Prentarinn - 01.12.1944, Síða 19

fylkingin af stað, sem leið liggur, upp með
ánni nokkurn spöl, síðan út í ána á vaðinu.
Allt virðist œtla að ganga eftir fyrirfram-
gerðri áætlun. En annað hvort hefur ekki
verið gengið nógu vel frá hlassinu, eða ár-
botninn hefur ekki verið sem bezt slípaður,
því að í miðri ánni bregður tunnan á leik,
hoppar yfir kolapokana og niður af vagnin-
um, og þar situr hún í hnédjúpu vatni. Ein-
hverjum hefði nú sjálfsagt fallizt hugur við
slíkt óhapp, en Miðdalskonurnar æðrast ekki
á stund hættunnar. Nokkrar ákveðnar fyrir-
skipanir, samstillt handtök, tunnan lyftist —
sigur aftur — lyftist hærra — og hafnar að
lokum í vagninum aftur. Þar með er þrautin
unnin. Hægt og varlega er haldið upp úr ánni,
og eftir nokkur augnablik heldur hersingin
innreið sína í þorpið, hyllt sem sigurvegarar.
— Er þetta ekki hámark hins kvenlega yndis-
þokka? — Og svo halda menn langar ræður,
klökkir af fjálgleik, um konuna sem hið veik-
ara kyn.
*
En hér verður að sleppa frekari þjóðsagna-
söfnun, þvi aukinn hraði er i viðburðunum.
Eftir því sem á daginn líður, bætast fleiri
og fleiri ferðamenn við, ýmist heimamenn
eða þá gestir, sem ætla að tjalda til einn-
ar nætur. Laust eftir miðjan dag kemur Ólaf-
ur Ketilsson með bílfarm af „Miðdalsbænd-
um“, affermir í skyndi og hraða sér af stað
aftur, því hann á eftir að fara aðra ferð
með kvöldvaktarmennina. Og „bændurnir“
taka óðara til starfa. Óþrjótandi verkefni
bíða, til þæginda, samræmis og fegrunar.
Það er hlaðið og grafið, hrært og steypt,
málað og kittað, sagað og neglt. Söngur skóg-
arins stígur og breikkar, nýjar raddir gripa
inn í. Miðdals-hljómkviðan er að ná hámarki
sínu — aðeins ófærð i letur. — Þarna stend-
ur húsbóndinn i nr. 9 uppi á þaki og ber
við himinn, nakinn að beltisstað. Hann hef-
ur kúst í hendinni, en annars óljóst hvað
hann er að gera; ef til vill þykir honum,
eins og fleirum, gaman að vera hátt uppi.
Litill maður keyrir hjólbörur i endalausa
hringi kringum nr. 10. Ilvort nokkuð er í
börunum, það er óupplýst mál. Við eitt af
efstu húsunum er berfættur maður í græn-
um buxum og hefur mörg járn í eldinum:
Smiðar húsgögn, málar gluggana, reitir arfa
úr kartöflugarðinum og bregður sér þess
á milli í fjallgöngur. Framkvæmdarstjórinn
gerir ekkert, því hann þarf að vera reiðu-
búinn að skreppa i ferðalög, ef á þarf að
halda. Þetta eru þeir, sem hæst bera. Hinir
eru vandlega faldir. En hvað er þetta? Þétt-
ur reykjarmökkur á fleygiferð eftir trjátopp-
unum. Dularfullt fyrirhrigði eða hvað? ‘Nei,
við nánari athugun komumst við að þeirri nið-
urstöðu, að hér sé aðeins maður á gönguferð
um skógargötu og reyki pípu sina. - Þegar líð-
ur á kveldið, fara menn að leggja frá sér verk-
færin og leita hvíldar. Meðan konurnar eru
ennþá að sýsla við búverk og svæfa börn,
leggja karlmennirnir leið sína um nágrennið,
heimsækja hver annan, gefa góð ráð og benfl-
ingar. Enginn nábúakritur, ekkert ósamlyndi.
Gagnkvæm aðstoð í smáu og stóru. Þeir sitja
í smáhópum hér og hvar um skóginn og spjalla
saman, leggja framtiðaráætlanir um landið
sitt, hvernig þeir geti gert þennan fagra blett
ennþá fegurri, ennþá friðsælli, ennþá þægi-
legri og hvernig ennþá fleiri fái notið hans.
=1=
Og svo hefst lokaþátturinn með þvi að
gleðin sezt í öndvegi. Það hefst með þvi að
einhver raular dægurlag, annar tekur undir
í næstu götu, og þannig seitla tónarnir um
skóginn. Menn renna á hljóðið og syngja sig
saman. Eftir skamma stund kveður allt um-
hverfið við af fjórrödduðum karlakórssöng.
Stjórnina hefur Gunnar á hendi og tekur til
meðferðar hvern ættjarðarsönginn af öðrum.
Til að auka á fjölbreytnina, ])á er Þorsteinn
Halldórsson venjulega til staðar með munn-
hörpu sína, því hann er meistari í þeirri grein.
En i kvöld ber sérstaklega vel i veiði. Hér er
staddur sem ge'stur annar Þorsteinn, ennþá
betri, þvi hann leikur á harmoniku. Er hann
óspar á kunnáttu sína og fær nú það hlut-
verk fyrst um sinn að hvíla kórinn. En er
konunum, sem um þetta leyti eru að leggja
síðustu hönd á eldhúsverkin, berast hinir
dillandi tónar harmonikunnar, smeygja þær
sér í sparikjólana, til þess að geta verið þátt-
takendur í siðasta dagskrárliðnum — dans-
inum. Og harmonikan vinnur smám saman
á í samkeppninni við kórinn og verður að
síðustu einráð. Og þegar kvenfólkið fer að
linast að úr öllum áttum, er liðinu fylkt og
Prentarinn 29