Nýtt kvennablað - 01.10.1941, Qupperneq 10

6
NÝTT KVENNABLAÐ
að margar þeirra lyku ekki námi, heldur gifl-
ust, og sé því fé þess vegna á glæ kastað, er
varið sé til æðri menntunar kvenna.
Þetta sjónarmið er svo furðulegt, að það er
varla sVaravert.
\rel vila konur, að starf þeirra er ekki mikils
metið, en nú fá þær að vita, að það i augum viss
iiluta manna er svo auðvirðilegt, að sá mögu-
leiki einn, að ung stúlka ef til vill giftist og
stofnar heimili, nægir lil að útiloka hana frá
að njóta sömu hlunnnda og skólafélagar henn-
ar, þó að hún hafi til þeirra unnið með öllum
rétti.
Slíkt er fullkomið hrot á jafnréttislögun-
um, sem mæla svo fyrir, að konur skuli hafa
sama rélt, með sömu skilyrðum, til allra opin-
berra skóla, embætta og styrkja sem karlar.
Eða hver getur fyrirfram sagt, að hvaða nol-
um menntun og þroski konunnar kann að verða
þjóðfélaginu, jafnvel þótt hún ekki taki em-
bættispróf eða iðki vísindastörf að námi loknu,
en í stað þesss giftisl og annist heimili sitt og
börn? Auk þess hafa margar konur sýnt, að það
getur vel verið samrækjanlegt, að sinna heimili
og halda áfram því starfi, sem þær hafa búið
sig undir.
Og hvað sem öllu öðru líður, þá er þetta rang-
læti, og svo ótvíræð tilraun til að leggja stein
í götu ungrar stúlku, sem hefir sýnt að hún
hefir hæði hæfileika og vilja til að komast langt
á þeirri braut, sem hún hefir valið sér, að slild
má ekki þolast.
Nýtt kvennablað vill því skora á Menntamála-
ráð, að birta ástæður þær, er það telur sig hafa
fyrir Jjessari neilun og vill m.eð gleði koma Jieirri
skýringu til lesenda sinna.
Karlmennirnir hafa nú stungið upp á að nöfn sið-
feröislægstu kvenna séu birt, ungum mönnum til
viðvörunar, sem annars kynnu að girnast Jíær fyrir
eiginkonur. Lítur út fyrir, að eitthvað hafi sljóvgað
augu þeirra, sem slíka uppástungu bera fram, svo
að þeir þykist ekki til Jjess færir upp á eindæmi, að
velja sér kvonfang. Þetta er orðið eftir af gömlu,
norrænu gullaldarhetjunum !
Undanfarið hafa dagblöðin alloft birt þýðingar
á greinum úr erlcndum blöðum og tímaritum, sem
teljast verða móðgandi fyrir íslenzkt kvcnfólk.
Slíkri blaðamennsku verður að mótamæla. Og illa
verður að telja að þeir erlendu blaðamenn, sem
landið hafa gist, og tekið hefir verið með kostum
og kynjum, launi gestrisnina, ef þeir skrifa sorp-
greinar um konur landsins, þegar heim kemur, eða
leyfa slíkum greinum rúm I blöðum sinupi.
Athugasemd.
Við þjótum yfir landið til að sjá og til að heyra
J)að, sem verða vill. Og ef við erum veðurheppin,
glaðnar yfir okkur í hvert sinn, er ný sveit opnast
og blasir við augum. Ó, ó, segja tilfinningarnar, en
bíllinn hraðar ferðinni og allt veröa augnabliks-
myndir, sem fyrir augun ber, fjalla-, vatna- og valla-
sýn, bæirnir, svo sem Litla-Drageyri, Grund i
Skorradal, Munaðarnes o. s. frv. Það er gaman að
sjá bæina, hverra nöfn hafa áður verið skráð í hjört-
um manna. Við komumst í návist ])eirra fleygu
anda, sem gerðu býlin kunn.
En svo er stanzað, áð að gömlum sið, og við för-
um inn að fá okkur hressingu. Það er viðkomandi
jæssum áningastöðum, sem eg vildi gera svolitla
athugasemd.
Nýlega las eg vitnisburð gáfumanns um Jrað, hvaö
væri fallegast í jörð og á. Náttúrufegurðin var und-
ursamleg og fögur ýms mannaverk, en konan var
fegurst.
Ferðamaðurinn hefir glaðzt á ferð um fjöll og
dali, en að koma á bæina var kannske höfuðatriðiö
og mest gleðin yfir að sjá fólkið.
Nú er Jrað ekki lengur sveitafólkið, sem við sjá-
um, heldur ef til vill aðeins ein stúlka, kannske
sveitastúlka þó; hún er þjónustustúlka i íslenzkri
sveit, og það vil eg að hún beri utan á sér.
Við viljum sjá ungu framreiðslustúlkuna á veit-
ingastöðunum á upphlut, hvitri skyrtu með bald-
éraða húfu og í felldu, stuttu pilsi með bekk að
neðan.
Við förum að heiman til að njóta fegurðar lands-
ins og þess, sem íslenzkt er, og viðkomustaðirnir
eru alltaf uppáhaldsstaðir ferðafólksins. Hver sveit
ætti að æskja þess, að hin skamma dvöl gestsins
hjá sér yrði honum sem geðjiekkust. Mundu ekki
kvenfélögin vilja mælast til þess við gestgjafann á
hverjum stað, að þessi breyting yrði á búningi fram-
reiðslustúlknanna ? Hinn örlitli kostnaöur, sem þvi
væri samfara að stúlkan gengi um beina i þjóðbún-
ingi, myndi auka á ánægju gestanna, og veröa til
þess að vitnisburður þeirra yrði, er heim kæmi,
sveitahótelunum og íslenzku konunni i vil.
G. St.
Hjálpaðu þér sjálfur, þá hjálpar þér guð.