Embla - 01.01.1946, Qupperneq 79

stór trc með gullnum aldinum eins og þeim, er ég vissi, að voru
í öðrum löndum. Og mamma átti ekki að þurfa að vera úti á
engjum allt sumarið, hún átti að liafa tíma til að koma í berjamó
með okkur krökkunum og lesa í bókum. Ég vissi, að hana lang-
aði til þess, þó að tíminn færi í allt annað. Allt þetta og margt,
margt fleira hafði sá í liendi sinni, sem átti þrek og Jaor til þess
að ganga undir regnbogann. Guð liafði ekki sett hann í skýin
alveg út í bláinn.
Amma kom út á hlaðið og brá hönd fyrir augu. Hún var með
óhreina strigasvuntu og rauðeygð af reyknum í eldhúsinu. Mér
brá, eins og veruleikinn ýtti ónotalega við mér. Þannig búin gat
amma ekki komið inn í nýja bæinn. Hún varð að minnsta kosti
að taka ofan strigasvuntuna og Iielzt að fara í sparipilsið sitt.
Hún kom lengra fram á hlaðið, ýtti skýluklútnum sínum aftur
á hnakkann, svo að grátt hárið kom í Ijós. Mig langaði til að
strjúka yfir það með mjúkum lófanum, en amma mátti ekki verða
mín vör. Hrukkurnar á andliti hennar voru óteljandi, stórar og
smáar, eins og ör eða árhringir í tré. Þar mátti lesa lífssögu
ömmu eins og á bók. Ég liafði einu sinni reynt að telja þessar
hrukkur, en gefizt upp við það. Stundum fannst mér amma Ijót,
og ég var ekki alveg sannfærð um, að mér þætti vænt um hana. í
gærkveldi hafði ég meira segja barið hana. Nú sá ég innilega eftir
að hafa gert það og hugsaði mér að hæta fyrir það seinna. Ég,
sem átti þessi mörgu ár fram undan til að bæta fyrir allt það
slæma, sem ég hafði gert. — ég, sem ætlaði að ganga undir regn-
bogann og finna hamingjuna fyrir sjálfa mig og alla þá, sem
áttu bágt. Ekki kæmi það til mála, að ég gieymdi henni ömmu
minni.
„Guði.sé lof fyrir góða veðrið," lieyrði ég ömmu segja í hálfum
hljóðum. Hún gekk austur fyrir fjósið og stakk dálítið við, hún
var með lakara móti af gigtinni núna. Hún tók mjólkurföturnar
ofan af veggnum. Þær höfðu verið látnar þar til þerris um morg-
uninn. „Guði sé Iof fyrir góða veðrið og alla sína náð og miskunn-
semi,“ sagði amma aftur, ögn hærra og horfði yfir túnið, yfir mýr-
ina til hinna bláu vatna, sem liðu áfrant róleg og kyrrlát í skjóli
grænna bakka. Sólargeislarnir léku um hár ömmu og enni. Hún
embla
77