Útvarpstíðindi - 27.08.1945, Blaðsíða 14

Útvarpstíðindi - 27.08.1945, Blaðsíða 14
182 ÚTVARPSTIÐINDI Áskell, Dúa og Lóló birtust í dyrunum. Ég heyrði Áskel hrópa einhverja allt of Ijóta upphrópun, og Dísu og Lóló kalla á almættið sjálft sér til hjálpar. Sjálfur leitaði ég verndar rúmsins. Einn — tveir og þrír! og ég var upp í rúminu, að vísu hálfnfklæddur, en í öruggu vígi að mér fanst.--------Það væri synd að segja, að heimsækjend- urnir hefði ekki gert sig heimakomna. Og þú farinn að hátta og klukkan ekki níu, ha, ha, ha! Veslings gamli maðurinn, ha, ha, ha!--------£g átti engin orð til yfir þessa frekju. ,0g svo var Lóló líka með. Ég þagði og beið átekta. Ég þurfti heldur ekki lengi að bíða. Dúa hafði orðið: Ertu með á skíði á morgun? Já, ertu með? sungu þau öll í kór. Ég þarf — ég — ég þarf að fara í vinnuna. Nei, það get ég ekki, stam- aði ég. En hvaða heimsins fyndni hafði ég nú sagt? Þarna veltust þau um af hlátri, sitt í hverju horninu á herberg- inu. Og þá í augnablikinu fannst mér Lóló satt að segja hálfgrettin, þar sem hún sat og hló eins og vitfirringur. — En—? Eins og eldingu laust hugsun- inni niður. Nú skildi ég allt. Jú, það var reyndar sunnudagur á morgun. Var það furða þótt þau hlæðu. — Nú voru góð ráð dýr. Ég varð að treysta á, að mér yrði fyrirgefin smásynd. — — Það getur auðvitað verið, að ég gæti fengið mig lausan, sagði ég. Já, en veiztu það ekki, að það er sunnu- dagur á morgun, kom út á milli hlát- urshviðanna hjá Dúu.. ^Veit ég Sveinki“. Þetta er helgi- dagavinna, sem ég var beðinn að vinna. Ég skal athuga, hvort ég get fengið mig lausan. Hláturinn stilltist og nú var „plan lagt“, hvað gera skyldi. Auðvitað varð ég að klæða mig aftur. Og til þess að gera þann starfa auðveldari fyrir mig ruku stelpurnar á dyr. Ég var alklæddur eftir fáeinar sekúntur. Jú, ég yrði að hringja. Já, þó það nú væri. — Ég fór fram til þess, og fullvissaði dömurnar, sem hímdu að hurðarbaki, að þeim væri óhætt að ganga inn í herbergið. Sjálf- ur gekk ég að símanum og hringdi í síma 0-0-0-0. Sambandið fékkst og ég átti langt og afsakandi samtal við herra — sjálfan mig. — Leyfið er fengið, sagði ég hróðugur, þegar ég kom inn. — — Þá er þetta allt í lagi, sagði Dúa og klappaði saman höndunum. Það var liðið fast að miðnætti, þeg- ar gestirnir kvöddu mig í forstofunni. Þega*. ég kom upp á herbergið mitt aftur og hafði tekið til nauðsynlegustu hlutina til skíðaferðarinnar, háttaði ég öðru sinni, þá um kvöldið og hét sjálf- um mér því, að nú skyldi ég verða fljótur að sofna. Ekki veitti af, því ráðgert var að fara klukkan átta af stað næsta morgun. Ég sneri mér tíl veggjar og lokaði augunum. En atburðir síðustu klukku- stunda höfðu á einhvern hátt hrifið mig úr því dauðamóki, sem svo iðu- lega áður hafði flutt mig í algleymi svefnsins, um leið og höfuð mitt snerti svæfilinn. — Nú gat ég ekki sofnað, hvernig sem ég bylti mér. Ég heyrði klukkuna slá tvö slög, einhversstaðar í húsinu, og áreiðanlega skynjaði ég líka, þegar hún sló þrjú. — Það var næstum albjart í herberginu frá ljós- i

x

Útvarpstíðindi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Útvarpstíðindi
https://timarit.is/publication/715

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.