um þetta leyti tók Lester
upp be-bop stílinn og hefur lítið að honum
kveðið síðan.
Don Byas tók sæti Lester hjá Basie er
hann hætti þar. Þeir sem áður höfðu spáð
Lester litlu fylgi, sneri nú við blaðinu og
sögðu að Basie hljómsveitin væri búinn að
lifa sitt fegursta þegar Lester hætti þar,
annar eins tenór leikari væri vart til. En
svo fór nú ekki, þetta voru liálfgerðir fals-
spámenn.
Hljómsveitin varð jafnvel ennþá vinsælli
er Byas tók við. Hann var mun snjallari
tenóristi en Lestei', hafði alveg einstaklega
mýkt í tóninum og tókst honum afar vel
upp í hægum lögum, svo sem „Gloomy
sunday“ og öðrum stíkum. Tækni hans var
einnig mun skemmtilegri en hjá fyrirrenn-
ara hans, og var hann síðar meir einn af
fyrstu tenór-sax be-bop leikurunum. Hann
hefur um alllangt skeið verið með litla
hljómsveit, sem leikið hefur í 52. stræti í
New York og víðar. Eg get ekki lokið grein
þessari án þess að segja frá Flip Phillips,
saxistanum, sem frægur varð í hljómsveit
Woody Herman frá 1944—47. Hann byrjaði
með altó eins og Ventura, en tók tenórinn
fyrir síðar.
Klarinetleikari er hann einnig ágætur.
Hann byrjaði með eigin hljómsveit innan
við tvítugt, lék síðan með Red Norvo,
Frankie Newton, Larry Bennett og fleir-
um, áður en hann fór til Woody. Með hljóm-
sveitinni iék hann á allmargar plötur, og
kornu þar ágætlega fram hinir miklu hæfi-
leikar hans og hefur hann undanfarin tvö
ár verið kosinn bezti tenórleikari Banda-
ríkjanna. Því miður er ekki pláss til að
geta nánar um þá Vido Musso, sem var
hjá Kenton og er nú með eigin liljómsveit.
Wai-dell Gray, sem er nú í hinni nýju
hljómsveit Benny Goodman, Lucky Thomp-
son hinn mikli be-bop meistari, og hinn
unga Allan Eager og enn yngri Gene
Ammons.
Jazzblaðið. Næsta hefti blaðsins verður
með nokkuð iiðru sniði, en áður hefur verið.
Nýir dálkar hefja göngu sína, sem athyglis-
verðir verða.
6 $a::lUiÁ