Embla - 01.01.1946, Qupperneq 50

að hann væri með mér. Hann fór inn í búð og keypti gráfíkjur
fyrir 25 aura og gaf mér þær í nesti. Það fannst mér mikill höfð-
ingsskapur.
Þegar við mamma lögðum af stað heim, var ég orðin lúin og
kveið fyrir að ganga. í Fossvogi kont ríðandi maður á eftir okkur.
Mér fannst ég verða allt í einu sárþreytt. Ó, ef ég fengi að koma
á bak. Maðurinn heilsaði og reið framhjá okkur, en varla meir
en svo sem tvær hestlengdir, þá stanz.aði hann og spurði, hvert við
ætluðum. „Til Hafnarfjarðar,“ svaraði mamma. Hann leit snöggv-
ast á mig. „Á ég ekki að reiða þig dálítinn spotta?“ sagði hann. Eg
flýtti mér til hans. Hann iét mig stíga á fótinn á sér og lyfti mér
söðulvega á bak. Ég varð feimin, en það var ekki lengi. Maðurinn
fór að spjalla við mig og spyrja mig um allt mögulegt og þar á
meðal, hvort ég væri farin að lesa. Ég játti því. „Hvað lestu?“
„Þjóðviljann, pabbi kaupir liann,“ svaraði ég. Máðurinn liló, en
þessu reiddist ég. „Það er ekkert til að hlæja að,“ sagði ég stór-
móðguð. „Það er góður karl, sem skrilar Þjóðviljann, og það er
gaman að sögunum." Nú hætti maðurinn að lilæja. „Á ég að segja
þér dálítið? Ég er karlinn, sem skrifar Þjóðviljann." „Heitirðu
Skúli Thoroddsen?" spurði ég. „Já, og á heima þarna,“ og hann
benti mér á Iiessastaði. Nú vaknaði forvitni mín, og mig langaði
að vita meira. Ég vildi vita, lrvernig hann færi að því að búa til
stafina í blaðið. „Það er gert í vélum.“ Og nú fór hann að segja
mér frá prentvélinni. „En hvað er að vera á undan samtíð sinni?“
spurði ég. „Pabbi segir, að þii sért það.“ Skúli horfði svolitla
stund fram fyrir sig, svo brosti hann, að mér fannst hálfrauna-
lega. „Jæja, nú förum við að skilja,“ sagði hann og stöðvaði hest-
inn. „Sá, sem er á undan samtíð sinni, fer ríðandi eða hlaupandi,
þegar aðrir ganga. Vertu sæl, og heilsaðu pabba þínum frá mér.“
Hann klappaði mér á kinnina, um leið og hann renndi mér af
baki. Við vorum við hraunbrúnina.
Nú fór ég áð líta eftir mömmu. Þarna kom hún á Hraunholts-
liálsi og fór hratt yfir. í hendinni bar hún kliit, og í honum var
aleiga mín, og mér fannst ég vera ákaflega rík. „Þú mátt ekki
segja krökkunum, að ég hafi verið reidd,“ sagði ég við mömmu,
„ þau stríða mér þá.“
48
EMBLA