Árbók Tannlæknafélags Íslands - 01.01.1942, Síða 13

11
sérfræöinga sem títt er erlendis. En liinu sama máli
er einnig að gegna um læknakennsluna, og hefir sfi
kennsla raunar ætíð verið óframkvæmanleg hér á
landi, ef sömu kröfur hefði átt að gera uni fjölda
kennara og sérmenntun þeirra og tíðkast við erlenda
háskóla. En sjón er sögu rikari um, að sú kennsla
hefir engu siður gefið allgóða raun. Hafa íslenzkir
læknakandidatar á margan hátt sýnt, að þeir standa er-
lendum stéttarbræðrum sínum að flestu leyti á sporði.
Það, sem á lcann 'að hafa vantað kennsluna og tæki
til liennar, mun hitt hafa bætt upp, hve nemendur
eru hér fáir, samband þeirra og kennaranna fyrir
það nánara og tilsögnin notadrýgri en orðið getur þar,
sem nemendafjöldinn cr margfalt meiri. Mun jiessa
ekki síður gæta við tannlæknakennsluna til viðbót-
ar hinu, að gerl er ráð fyrir miklu hetri undirbún-
ingi stúdentanna, áður en þeir hefja sjálft tannlækna-
námið, en víðast er krafizt.
2) Samkvæmt greinargerð Jóns Sigtryggssonar er
stofnkostnaður þessarar kennsludeldar áætlaður kr.
30000.00. Tannlæknafélagið áætlar hann kr. 40000.00,
eða jafnvel kr. 45000.00, en mun þá ekki hafa gerl
ráð fyrir, að neitl yrði til sparað. Ætla má, að þessi
siðari áætlun sé allgóð trygging fyrir því, að hin fyrri
sé nálægt sanni, ef látið verður nægja að kaupa það,
sem sómasamlega má við bjargast, og er það ekki
eins dæmi við kennslustofnanir vorar, að við slíkt
sé látið sitja. Úr rekstrarkostnaðinum er dregið mjög
verulega með því að gera ráð fyrir jieirri tilhögun,
að nám tannlæknaefnanna verði að eins miklu leyti
sameiginlegt hinu almenna læknanámi og orðið getur.
Um þann kostnað ber kr. 7000.00 á milli (kr. 17000.00
og kr. 24000.00), aðallega fyrir liað, að tannlækna-
félagið gerir ráð fyrir einum kennara i viðbót við
þá kennara, sem hin fyrri áætlun er miðuð við. Væri
að visu æskilegt, að hafa það kennaralið, en vafalaust
iná komast af án jiess. Vissulega er hér um allmikla
upphæð að ræða, er kemur á hvern ncmanda ,jafn-
vel þó að miðað sé við hina lægri áætlun, og vorkunn,
að mönnum detti í hug, að tilvinnandi væri að senda