Nýtt kvennablað - 01.10.1941, Page 9

NÝTT KVENNABLAÐ
5
linis glæpsamlegt. Enda vilja karlmennirnir
okkar hafa ieyfi lil að flytja hingað heila skips-
farma af útlendum konum og liefi óg ekki séð;
að kvenfólkið hafi kvartað opinberlega, hótt
manni hafi ekki alllaf virzt þær vera til kynbóta.
Það virtist svo, sem þannig hafi verið valið
i nefnd þessa, þar sem teknir hafa verið í hana
læknar og prelátar, að henni hefði verið vork-
unnarlaust, að láta eitthvað viturlegra frá sér
fara, en þetta eindæma plagg, sem liún lél frá
sér fara núna á dögunum. Þykir manni að vísn
undarlegt af þeim, sem ráðin hafa, að skipa
engan mann, sem farinn er að setjast dálítið, í
svona nefnd, heldur eintóma unglingsmenn,
sem segja má um, að varla sé sprottin grön, en
það var ekki á góðu von, þar sem menn hafa
vet-ið að æsa sig upp bæði í blöðum og útvarpi
allt síðastliðið ár, svo að það var ekki ólíklegl,
að afleiðingarnar yrðu eitthvað þessu líkar. En
hverju bjuggust mennirnir við, þegar tugþús-
undum einhleypra manna var demhl inn i svona
Iítið þjóðfélag? Héldu þeir, að livergi yrðu
árekstrar? Þá þykir mér þeir hafa verið furðu
bjartsýnir!
En ef hag kvenna hér í hæ er þannig komið,
sem lýst hefir verið í slcýrslum þessum, ])á ern
])að vinsamleg tilmæli mín til karlmannanna
hérna, að ])eir staldri við og atlmgi, hvern þátt
þeir muni eiga i ])essu neyðarástandi, því að
eins og Danskurinn segir: „til en Kontrakt skal
der to“, en setjist ekki bara og sóli sig í dyggð-
um sínum og horfi á aumingja kvenfólkið vafra
um i yztu myrkrum þar, sem enginn sér mun á
svörtum sauð og hvítum.
Eg er hrædd um, að hér sé engu um að kenna,
nema uppeldisleysi þjóðarinnar og eiga karl-
mennirnir engu síður sök á þvi en kvenfólkið.
Hefir uppeldi barna, að minu vili, stórhrakað á
siðari árum og væri vonandi að einhver ráð
fyndust til að bæta úr því; en mín skoðun er,
að þessir vandlætarar hafi ekki fundið bezta
ráðið, en öllu heldur versta ráðið og þar að auki
auglýst menningarskort sinn áþreifanlega. Eg
vona að menn skilji ekki orð mín svo, að mig
langi til að ráðast á karlmennina hérna, því að
engin kona þekkir hetur heimilisdyggðir þeirra
sumra hverra en ég, og er skylt að minnasl
þess. En ég vil að þeir athugi það, að þegar ])eir
halda að þeir standi á hátindi dyggðarinnar í
þessu máli, þá standa þeir i raun og vern á há-
tindi heimskunnar og ódrengskaparins.
Fæ ég ckki betur séð, en að allir þeir, sem
komið hafa nálægt þessu máli, hafi orðið sér ti!
lílils sóma, en þó einkum stjórnarvöldin og
nefndin. Hvað ælla mennirnir að vinna með því,
að rétta þessa sneið að kvenfólkinu í Rcykjavik?
Halda þeir, að nokkur kona sniii frá villu sinni
við það? Ekki skil eg í þvi. Kann mönnum að
finnast ég full-gröm vfir störfum manna þess-
ara, en ég levl'i mér aftur á móti að spyrja: Er
hægt að fara rækilegar aftan að siðunum, en að
gera lineyksli úr þeim málum, sem manni eru
falin til úrlausnar?
Mér finnst ekki verða þagað við þessu, af
kvenl'ólksins hálfu, þótt ég á liinn bóginn vili,
að margir karlmenn eru engu síður lmeykslaðir
á þessum skrifum cn við. Ilefi ég því tekizl á
hendur, að henda á þau mistök, sem hér hafa
orðið, þótt einhver kunni að telja það óþarft
af mér.
Ég segi hara eins og Norðmaðurinn, sem var
að lesa þcssi þokkalegu ])lögg þeirra á götunni
um daginn: „Jesús Kristur, að þeir skuli leyfa
sér að skrifa svona!“
Reykjavík, 29. ágúst 1941.
Einkennileg framkoma
Menntamálaráðs.
I haust átti Menntamálaráð, eins og að und-
anförnu, að útliluta hinum árlega styrk til fram-
haldsnáms ungra stúdenta. í ])etla sinn gátu
10 öðlast hnossið, og er ])að lielmingi fleiri en
nokkru sinni áður.
Einn af umsækjendunum var ungfrú Valborg
Sigurðardóttir, Þórólfssonar, er var skólastjóri
á Hvítárbakka. Illaut hún hæztu einkunn við
stúdentspróf í vor, og hefir alla sina skólatíð
sýnt óvenjugóða hæfileika.
Þeirri reglu hefir verið fylgt, að stúdentar
])eir, sem hæztu einkunnir hafa úr hvortveggja
menntaskólunum ár hvert, sitji fyrir þessari
styrkveitingu.
En i þetta sinn braut Menntamálaráð þessa
venju og synjaði Iiinni ungu stúlku um. styrk-
inn, sem hún þó taldi sér vísan, samkvæmt fyrri
ára hefð og vilyrðum rektors (sem er í Mennta-
málaráði).
Blaðið hefir heyrt, að ástæðan fvrir þessari,
vægast sagt einkennilegu ráðstöfun hafi verið
sú, að meiri liluti ráðsins liafi talið ófært að
styrkja stúlkur til framhaldsnáms, sökum þess,