Embla - 01.01.1946, Síða 81

hún gisti, og voru það þá ekki ævinlega fögur orð, sem á eftir
fylgdu um húsbændurna. Börn voru ákaflega hrædd við hana,
enda vissi ég til, að þau voru hrædd nreð henni eins og Grýlu. Hún
hafði verið mesta myndarstúlka í æsku, en tapað sér út af ásta-
málum.
Hún hét Hanna.
Eg ætlaði að ltraða mér upp á fjósið aftur, því að satt að segja
var mér ekkert um Hönnu gömlu gefið og langaði því ekkert til
að verða á vegi liennar. En ég varð of sein. Kerlingin kom auga á
mig og hvatti sporið í áttina til mín. Ég gafst upp, stóð með bakið
upp við hlöðuvegginn, þvermóðskuleg á svip, og mætti augnaráði
Hönnu gömlu. Um að gera að láta engan bilbug á sér finna.
,,Sæl veri snótin,“ sagði kerlingin háðslega og konr alveg til
mín. Og hún hélt áfram, án þess að bíða eftir því, að ég anzaði
henni. „Er faðir þinn lreinra og konukindin, allt fólkið kannske?
Fæ ég að vera?“
„Ætli það ekki,“ sagði ég eins stutt í spuna og ég þorði. Vitan-
lega var ég í mínum fulla rétti senr heinrasæta, en hver vissi, hvað
svona útburðir gátu átt í pokahorninu, ef þeir reiddust alvarlega.
Ég þorði ekki að lrreyfa mig. Ég var í stuttum kjól úr tvistdúki,
með röndótta svuntu. Það var stór bót franran á svuntunni. Mér
sýndist nornin glápa illgirnislega á þessa bót, eins og hún vildi
horfa þar í gegnunr nrig. Ég lrafði heyrt sögur af voðamönnum,
senr gátu rekið fólk í gegn nreð augnaráðinu einu sanran.
Hanna settist á flatan stein milli mín og bæjarins. Hún ætlaði
víst að kasta mæðinni, áður en lengra væri haldið. Það var gat á
steininum, og stundum voru hestar bundnir þar, nreðan gestir
drukku kaffi. Einu sinni í vor hafði ég séð nrús skjótast undir
þennan stein. Bara að hún væri nú þarna og hlypi upp undir
pilsin kerlingarinnar, svo að hún sæti ekki lengur þarna svona
andstyggilega róleg og glápti á mig.
„Þú ert snótin, sem lieitir Rannveig," sagði hún allt í einu.
Ég vissi ekki hvað ég átti að segja, en seildist í þess stað eftir
grænu blaði í fjósveggnum og byrjaði að tyggja. Kerlingin liélt
áfram og talaði nú í lægri rómi.
„Hún er löng, unga konan á Sámsstöðum, og hún er ljót. Hún
EMBLA 79