Prentarinn - 01.12.1944, Page 11

haft tima til þess að sinna fróðleik á þeim
grundvelli, heldur væru það mestmegnis
drög, sem hann hefði viðað að sér og yrði
það þvi annarra að hagnýta það, en skáld-
skapargáfu mun hann hafa skort — þótt hag-
mæltur væri — og það mun hann hafa fund-
ið og háði það honum að njóta sín á stærra
sviði. Safn hans mun vera mikið að vöxtum
þvi hann vann fús að þessu.
Það mun vera fremur lítið sem birtzt hefur
á prenti eftir Gabriel, en um margra ára
skeið samdi hann Árbókina í Þjóðvinafé-
lagsalmanakið, Félagsmannatalið i Afmælis-
riti Prenlarafélagsins samdi liann og langc
mun hann hafa verið kominn að semja full-
komið Prentaratal, sem til stendur að ú
verði gefið.
Skrautritun var það sem Gabríel mun hafa
stundað af mestu kappi alla ævi og varð
hann af þvi landskunnur, enda var hann
frábær snillingur á því sviði. Sjálfur sagði
hann mér, að hann hefði, þegar á barns-
aldri, tekið að stunda þessa iþrótt og lagt
sig allan fram um að fullkomna sig á því
sviði. Náði hann svo miklum árangri, að
merkir menn liér áttu hlut að þvi að liand-
bragð hans var sýnt á erlendum vettvangi.
Benedikt kvæntist á efri árum, en létzt
ekkjumaður; varð þeim hjónum einnar dótt-
ur auðið sem fermd var síðastliðið vor, efni-
legasta barns. Lét Gabríel sér mjög annt
um uppeldi hennar og sparaði til þess ekk-
ert, að lnin gæti í öllu haldið til jafns við
stallsystur sinar.
Gabríel var allvel efnum búinn siðari hluta
ævi sinnar og mun það frá upphafi hafa
verið ásetningur hans, að verða efnalega
sjálfstæður. Það þurfti staðfestu í þá daga
hjá allslausu og ómenntuðu ungmenni í hinni
vinnandi stétt til þess að setja sér slíkt mark,
þegar tekjur almennings voru ævinlega langt
fyrir neðan brýnustu þarfir. Þeir voru því
fáir í þá daga, sem voguðu sér á þau klif og
ekki annars kostur en harðfylgis við þenna
ásetning. Var ekki annars kostur en að byggja
af smámunm, en flestir örvænlu um þvílíkt
með öllu eða stórlyndi þeirra varð þeim fjöt-
ur um fót. Gat þá svo við borið að þeir laus-
látari í þessum efnum litu slika viðleitni
óhýru auga. Mun af þessu hafa orðið árekstr-
ar á stundum milli þessara skapsmuna.
Smekkvisin varð á stundum að láta sér lynda
að vera einungis góða barnið, en ásetningur-
inn, andstæðingur hennar, varð að ráða. Gat
þá svo til borið að smámunir yrði að helzt
til stórum hlutum, en hver eyrir metinn um
of.
Aðgæzla eldri kynslóðarinnar um lífsaf-
komu sína verður ekki rétt skilin af nútíðar-
manninum nema hann geri sér ljóst að þau
heimili voru til, nokkurru fyrir aldamótin,
sem söfnuðu útslitnum skinnskóm og skó-
bótum til hvtasunnumáltíðarinnar. Sá, sem
þetta ritar á ættingja á lífi sem þessu varð
að hlýta í æsku sinni.
„Undrist því enginn,
upp þó vaxi
kvistir kynlegir,“
Það er margt fleira, sem gæti freistað mín
að minnast á frá samverustundum minum
við Gabriel og móður hans, Guðríði. Margt
af því mundi máske virðast smámunir og
ekki þess verðir að halda þeim á lofti og
þó eru það ekkert síður smámunirnir sem
gera lif manna geðþekkt, ef þeirra er notið
með opnum augum.
Það er óráðlegt að horfa með svo mikilli
athygli á grjóthnöllungana að góðmálmsí’’
verði ekki vart, sem ef til vill getur í þeim
leynst.
Arngrímur Ólafsson.
Prentneminn.
Prentnemafélagið hefnr um þriggja ára
skeið gefið út blaðið Prentnemann, og er 3.
tölubl. 3. úrg. fyrir skönnnu komið út. Blaða-
útgáfa er að sjálfsögðu miklum erfiðleikum
bundin hjá nemendasamtökum, þar sem menn
eru sifellt að koma og fara, en prentnem-
arnir hafa sýnt lofsverðan dugnað í þessu
starfi sínu og komið blaðinu út reglulega
þrisvar til fjórum sinnum á ári hverju, og
spáir það góðu um áframhaldandi starf þeirra
í þágu prentarastéttarinnar. Blaðið er þar
að auki mjög snoturt að öllum frágangi og
ber vott um hugkvæmni og smekkvísi nem-
anna sem að því standa. — í ritstjórn Prent-
nemans eru nú: Ólafur Jakobsson og Pét-
ur Haraldsson.
Prentarinn 21