Musica - 01.03.1950, Blaðsíða 3

3. ÁRGANGUR
2. TÖLUBLAÐ
ÍJHuÁica
MARZ 1950
Viðtal við Guðmund Jónsson, söngvara
Stofnun sinfóníuhljómsveitar undirstaða heilbrigðs tónlistarlífs
Guðmundur Jónsson er einn hinna fáu lista-
manna okkar sem alltaf getur reitt sig á fullt hús
áheyrenda, hvenær sem honum dettur í hug að
halda söngskemmtun.
Það er aðatlega tvennt sem þessi hylli
Guðmundar byggist á, í fyrsta lagi, á hinum list-
rænu verðleikum hans, og í öðru lagi, á hinni
skemmtilegu og látlausu framkomu hans á söng-
pallinum.
Nú hefir Guðmundur enn sýnt okkur nýja hlið á
hæfileikum sínum, í óperettunni „Bláa Kápan“ er
Leikfélag Reykjavíkur uppfærir um þessar
mundir.
Hann leikur þar og syngur hlutverk hins kæna
en þó hjartagóða fríherra v. Biebitz Biebitz, og
þótt hann stæli leikstjórann nokkuð a. m. k. í
fyrsta þætti, þykir áhorfendum ávalt vænt um
drykkjurútinn, aðalsmanninn og klækjarefinn
Biebitz.
Þessi fyrsti leiksviðssigur Guðmundar spáir
góðu um framtíð íslenzkrar óperu í sambandi við
Þjóðleikhúsið sem er nú senn að taka til starfa.
Er fréttamaður yðar hitti Guðmund fyrir
skömmu í kennslustofu hans við Sölfhólsgötu, var
hann að búa sig undir kennslustörfin.
Sigrar Guðmundar hafa ekki gert hann stoltan
né drambsaman, hann er jafn kátur og látlaus og
hann hefir alltaf verið.
Látleysið er einmitt einkenni hins sanna lista-
manns, er hugsar um það eitt, að gera list sína
sem fullkomnasta til gleði og ununar meðbræðrum
sínum.
Er fréttamaður yðar hafði komið sér fyrir í
brakandi körfustól, hóf hann að spyrja Guðmund
spjörunum út.
— Hvenær fékkstu fyrst áhuga á söngnum?
— Ekki fyrr en ég var um tvítugt, en þá hóf ég
nám hjá Pétri Jónssyni og var hjá honum í tvö ár,
og á ég Pétri margt að þakka, bæði sem kennara
og vini.
— Og svo fórstu út?
— Já, ég fór til Bandaríkjanna og var í einn
vetur hjá Lazar Samuiloff rússneskum kennara,
er rak skóla í Los Angeles.
Um sumarið fór ég heim, en skömmu áður en
ég fór út aftur, dó Samuiloff, og um veturinn var
ég á skólanum, en dóttir hans, er hafði tekið að sér
rekstur hans.
Ef satt skal segja lærði ég sáralítið þann vetur,
gerði lítið annað en að bíða eftir Karlakór
Reykjavíkur.
— Og svo hófst sú hin mikla för?
— Það var sannkölluð sigurför, en það er að
bera í bakkafullan lækinn að geta hennar nánar
en gert hefir verið.
Eftir að Bandaríkjaförinni lauk, var ég heima
í eitt ár, en fór að því búnu til Svíþjóðar og var
tvö ár á óperudeild, Musikaliska Akademísins í
Stokkhólmi, að því búnu kom ég heim, og byrjaði
söngkennslu í septemberlok.
— Er kennslan ekki erilsöm og þreytandi?
— Nei, ég hefi gaman af að kenna, að minnsta
kosti ef nemendur eru áhugasamir, og það eru
þeir bókstaflega allir.
— Hvað segir þú okkur um Bláu Kápuna?
MUSICA 3