Útvarpstíðindi - 27.08.1945, Blaðsíða 16

184
ÚTVARPSTÍÐINDI
pressa brotin úr buxunum mínum við
fótstall ástargyðjunnar Lóló. — Svo
er haldið af stað. — Að lítilli stundu
liðinni hefur hinn víði faðmur fjar-
lægðanna gert bílinn okkar að litlum
dökkum díl yzt út í hvítri víðáttunni.
Það marrar í snjónum undir skíð-
unum við hvert fótmál, sem stigið er.
Það er eins og billjónir hinna líflausu
snjókorna eignist mál, mál, sem ým-
ist er hlakkandi hamingjusamt yfir
heimsókn okkar, eða nístandi angur-
vært yfir merjandi þunga síðanna.
Blóðið svellur f æðum okkar og
augun fá ástríðugljáa — þetta er lífið
máttugt og sterkt. — —
Hingað til hefur hópurinn haldið
saman, en smátt og smátt dreifist
hann, eins og lífið þurfi endilega hér
eins og alls staðar annars staðar að
hafa frávik.
Ég veit það ekki, en ef til vill var
ég sá fyrsti, sem rýf félagsskapinn. —
Heillandi brekka til vinstri handar
lokkar mig til sín. — Ég læt mig
dragast dálítið aftur úr; og þegar
næsta Ieiti ber á milli bera skíðin mig
niður hæga brekku. — Það er alltaf
skemmtilegra að bursta snjóinn af
rassinum á sér, þegar enginn sér til!
— Og svo vildi ég nú satt að segja
gjarnan losna við Lóló, sem ekki var
neinn sérstakur skíðagarpur frekar en
ég.
Ég veit ekki hve oft ég renndi mér
niður þessa brekku, þá um daginn,
en það var oft. Að lokum lagði ég
þó land undir fót og hélt í sömu átt
og ferðafélagarnir höfðu haldið. —
Ég var laus við allt, sem heitir sam-
vizkubit og naut þess í ríkum mæli að
fljúga á skíðum yfir fannþakta slóð.
— Allt í einu sé ég skíðamann fram
undan. Nokkrum skíðalengdum nær
uppgötva ég, að það er stúlka.---------
Það skyldi þó ekki vera heillakerlingin
hún Lóló? verður fyrsta hugsun mín.
Sannarlega væri það eftir henni að
vera að lóna hér og bíða eftir mér.
En hún skyldi svei mér fá að njóta
einverunnar fyrir mér. Ekki skyldi ég
trufla hana.--------En — en það er
eitthvað, sem aftrar mér að fljúga af
hólmi. Eitthvað, sem togar mig nær
og nær þessari stúlku. Ef til vill er
það kyrrðin og tilfinningin um ein-
stæðingsskap í alveldi vetrar og fjalla.
En ef til vill er það ekki það, heldur
þrá eftir fleiri og meiri æfintýrum
þennan sólbjarta dag.
Ég herði gönguna. Ég finn loftið
hreint og tært fylla lungun. Næstum
sé lungnablöðrurnar þenjast út og
fyllast súrefni. Stúlkan hefur numið
staðar. Hún bíður mín ein og hljóð,
sem klettadrangur í hvífyssandi hafi.
Heil á fjöllum! hrópa ég um leið
og ég renni mér að hlið hennar. Ég á
von á storkandi hlátri frá Lóló. — En
hvað? þessi dökku íhugulu augu, eiga
ekkert skylt við nafnið það. Ósjálf-
rátt brýst afsökunarbeiðni fram á var-
ir mínar. Fyrirgefið! segi ég. Ekkert
að fyrirgefa. Fyrirgefa hvað? Við för-
um bæði að hlægja. — Hláturinn fær-
ir okkur nær hvort öðru. Við erum þó
alltaf tvær lifandi verur, sem, þótt við
mætumst af tilviljun, eigum okkar
sameiginlegu þrár og óskir. Erum vin-
ir hér — og á þessum degi. — ,
Við skiptumst á nokkrum orðum um
veðrið og dásemdir fjallanna, eftir að
hafa sagt fram nöfn okkar og fundið
ylinn af gagnkvæmu handtaki streyma