Nýtt kvennablað - 01.03.1953, Blaðsíða 14

silunga og hann hafði dregið, sízt mátti hann við
skaðanum því fjölrkylda hans var í manfiflesta býl-
inu út undir tanganum.
Næsta morgunn var risið snemma úr rekkjum, því
nú var glaða sólskin og ákjósanlegur fiskþurrkur.
Konurnar gáfu sér ekki tíma til að hita á katlinum,
heldur hlupu út á reitina til að breiða fiskinn með
hálfsofandi krakkana með sér. Þegar því var lokið
fór hver heim til sín til að fá sér morgunkaffið. Hall-
fríði duldist ekki að eittlivað var á seiði viðkomandi
Bensa. Konurnar litu til þeirra mæðgina allt annað
en hlýlega og sugu vandlætingarfullar upp í nefið.
Þar að auki heyrðust dylgjur og glósur öðru hvoru.
Gréta í Móunum var einna háværuct. „Við eigum
sjálfsagt eftir að súpa seyðið af því hinar, sem fyrir
komu í gærkvöld,“ heyrðist utan af reitnum, þaðan
sem hún var að breiða fiskinn. „Það er meiri mæðan
að svona fólk skuli flytiast í nágrennið.“
„Það er engin ástæða lil að kenna aumingia kon-
unrii um þetta, eða kvarta undan henni. „Þetta er
ágætis kona og hann er góður við mömmu sína, strák-
anginn,“ sagði Signý í Bjarnabæ.
Það var enginn efi á bví hvert væri aðal bitbeinið
í þetta sinn. Það var Bensi. Hallfríður spurði son
sinn hvon eitthvað hefði komið fyrir hann í gærkvöld
eða nótt?
„Ear held það sé varla hægt að sea>a að neitt hafi
komið fyrir, nema að við fórum að veiða inn á höfða.
Svo komu ríkismannasvnirnir og vildu reka okkur
burtu. Þeear við vildum ekki gegna þeim, sóttu þeir
gamla prófastinn. Hann þóttist eiga höfðann og sil-
unqinn og alla veröldina, hevrðist mér. Þá hætium
við, annað var það ekki,“ svaraði hann. „Segirðu nú
satt. góði minn. Mér svnast konurnar vera svo óá-
næeðar os vandlætingarfullar vfir einhveriu, sem þig
hefur hent,“ saeði móðirin. ..Það er ekki að ui.dra,
þo bær kenni í brióst um karlugluna fvrir að ganga
suður á höfða og beria steinana með stafnum sínum.
Hann hefur líklega getað hvílt sig á eftir.“
„Svona máttu ekki tala, góði minn. Hér bera allir
virðimru fvrir bessum aamla embættismanni. Þú verð-
ur að gera það h'ka. Revndu að laga þig eftir liinum
dreng'iinum. Þú mátt ekki vera svona harðvítugur.“
„Og láta þá segía mér hvernig ég eigi að sitia og
standa eins og þeir hafa eert. Nei hað verður ekkert
af bví mamma. — Ég ætla mér ekki að verða höfð-
ing'asleikia, þó þeim finnist það siálfsagt að vera
það. kerþnva'-eörrnunum, sem vinna úti á reitunum,“
svaraði hann kergjulega.
Þeaar konurnar voru búnar að hvíla sig dálitla
stund var haldið út á reitina aftur til að snúa fiskin-
12
um. Nú varð Bína að fara úteftir. Sigga kjökraði yfir
því að verða ein heima með Jóa. Hann var eitthvað
að babla, sem hún þýddi þannig að liann vildi fara
með Valda, svo hét hróðir Bínu. En mamma hennar
sagðist ekki geta lagt það ú sig að bera hann úteftir
og heim aftur. Hún væri áreiðanlega nógu þreytt, og
bað hana að vera heldur í fjörunni. En Sigga varð
ennþá volæðislegri á svpinn. Það var ólíkt skemmti-
legra að vera úti á reitunum, þar var skrafað og hleg-
ið og þar gat hún féngið að snúa fiskinum eins
og hinar stelpurnar. Hún grét af meðaumkun með
sjálfri sér, þar sem hún rogast ofan í fjöruna með
drenginn í fanginu. Það kenndi enginn í brjósti uin
hana, ekki einu sinni mamma hennar. Það áttu allar
stelpur hetra en hún. Hallfríður var að loka bænum,
þegar hún gekk fram hjá. „Viltu ekki heldur vera úti
á reitunum í dag, Sigga mín? spurði hún. „Ég get ekki
borið hann þangað, það er svo langt,“ anzaði Sigga
snöktandi. „Bensi ber hann fyrir þig“, sagði Hall-
fríður. Bensi kom skálmandi og tók drenginn á hand-
legg sér. Sigga þurrkaði af sér tárin og skokkaði
brosleit við hlið hans.
Svona var Bensi alltaf góður, enginn var eins og
hann, hugraði hún. En þegar út á reitina kom, saug
mamma hennar hálf ólundarlega upp í nefið og sagði
þurrlega. „Því ertu að þvælast með Jóa hingað og
hefur ekki einu sinni sæng utan um hann, ef það
skyldi kólna. Það er heldur styttra að fara með hann
heim neðan úr fjörunni.“
„Það kólnar víst ekki,“ sagði Sigga, vonsvikin. Þá
gegndi Þorbjörg í Nausti fram í, þó henni kæmi þetta
mál lítið við. En hún var nú svoleiðis kona. að hún
lét álit sitt í liósi um það ,sem talað var í kringum
hana án þess að spyrja um levfi, og móti henni mæltu
fáir. „Þér þykir náttúrlega hlutskipti dóttur þinnar svo
ákiósanlegt að óþarfi sé að bæta það að neinu levti,“
sagði luin. „Það er þó dálítil tilbrevtni í bví að vera
hérna i margmenninu, heldur en sitja alein heima í
fjöru með þennan vesaling binn, og verða svo fvrir
hrekkium og stríði af strákaflíflunum innan úr Vík-
inni. Náttúrulega þvkir þér það lítilfiörlegt fyrst þeir
tilheyra gamla prófastinum og kaupmanninum.“
En livað Siggu þótti vænt um Þorbjörgu fyrir að
segja þetta, því auðvitað sagði móðir hennar ekkert
til andmæla, enda hafði bað litla bvðingu. Jói var
látinn sitia á kassa og Sigga gat hiálnað til að snúa
fiskinum. Þegar því var lokið, settist Signý hjá hon-
um, en Sigga fékk að fara í leiki með hinum telp-
unum. Hallfríður settist hiá Signviu. Hún hafði með
sér kaffibrauð, sem hún fór að gefa drengnum. Bensi
var kominn í stórfiskaleik og allir strákarnir — Frak.
NÝTT KVENNABLAÐ