Nýtt kvennablað - 01.01.1944, Síða 12

8
NÝTT KVENNABLAÐ
Mæðralaun — barnastyrkir.
Eins og áSur er tekið fram, felur „félagslegf
öryggi“ í sér að öllum börnum sé séð fyrir sóma-
samlegu uppeldi og menntun. Nú veit liver mað-
ur, að það er að miklu leyti undir fárhag for-
eldranna komið, með því þjóðfélagsfyrirkomu-
lagi, sem nú er, livort barnið getur orðið aðnjót-
andi góðs uppeldis og menntunar.
Til þess að jafna þennan aðstöðumun, þurfa
að koma barnastyrkir, sem færn eftir tekjum
lieimilanna og væru bundnir við vissar lág'-
markstekjur, en jafnframt miðuðust við ómaga-
fjölda. Er þetta líka í samræmi við tillögur
allra þeirra, er bezt hafa um þessi mál rætt og
ritað. Slíkir styrkir ættu að sjálfsögðu að ganga
til allra, sem liefðu börn á framfæri sínu, hvort
sem um foreldra væri að ræða, einstæðar mæður
eða fósturbörn ættu í hlut. Yæri hverri fjöl-
skyldu þannig tryggðir þeir lífsafkomumögu-
leikar, sem er nauðsynlegt skilyrði fyrir heil-
brigðu og þroskavænlegu lífi.
Nú gefur að skilja, að ef einstæð móðir, sem á
mörg börn, á að annast þau sjálf og sjá þeim
fyrir heimili, þá er það fullkomið starf handa
henni, og hún gelur þvi ekki stundað aðra vinnu
jafnframt, án þess að ofbjóða kröftum sínum og
lieilsu, og það þó að hún gæti haft eitthvað af
börnunum á leikskóla eða dagheimili og nægi-
lega margt væri til af þeim stofnunum. Þvi
er krafan um mæðralaun gömul og eru það
aðallega kvenréttindafélögin, sem að henni
standa. Er þá ætlast til að þjóðfélagið líti á
móðurstarfið sem launavert starf í þágu heild-
arinnar, og bæti konunni því upp, að liún getur
ekki unnið launaða vinnu.
Væru þá laun hennar frá rikinu, ásamt föð-
urmeðlaginu, grunntekjur heimilisins, sbr. það,
sem áður er sagt um barnastyrki.
Ég veit ekki hvort mér Iiefir tekizt að gera
það, sem ég vildi segja, nógu slcýrt og greini-
legt. Það er erfitt i stuttri grein. En ég vona þó
að það verði til þess, að konur Iiugsi um þessi
mál, athugi hvert stefna beri og sjái hve lífs-
nauðsynlegt er að við „fljótum ekki sofandi að
feigðarósi“. Að við látum ekki semja lög um
framtíðarskipan félagsmála án þess að álits
kvenna sé leilað og án þess við sameinum radd-
ir okkar í eina sterka, djúpa, volduga raust:
Við viljum vera frjálsar að velja okkur stai’f,
eftir því sem hæfileikar og menntun gerir okkur
Ragnheiður Jónsdóttir:
HILLINGAR
Ilún var ein síns liðs á leiðinni suður og gaf
sig ekki að neinum. En samferðafólkinu varð
starsýnt á hana, þar sem hún sat teinrétt i sæt-
inu. Sólargeislarnir léku um silfurhvítt hár henn-
ar og yfir andlitinu, sem var slétt og bjart, hvíldi
tignarleg ró, og dimmbláu augun virtust enn
geyma ófölskvaðan æskueld. Fjarrænt bros lék
um varir liennar. Hún var svo langt í burtu i
sínum eigin húgsunum, að liún hrökk við i
hvert skipti, sem bíllinn nam staðar.
— Ætlar þú langt að ferðast, Þrúður? spurði
einliver, sem var henni málkunnugur.
— Já, ég ætla langt, sagði hún og brosti sínu
bjarta brosi. — Eg ætla alla leið suður í átthag-
ana. Ég hef ekki komið þangað í nær þvi fimm-
tíu ár, ekki síðan ég var rúmlega tvítug.
Samferðafólltið leit hvað á annað og undr-
aðist. Gat það verið, að þessi glæslega kona væri
komin yfir sjötugt? Og það horfði enn meira á
hana en áður.
Það var ekkert nýtt fyrir Þrúði, þó að hún
vekti atliygli, enda virtist það ekki snerta hana
neitt, og hún hvarf aftur inn i sinn draumaheim.
Hún liafði eiginlega verið umtals- og undr-
unarefni í hálfa öld, allt frá því að hún fluttist
norður i ókunnugt byggðarlag og gerðist einbúi.
Hún virtist bafa nóg fyrir sig að leggja. Um
hverfis lítið, snoturt hús hennar var fagur
blómagarður. Þar dvaldi hún löngum á sumrin
og ræktaði mörg fágæt blóm.
Á vetrum sat bún inni við hannyrðir og lest-
bæfar til, án tillits til þess, Iivort við erum giftar
eða ógiftar.
Við viljum vera efnalega sjálfstæðar og
óháðar manneskjur, en samt geta kosið að lifa
heimilislífi, ala börn og annast þau.
Við viljum ekki að börn okkar fari á mis við
það, sem er frumburðaréttur bvers einasta
manns, möguleikinn lil að lifa líkamlega heil-
brigðu lífi, og tækifæri tii menntunar og and-
legs þroska. María J. Knudsen.