Embla - 01.01.1946, Qupperneq 83

rétti út höndina, og bognir fingur hennar með arnarklónum
fálmuðu upp eftir handleggnum á mér eins og blindur maður,
sem þreifar sig áfram. Allt í einu læstust þessar klær utan um
mjúkan handlegg rninn, eins og þær vildu krernja ltold frá beini.
Ég hljóðaði upp bæði af ótta og sársauka. Á næsta augnabliki var
ég aftur laus. Ég sá bros kerlingarinnar, ljótt glott, sem breiddist
yfir andlit hennar, svo innilega unni hún mér sársaukans. Ég
stóð kyrr og barðist við grátinn.
,,Fæ ég svo að vera í nótt hjá heiðursfólkinu?" spurði hún.
„Það veit ég ekkert um,“ hreytti ég út úr mér.
„Þykist kannske heiðursfólkið of gott til þess að hýsa gamal-
menni? Hér mun þó tekið vel á móti höfðingjunum, ef ég man
rétt,“ sagði liún.
„Spurðu mömmu."
Það varð löng þögn. Ég beið eftir því, að kerlingin liti af mér
augunum, svo að ég fengi tækifæri til að taka til fótanna og þjóta
burt, upp fyrir hlöðuhornið og eitthvað út í buskann. Kannske
las húrt hugsanir mínar. Hún hallaði sér áfram og horfði beint í
augu mér, neyddi mig beinlínis til að horfast í augu við sig. Það
fór hrollur um mig, þvx að augnaráð hennar var svo myrkt, að
engu tali tók.
Hún spurði: „Um hvað varstu að hugsa, þegar þú sást mig
koma heim götuna áðan?“
Ég vaið að segja lienni það.
„Um regnhogann,“ sagði ég feimnislega. „Ég ætlaði að ganga
undir hann. Ég þarf að óska mér svo margs.“
„Já, þú þarft að óska þér svo margs,“ endurtók hún í breyttum
málrómi. „Þess þurfum við öll.“
Það varð aftur þögn.
Ég liorfði í augu henni. Myrkrið þokaðist burt, ég sá birtu í
djúpi þeirra. Það var vitið, skynsemin, sem kom langt að eins og
gestur. Augu konunnar urðu allt í einu fögur, björt og geislandi,
andlitsdrættir hennar milduðust, harkan livarf úr svipnum. Þetta
var allt önnur manneskja en sú, sem hafði horft á mig fyrir augna-
bliki síðan.
„Það er þýðingarlaust að óska sér,“ sagði hún allt í einu í
EMBLA -6 81