Morgunblaðið - 12.06.2009, Síða 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JÚNÍ 2009
 Fleiri minningargreinar um Hall-
dóru Guðmundsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ Halldóra Guð-mundsdóttir
fæddist í Landlist í
Vestmannaeyjum 29.
nóvember 1934. Hún
lést á gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 2. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðmundur Hró-
bjartsson, f. 8. ágúst
1903, d. 20. ágúst
1975, og Sigrún Þór-
hildur Guðnadóttir, f.
16. janúar 1912, d. 20.
desember 1993. Systkini Halldóru
eru Guðrún Jónína, f. 1932, d. 1989;
Helena Björg, f. 1936, Konráð, f.
1938, Sesselja, f. 1940, d. 1987; Guð-
mundur Lárus, f. 1942 og Guðni
Þórarinn, f. 1948, d. 2000.
Brúðkaup Halldóru og eig-
inmanns hennar, Sigtryggs Helga-
sonar frá Vestmannaeyjum, f. 5.
október 1930, stóð í Landakirkju
10. apríl 1955. Foreldrar hans eru
Helgi Benediktsson, f.
3. desember 1899, d.
8. apríl 1971, og Guð-
rún Stefánsdóttir, f.
30. júní 1908. Börn
þeirra Halldóru og
Sigtryggs eru: 1)
Drengur, f. 18. júlí
1955, d. 18. júlí 1955.
2) Þórhildur, f. 14.
september 1956.
Maki, Hrafnkell Ósk-
arsson. Börn hennar
eru Anna Kristín, f.
1980, Sigtryggur
Óskar, f. 1988 og
Kristján Hrafn, f. 1990. Fyrri maki
Þórhildar er Karl G. Kristinsson. 3)
Kristbjörg Hrund, f. 28. maí 1962.
Maki, Skapti Haraldsson. Börn
þeirra eru Fjölnir, f. 1998 og Hall-
dór Högni, f. 2000. 4) Fjölnir, f. 18.
júlí 1967, d. 24. janúar 1989.
Halldóra verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju í dag, 12. júní og
hefst athöfnin kl. 13.
Meira: mbl.is/minningar
Þegar ljóst var að mamma þyrfti
að gangast undir hjartaaðgerð brást
hún við af æðruleysi og yfirvegun.
Hún fór á sjúkrahúsið full bjartsýni
en vissi vel að brugðið gæti til beggja
vona og fól sig skaparanum á vald.
Fljótlega var ljóst hvert stefndi er í
ljós kom, að sjúkdómurinn var meiri
en nokkurn hafði grunað, og hún lést
eftir 7 daga legu á gjörgæslu. Hún
var ekki óvön því að reyndi á trú
hennar og æðruleysi en aldrei eins
mikið og þegar hún missti drengina
sína tvo.
Ég man hana þó best glaða í faðmi
fjölskyldunnar, ekki síst þegar
Landlistarfjölskyldan kom saman,
mikið hlegið, sungið og talað og ekki
alltaf lágt. Mamma hafði yndi af tón-
list og fljótt komu í ljós hæfileikar á
tónlistarsviðinu. Ekki voru efni til að
kosta hana til náms á þeim árum. Þó
lærði hún ung á gítar og spilaði hún
oft og söng á skólaskemmtunum í
Vestmannaeyjum. Síðar er tækifæri
gafst nam hún píanóleik, hljómfræði
og söng. Hún söng fyrst í Kirkjukór
Vestmannaeyja, en síðan með Póly-
fónkórnum, Kór Bústaðakirkju og
nú síðast Senjorítunum. Hún fylgd-
ist því vel með tónlistarnámi barna-
barnanna og var óþreytandi að
hjálpa þeim við æfingar.
Mamma var lengst af heimavinn-
andi en vann þó um tíma á Símstöð-
inni í Vestmannaeyjum og eignaðist
þar vinkonur sem haldið hafa hópinn
alla tíð síðan. Hún var mannblendin,
hafði yndi af að umgangast fólk og
kynnast bæði nýju fólki og stöðum.
Hún og pabbi áttu því margar sínar
bestu stundir á ferðalögum og þegar
heim var komið naut hún þess að
gefa okkur börnunum lifandi lýsing-
ar á því sem fyrir hafði borið.
Oft voru haldin boð í Hlyngerðinu
og margir úr frændgarðinum muna
jólaboðin með gömlu fjölskyldu-
skyggnunum og leikritum sem
stjórnað var af röggsemi, hvort sem
menn voru settir í hlutverk Þyrni-
rósar eða kannski hests einhvers
prinsins.
Hún var alltaf boðin og búin að
leggja hönd á plóg og ófáir tímarnir
sem hún sinnti Önnu Kristínu og létti
undir með mér. Fyrstu ár Önnu
Kristínar var mamma í hlutverki
dagmömmu og gerði mér mögulegt
að sinna náminu áhyggjulaust. Hún
hvatti okkur systkinin til að afla okk-
ur menntunar, en hafði sjálf ekki
tækifæri til þess framan af, þó hún
næði að bæta úr því á fullorðinsár-
um. Hún nam í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur og útskrifaðist síðar
sem snyrtifræðingur. Hún starfaði
reyndar aldrei á stofu, en þeir voru
ófáir sem nutu góðs af þessari þekk-
ingu hennar. Hún fór síðan í öld-
ungadeildina í Hamrahlíð og gekk
vel og naut þess að læra. Þegar hún
átti tæpt ár eftir í stúdentsprófið lést
Fjölnir og þá hætti hún námi og tók
þráðinn því miður ekki upp aftur.
Á kveðjustund er söknuðurinn
mikill, en efst í huga er þakklæti fyr-
ir hlýju og kærleika og hversu tilbúin
hún var ávallt að hjálpa til sama
hvernig á stóð hjá henni sjálfri og
hafði alltaf tíma til að hlusta. Hún
kenndi mér líka að meta innihald
umfram umbúðir og að geta glaðst
yfir því smáa.
Að lokum þakka ég starfsfólki á
gjörgæslu LSH alúð og hlýju.
Þórhildur.
Tengdamóðir mín, Halldóra Guð-
mundsdóttir, eða Dóra eins og hún
var kölluð, lést eftir skamma legu á
Landspítalanum við Hringbraut að
kvöldi 2. þ.m. Hún hvarf hljóðlega og
átakalaust úr þessu lífi umkringd
fjölskyldu sinni sem var henni svo
kær.
Þegar ég nú kveð mína kæru
tengdamóður og vinkonu eftir langa
og farsæla samleið kemur fyrst upp í
hugann djúpur söknuður. Allt frá
fyrstu stundu hreifst ég af þessari
fáguðu konu. Hún var glaðlynd og
einstaklega gefandi. Sá eiginleiki
sem ef til vill var mest áberandi í fari
hennar var sú virðing sem hún bar
fyrir samborgurum sínum og aldrei
heyrði ég hana halla orði á nokkurn
mann, enda ákaflega elskuð af öllum
sem kynntust henni.
Ungir menn eru oftast kvíðnir er
fyrsta heimsókn til foreldra unnust-
unnar stendur fyrir dyrum. Ég var
þar engin undantekning. Ekki þarf
að orðlengja það að Dóra og Sig-
tryggur tóku á móti mér með ljúf-
mannlegri og hlýlegri framkomu,
þannig að allar áhyggjur voru skjótt
á bak og burt. Hjartahlýja hennar og
umhyggja var einstök, alltaf spurði
hún frétta af strákunum mínum,
fylgdist vel með hvað þeir voru að
sýsla og lét sér mjög annt um þá.
Áhugi hennar á tónlist var mikill
og ekki laust við að hún hafi haft þau
áhrif að synir okkar Kristbjargar
eru nú að læra á hljóðfæri. Hún var
dugleg að hvetja þá og gefa þeim góð
ráð þegar hún kom í heimsókn og
aldrei vantaði hana er þeir spiluðu á
tónleikum.
Mér eru ógleymanlegar þær
stundir sem við höfum átt saman á
Laugarvatni í sumarbústað tengda-
foreldra minna. Grenilundurinn sem
Sigtryggur hafði gróðursett þar sem
hún sat og las eða lagði sig þegar
gott var veður. Þegar við um síðustu
verslunarmannahelgi sátum saman
eftir vel heppnaða máltíð og hlust-
uðum á brekkusönginn sem fluttur
var beint í útvarpinu frá Eyjum og
við sungum með.
Dóra var ein af þeim manneskjum
sem maður verður ríkari af að kynn-
ast. Mér er efst í huga þakklæti til
forsjónarinnar fyrir að hafa leitt mig
til samfylgdar við þessa sómakonu,
sem var mér alltaf svo góð og studdi
mig og hvatti í öllu sem ég tók mér
fyrir hendur. Vonandi verðum við
sem eftir sitjum fólk til að ávaxta
þann góða arf, sem hún skilur eftir í
huga okkar og hjarta.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem.)
Skapti J. Haraldsson.
Elsku amma mín. Ég er svo þakk-
lát fyrir að hafa átt þig að, þú hefur
kynnt mig fyrir ótrúlega miklu og
kennt mér svo margt. Umburðar-
lyndi, forvitni og sýnt mér sjónar-
horn ykkar afa á öllu milli himins og
jarðar. Þú sagðir mér álfasögur áður
en ég fór að sofa og kattasögur um
leið og þú stríddir afa á því að hann
væri hræddur við ketti. Þú varst mér
ómetanlegur stuðningur á mennta-
skólaárunum þegar ég bjó hjá ykkur
afa. Þau ár eru mér ómetanleg. Ég
gleymi því ekki þegar þú mataðir
mig, 17 ára unglinginn, þegar ég kom
heim úr skólanum kl. 7 eða 8 á kvöld-
in. Sagðir mér að slaka bara á og loka
augunum og mikið bragðaðist stapp-
aði fiskurinn vel þá.
Þú hefur alltaf verið og verður allt-
af fyrirmynd mín og hugljómun. Þú
lést aldrei neitt stoppa þig, hélst allt-
af í einlægnina og forvitnina í þér.
Þú varst alltaf svo yndislega spes
amma. Það var alltaf líf og fjör í
kringum þig, þú hafðir alltaf eitthvað
fyrir stafni. Við fórum í ófáa ísbílt-
úrana til að skoða mótorhjólatöffar-
ana á Ingólfstorgi eða til að spæja
eftir dópistum á Njálsgötunni. Eins
allar leikhúsferðirnar, fylgjast með
Gay-pride, kaffihúsaferðir eða bara
heimsóknirnar til þín og afa í Hlyn-
gerðið.
Þú kenndir mér nokkrar af dýr-
mætustu lexíum lífsins. Treysta
sjálfri mér, halda ótrauð áfram, gef-
ast aldrei upp og að hafa húmor fyrir
sjálfri mér. Þú stóðst alltaf við bakið
á mér, ýttir við mér þegar þurfti og
umfram allt kenndir þú mér að það
er frábært að vera öðruvísi. Ég á svo
endalaust margar sögur frá þér
elsku amma mín, margar alveg
hreint óborganlegar. Ég mun geyma
þær allar eins og gull. Þú varst glæsi-
leg kona, með svo mikla nærveru að
allir vissu þegar Dóra var mætt.
Mér finnst svolítið ósanngjarnt að
þú og mamma eigið ekki eftir að
koma í heimsókn til mín í Glasgow í
haust. Það hefði verið ógleymanleg
ferð. En ég veit að þú ert á betri stað
núna, amma mín, og lítur eftir okkur
öllum. Ég er þeim mun ríkari að hafa
átt þig og afa að öll þessi ár, þið vor-
uð mér sem foreldrar.
Elsku afi minn, guð veiti þér styrk
til að takast á við komandi daga.
Elsku amma mín, takk fyrir allt. Læt
fylgja með bænina sem þú kenndir
mér.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þín,
Anna.
Sjáið í miðri
sumarblíðu
opna gröf
hjá ægi bláum;
senn munu hringja
sorgarklukkur
yfir bliknuðum
blóma kvenna.
_
Andi ástríkis,
andi skýrleiks
henni hjá
í hendur leiddust;
var þar í yndis
eining bundinn
vænleikur innri
við vænleik ytri.
Ein var hún þeirra,
er með engilblíðu
og hógværð hjartans
hylli vinna;
við fótstig slíkra
friðarblómstur
heililmuð gróa,
þó á hrjóstrum gangi.
Ein var hún þeirra,
er þolinmóðar
með hugar stilling
og hugar þreki,
gleðjandi aðra,
meðan grætast sjálfar,
bera brest heilsu
og böl hvert annað.
Syrgja nú látna
svanna prýði
eiginmaður, börn
og ástmenni;
deyi góð kona,
er sem daggeisli
hverfi úr húsum,
verður húm eftir.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Með þessu ljóði viljum við kveðja
hana Dóru, elskulega systur og mág-
konu. Sigtryggi, Þórhildi, Krist-
björgu Hrund og fjölskyldum þeirra
vottum við okkar dýpstu samúð og
biðjum Guð að blessa þau.
Konráð og Elín.
Hún Dóra var kærleiksrík, vildi
hvers manns vanda leysa en skirrðist
þó aldrei við að taka afstöðu. Þótt
hún væri ósátt við hegðan og fram-
göngu fólks fann hún því iðulega eitt-
hvað til málsbóta. Varð hún þannig
mannasættir og mannvinur.
Samskipti okkar byrjuðu víst ekki
björgulega. Sjálfsagt hefur hún vitað
af mér frá fæðingu enda fóru þau
Dóra og Sigtryggur að dansa saman
árið sem ég fæddist. Hún vissi að ég
var erfitt barn og kallaði víst ekki allt
ömmu sína. Einhverju sinni þegar ég
var á 4. ári hugðist hún gera móður
minni og tengdamóður sinni greiða
og taka mig út með sér, en ég frekj-
aðist þá sem mest ég mátti. Greip
hún mig á handlegg sér. Ég var hinn
reiðasti og háorgaði. Skipti þá eng-
um togum að ég læsti tönnunum í
upphandlegg hennar og beit fast.
Hún fór sjálf að hágráta og skilaði
mér háorgandi. Mamma þurfti því að
hugga okkur bæði.
Þau Dóra og Sigtryggur bjuggu
fyrstu árin í lítilli íbúð í kjallaranum
heima og var því samgangur mikill.
Eftir að þau fluttu til Reykjavíkur
varð heimili þeirra eins konar sam-
göngu- eða áningarmiðstöð fjöl-
skyldunnar frá Landlist og tengda-
fólks hennar. Þau hjón voru samhent
í gestrisni sinni og greiðvikni. Þegar
stórfjölskyldan kom saman á gleði-
stundum upphófst mikill söngur.
Einhver var þá fenginn til að leika
undir á píanó eða gítar og var stund-
um sungið linnulítið svo að klukku-
stundum skipti.
Dóra varð fjölmenntuð kona. Hún
hafði unun af lestri skáldsagna, ljóða
og margs kyns fræðibóka. Hún
ræddi skoðanir sínar á bókmenntum
líðandi stundar, greindi persónur
þeirra og stílbrögð og braut efnið til
mergjar. Hún sótti námskeið á veg-
um endurmenntunar H.Í. í jafnólík-
um greinum sem trúarbragðafræð-
um og bókmenntum.
Frá því að ég man eftir mér söng
hún í einhverjum kór. Í Kirkjukór
Vestmannaeyja var hún árum sam-
an, Pólýfónkórnum og nú síðast söng
hún með kór fullorðinna heiðurs-
kvenna. Tónlistin var hennar líf og
yndi. Þess vegna sótti hún iðulega
tónleika og stundaði nám í píanóleik
fram á síðustu stundir.
Dóra var trúuð og treysti skapara
sínum. Hún tók því sem að höndum
bar af æðruleysi þess er treystir guði
sínum og leggur allt sitt í hendur
hans. Þegar grannt er skoðað var
það ef til vill helsti styrkur hennar.
Dóra hafði áhuga á öllu sem snerti
ættingja sína og vini. Hún átti það til
að spyrja unga menn um kvennamál
þeirra og forvitnast um þeirra innstu
tilfinningar. Flestir svöruðu þeir
spurningum hennar og svöluðu um
leið löngun sinni til þess að tjá sína
innri þrá, enda eignaðist hún marga
vini á meðal ungs fólks.
Helgi Benediktsson, tengdafaðir
hennar, sagði eitt sinn við mig að
Dóra hefði marga kosti til að bera.
Fáa eða enga vissi hann reynast
þeim betur sem stríddu við veikindi
eða önnur bágindi. Ég er ekki viss
um að hann hafi sagt henni þetta
nokkru sinni en oft minntist hann á
þetta að fyrra bragði.
Söknuður ættmenna hennar og
vina er mikill. Eftir lifir minningin
um atorkusama og glaðværa eigin-
konu, umhyggjusama móður,
skemmtilega ömmu, systur, mág-
konu og vinkonu sem aldrei brást.
Arnþór Helgason.
Elsku Dóra frænka.
Nú þegar þú hefur kvatt þennan
heim, rifjast upp margar góðar
minningar. Efst í huga okkar er hvað
það var alltaf gott að koma í heim-
sókn til ykkar Sigtryggs þar sem
ávallt var tekið vel á móti okkur. Þú
varst okkur alltaf mikil hvatning í pí-
anónáminu og við lögðum mikla
áherslu á að æfa lögin okkar rétt fyr-
ir jólin til þess að geta komið og spil-
að þau fyrir þig. Þú hrósaðir okkur
alltaf svo mikið og varst svo hlý, að
maður fór út með tífalt meira sjálfs-
traust en áður en maður kom í heim-
sókn. Ofarlega í huga okkar er líka
þegar þú baðst okkur um að syngja
fyrir þig og bauðst síðan til þess að
slökkva öll ljósin í húsinu svo að við
yrðum ekki eins feimnar.
Dóra var yndisleg manneskja sem
bar með sér mikla hlýju og gladdi
alla hvar sem hún kom. Hún bar
ávallt hag annarra fyrir brjósti. Dóra
var alltaf klædd eins og drottning og
aldrei sást hún öðruvísi en með bros
á vör. Dóra var mjög trúuð mann-
eskja og studdi okkur alltaf vel í
kirkjustarfi okkar. Við vitum nú að
þér líður vel í himnaríki með þínum
nánustu sem farnir eru.
Við kveðjum þig nú, elsku Dóra
okkar, með söknuði og ást í huga og
minnumst þín að eilífu í hjörtum okk-
ar.
Blessuð sé minning þín.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Sigtrygg, Þórhildi, Kristbjörgu og
fjölskyldur þeirra.
Konný Björg og Eydís Ósk.
Halldóra
Guðmundsdóttir
Selhellu 3 Hafnarfirði
Sími 517 4400 • www.englasteinar.is
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
hlýhug og vináttu við andlát og útför elskulegs
föður míns og sonar,
ÁRNA RAGNARS ÁRNASONAR,
Þrastargötu 8,
Reykjavík.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á reikning
Elmars Freys, banki 0115-18-750663,
kt. 250797-2579.
Elmar Freyr Árnason,
Ingigerður R. Árnadóttir.