Jazzblaðið - 01.02.1949, Blaðsíða 11

ttð Ileim verdi svuraiS mjöy ýturlvya, l>ví
allir er jazztónlist unna (u<j vilja fylyjast
i/ied) veröa aö fá svör viö þessum spurn-
inyum, ef þeir hafa ekki þeyar fenyiö þau.
tíy vil éy að þeim veröi svarað í næsta
hlaði, ef hægt er.
Hver eru undirstööuatriðin í Boogie
Woogie, Be-bop, Dixieland, Hot jazz, Stomp,
Ray, Blues, Sweet oy New Orleans stílnum?
Hvað er kontrapunktur?
Meö fyrirfram þökk um vxntanleg svör.
Svar. Til að leysa ýtarlepja úr þessum
S]>urningum, eins og bréfritari krefst, þyrft-
um við að nota allan árgang blaðsins, og
væri það ósanngjarnt gagnvart öllum öðr-
um lesendum þess, en þó má benda á,
að í áður útkomnum heftum blaðsins, er
margar fræðigreinar um jazzinn og ætti
bréfritari að athuga þær.
Latneska heitið á kontrapunkti er
punctus contra punctum, sem þýða mætti
nóta á móti nótu. Kontrapunktur er eitt
af æðri stigum raddsetningar, sem of langt
mál yrði að útskýra hér, enda ekki ætlun-
in að birta slíkum spurningum í þessum
dálkum, þó að þessi hafi verið birt, þar
sem hún fylgdi þeirri fyrri.
Lawrance. Til Jazzblaösins. Eg er vijöy
ánxgður meö síöuna „Úr ýmsum áittum".
Þar er margt fróðlegt að finna og á hún
vafalaust eftir að veröa mjög vinsæl meðal
lesenda. Mig langar til aö heyra eitthvaö
um trombónleikarann fræga Lawrance
Brown, og helztu plötur hans meö hljóm-
sveitum Hamptons og Ellingtons. Vonast
cftir mynd ef til cr.
Þórarinn Óskarsson.
Svar. Brown er fæddur í borginni Law-
rance í Kansasfylki í U.S.A. 3. ágúst 1905.
Hann lærði á bljóðfæri sitt í skóla og byrj-
aði að leika opinberlega í hljómsveit Curtis
Mosby og síðar með Paul Howard 1927—
30. Síðan með Les Hite og Louis Arm-
strong og byrjaði hann hjá Duke Ellington
1932 og þar hefur hann leikið síðan. Hann
hefur leikið á öllum plötum með Ellington
síðan. „The Sheik“ og „Ilosc of Rio
Grande“, er glöggt dæmi um hina miklu
hæfileika hans. Með Armstrong lék hanll
á plötunni „Confessin“ og með Ham])ton
„Buzzin“ a round with the bee“, Whoa
baby“, „Stompology", „Memories of you“,
„The jumpin’ jive“ og „Twelfth street rag“.
Einnig hefur Brown leikið inn á nokkrar
plötur með „all-star“ hljómsveitum. Mynd
kemur af Brown í öðru tölublaði hér frá.
Jan.. Eg vona að Jazzblaöið greiöi fyrir
mig úr nokkrum spurningum, sem cg x.tla
aö lejgja fyrir þaö. 1. Er rétt aö nota
petalana, þegar spilað er á píanó. 2. Er
liljómsveit spilar, óútsett lög, veröa þá allir
leikendurnir að spila í sama dúr? 3. Ef svo
er, í hvaöa dúr er þá hclzt spilað? Jt. Hver
eru takmörk improviseringar?
Með fyrirfram þökk og ósk um velgenyni.
J.-son.
Svar. 1. Sennilega hafa petalarnir verið
settir á píanóið, til þess að þeir væru not-
aðir, þar sem við á, en jazzleikarar gera
frekar lítið af því að nota þá. 2. Að sjálf-
sögðu leika allir í hljómsveitinni í sömu
tóntegund, hvort sem um er að ræða út-
setta eða óútsetta músik. Þess ber að geta,
að hljóðfærin eru ekki öll stemd eins. T. d.
eru klarinet og trompet í B meðan píanó
er í C. Þar af leiðandi þurfa þessi hljóð-
færi að leika einum tón hærra en píanóið.
Sé t. d. leikið í C-dúr, leika þau í D-dúr
o. s. frv. Nokkrar algengustu tóntegund-
irnar eru c, g, d, a, f, b, es, as, og' des dúr.
Um takmörk improviseringar og allt henni
viðvíkjandi, fæst vart betri skýring en grein
l’. E. Miller í 7.-8. tölublaði Jazzblaðsins.
^azzífjiS 11