Nýtt kvennablað - 01.03.1953, Blaðsíða 13

þegar sást til þeirra, sem völdin þóttust hafa. Nú
voru fimm í hópnum, því sonur pakkhússmannsins
var meS þeim. Hann var álitinn þeirra allra lákastur
og var komið í sveit á sumrin, en nú var hann stadd-
ur heima. Ragnar hét hann. „Nú verðum viS aS standa
okkur,“ sagSi Bensi og bardagaglampa brá fyrir í
augunum. „HvaS heldurSu þeir geri?“ spurSi Mangi
í Skúrnum, kjarklausasti veiSimaSuritin. „Vertu nú
ekki hræddur Mangi. ViS erum svo margir,“ sagSi
Bensi, hughreystandi.
Fimmmenningarnir sendu veiSiflokknum tóninn áS-
ur en beir voru koinnir alla leiS fram á höfSann:
,,Ef þiS hættiS ekki aS stela frá okkur fiski og sil-
ungi skuluS þiS hafa verra af.“ Bensi varS fyrir svör-
unum eins og vanalega: „Hver hefur gefiS ykkur fiska
sjávarins, lleybrækur góSar? ReyniS aS koma meS
færi og draga fiska sjálfir, eins og hverir aSrir al-
mennilegir strákar gera. Nú er nógur silungur hér viS
höfSann og þeir eru sveimér ekki merktir vkkur
heldur okkur. og þarna kom einn ekki ósköp dóna-
legur. Ef þiS færiS vkkur ekki svolítiS frá, slöngva
ég honum í ykkar auSvirSilegu hausa. — HeyriS þiS
þaS.“ •
Eldri kaupmannssonurinn, sem Var á aldur viS
Bensa. gekk fram fvrir félaga sína, auSséS aS hann
ætlaSi aS taka aS sér fotustn í bessu máli. „HevrSu
hvaS ég segi Bensi skrattakollur! byrjaSi hann tals-
vert valdsmannlega, „ef bú og þínir ómvndarlegu fé-
Jagar hypiiS vkkur ekki burtu á stundinni skulum viS
tafarlau°t henda ykkur í sióinn eins og hvérium öSr-
um óbrifahræum. þar getiS þiS’ orSiS aS ekta þorsk-
um. T>aS eruS þiS náttúrlega aS nokkrii leyti.“
„Komdu bara lagsi, þá skaltu verSa samferSa,“
s&gSi Bensi. Ingri félagarnir fóru aS færa sig frá
sjónum. Snmir vildu ekki yfirgefa veiSina og færSu
sig sunnar á höfSann. Árásarmennirnir færSu sig nær.
„AnnaS hvort skuluS þiS gera,“ sagSi foringinn,
„hætta öllum veiSiskap. eSa viS tökum til okkar ráSa,
nefnilfga aS kaffæra vkkur í siónum,“ sgaSi hann, en
þó hálf hikandi. „KomiS biS bara.“ sagSi Bensj. svo
lalaSi hann til sinna félaga. „TakiS biS ))á bara nógu
föstum tökum svo þeir geti ekki losaS sig, þá fá þeir
baSiS meS okkur.“
„En þá drukknum viS allir,“ sagSi Mangi í Skúrn-
um, lafhræddur.
„ViS munum falla meS sæmd,“ sagSi Bensi. Þá hik-
uSu fimmmenningarnir og töluSu eitthvaS sín á milli
í hálfum hljóSum, snéru svo allt í einu viS og skálm-
uSu sömu leiS og þeir komu.
„Nú ætla þeir aS klaga/ ‘sagSi einhvér.
„Lofum :þeim aS klaga, ógerSarormúnum þeim
NÝTT KVENNABLAÐ
arna, sagSi sá hugrakki drengur, sem allir settu
traust sitt tiL
Flestir krakkarnir voru búin aS fá eitthvaS á færi
sín, meira aS segja Sigga, sem sjaldan hafSi rennt
færri í sjó var búin aS ná í tvo væna silunga, þegar
sást til fimmmenninganna aftur. Nú var sá sjötti i
för meS þeim. Hann var ólíkt fyrirferSarmeiri og
gekk hægar. ÞaS var enginn annar en gamli prófast-
urinn meS silfurbúna göngustafinn og gullspanga-
gleraugun. Hann var silfurhærSur öldungur, sem allir
Víkurbúar báru djúpa lotningu fyrir, endá kom brátt
ókyrrS á veiSiflokkinn, færin voru dregin upp og
krakkarnir flýSu suSur fyrir höfSann meS silungana,
sem þeir voru búnir aS veiSa. ASeins fimm stóSu eftir
meS Bensa. Nú var jafnt á komiS.
„Hver leyfir ykkur aS veiSa hér? spurSi prófastur-
inri virSulega og sveiflaSi stafnum í áttina til Bensa.
Strákarnir voru glaSklakkalegir á svip, því nú voru
þeir vissir um sigur.'
,Mér hefur veriS sagt aS öllum væri leyfilegt aS
veiSa hér,“ sagSi Bensi, kergjulegur á svip.
„ÞaS eru missagnir,“ sagSi prófasturinn. „Ég á
þetta land, þaS tilheyrir HöfSa, sem er mín eign.
Vikin ög allir kofarnir og húsin eru á minni lóS og
þess vegna á enginn meS áS veiSa hér, nema meS
mínu leyfi og þaS veiti ég ekki ódælskum strákum
eins og þér, sem ert í sífelldum erjum viS félaga þína
og æsir aSra drengi til ófriSar og prakkaraskapar.“
Bensi glotti kæruleysislega og sagSi: „En ekki áttu
þó silungana í sjónum, þó þú sért rikur og voldugúr."
Prófasturinn sló stafnum í stein, til aS gefa orSum
sínum meiri áherzlu. „HafSu þig burtu héSan. Ég vil
ekki sjá þig eSa heyra til þín, ógerSaranginn þinn,
sagSi hann. „FáSu mér silunginn, sem þú og hinir
eru búnir aS veiSa í leyfisleysi.“
„Strákarnir þínir geta reynt aS veiSa sjálfir. Mér
dettur ekki í hug aS láta mina silunga,“ sagSi Bensi
og þaut af staS ásamt öllum hinum huguSu félögum
sínum. Kjartan í Móunum þorSi ekki aS taka sína
silunga, þeir urSu eftir. Þeir heyrSu aS þaS var bor-
iS undir jjrófastinn, hvort ekki ætti aS elta þá og taka
af þeim veiSina, en hann sagSi aS þaS væri bezt aS
láta bá fara í friSi. Þeir veiddu varla hér aftur. Svo
gekk þessi aéruverSugi sáttasemiari heim aftur. Dreng-
irnir báru silunga Kjartans í Móunum meS fingrun-
um, og héldu þeim langt frá sér, því þetta voru fínir
drengir, sem ekki vildu óhreinka fötin sín. Einn gekk
þó meS höndurnar í vösunum, því silungarnir voru
ekki nema fjórir. Þeir sigruSu gengu út brekkubrún-
irnar fyrir ofan víkina til þess aS verSa ekki á vegi
sigúrvegaranná.' Kjartan kom héim'með jafn marga
11