Nýtt kvennablað - 01.02.1953, Page 8

Margrét Jónsdóttir:
Hálsbandið
— Þær eru fallegar, sagði hún aftur.
—• Hver gaf þér þær?
Frú Valhorg tók fallegan kristalsvasa og kom rós-
unum fyrir i honum. Hún var háff utan við sig.
— Eg verð að finna upp á því að segja, að þær
séu frá einliverjum, sem áreiðanlega er ekki væntan-
legur hingað í dag, hugsaði hún, en sagði ekki neitt.
* - -- Kannski væri hezt að segja blátt áfram sannleik-
ann, að Agnar hefði sent þær.
Tilviljunin kom henni til hjálpar, svo að hún losn-
aði við að svara telpunni, að minnsta kosti í bili. Siggi
litli sonur hennar kom inn í sömu andránni. Hann var
rjóður og hraustlegur 9 ára gamall snáði, dökkur á
brún og brá og dálítið svipaður móður sinni. Hann
var með dálítinn, aflangan böggul í hendinni.
— Gerðu svo vel, mamma, mælti hann sigri hrós
andi.
— Þetta er til þín frá okkur Rúnu. En pabbi keypti
það.
Frú Valborg opnaði böggulinn hálfhissa. Það var
pappastokkur, og í honurn lá dýrindis hálfsfesti úr
lyfrauðum kóröllum.
Langt var síðan, að Gunnar hafði gefið henni skart-
grip. Þetta hálfsband var ekki valið af verri endan-
um. Það var áreiðanlega af finustu og dýrustu gerð.
Hún horfði stundarkorn á festina, þar sem hún lá
í hvítu baðmullarreifunum sínum. Það var eins og
hún væri á báðum áttum.
Mamma! sagði drengurinn og horfði á hana spyrj
andi augum. — Þykir þér ekki vænt um festina? Ætl-
ar þú ekki að setja hana upp?
Frú Valborg rankaði við sér og faðmaði börnin að
sér, hvert á fætur öðru og kyssti þau.
— Jú, jú! Víst er hún Ijómandi falleg. Ég varð
'jara svo hissa.
Síðan hélt hún áfram að horfa á liálsbandið og
handleika það.
— Þér þykir meira varið í rósirnar, sagði telþan
allt í einu, og það kom eitthvað fullorðinslegt og
undirfurðulegt í svip hennar.
Frú Valborgu brá!
Hún flýtti sér að láta festina um háls sér og leit
síðan í spegilinn. Festin fór henni vel og átti sérstak-
lega vel við silfurgráan kjólinn. Þetta var gjöf frá
börnunum hennar. Dýrindis gjöf frá eiginmanninum,
er hann lét börnin gefa henni!
6
Stofurnar hennar frú Valborgar fyllast af konum
og blómum.
Glaðværar raddir og dillandi hlálrar heyrast yfir
ilmandi kaffibollum og gómsætum kökum. Allar eru
konurnar samtaka um að dást að hálsbandinu, af-
mælisgjöfinni fallegu frá bónda hennar og börnum.
Allt gengur eftir hinni gömlu, ákveðnu áætlun. Gunn-
ar er kominn heim og situr hress og hreifur í hús-
bóndasæti og hefur fengið sinn þakkarkoss hjá hús-
freyjunni fyrir festina fögru, sem er eitt aðalumræðu-
efni þessarar samkomu.
EinhvernVeginn berst Agnar í tal. Einhver nefnir
hann, sjálfsagt af tómri tilviljun. Frú Valborg finn-
ur blóðið þjóta fram í kinnar sér.
— Já, Agnar Sveinsson, segir húsráðandi. — |Hann
er nú að komast á græna grein. Hann fær háan skálda-
styrk í ár, og þar að auki fær liann ferðastyrk lista-
manna. Hann fer víst bráðlega utan — og nú getur
hann sýnt, hvað í honum býr.
Frú Valborg heyrir orðin eins og þau komi úr
fjarska. Bara að enginn veiti því eftirtekt, hve hún er
utan við sig.
— Framandi lönd! Þú átt að fylgja mér og hjálpa
mér til þess að verða mikill rithöfundur og skapa ó-
dauðleg listaverk.
— Og ég held, að hann eigi þetta nú mikið mér að
þakka, bætir Gunnar við all drýgindalega. — Ég hef
talað máli hans víða, bæði seint og snemma. Ég hef
talsverða trú á listamannshæfileikum lians.
Frú Vaborg smeygir sér út úr stofunni, þykist þurfa
að ná í eitthvað. Það er orðið svo kveljandi heitt inni,
finnst henni og henni óar við að taka þátt í samræð-
unum, sem nú snúast allar um stund um Agnar Sveins-
son og ritstörf hans.
Hún fer inn í baðherbergið og dyftar sig og dregur
andann djúpt nokkrum sinnum.
Skyldi Gunnar vita allt? Og hvernig gat hann vitað
það? Hvers vegna liafði honum doltið í hug að gefa
henni þtssa dýrmætu festi einmitt nú og aldrei þessu
vant. Var hann með því að minna hana á bandið, sem
tengdi þau saman, sem skylda hcnnar var að varð-
veita, halda í heiðri? Vildi hann binda hana fastar,
kaupa hana í annað sinn með þessari fallegu gjöf.
Frú Valborg tekur kortið úr barmi' sínum og lítur
á það. Hún heyrir Ijóðið, sem Agnar hafði ort til
hennar syngja í huga sér.
— Eg vildi geta hrotið björg
og klofið.
Veg þinn sléttað
og vafið rósum.
NÝTT KVENNABLAÐ