Nýtt kvennablað - 01.12.1953, Blaðsíða 14

Anna, sem hélt sig þó ofurlítið við efni dagsins. „Mér
finnst það ófyrirgefanlegt að innræta ekki börnunum
ást og virðingu fyrir feðrum sínum, en það er víst ekki
óvanalegt, að þeir séu álitnir skyldugir að skaffa fjöl-
skyldunni peninga til hvers sem er, en fái lítið þakk-
læti eða hlýju fyrir. Hallfríður og sonur hennar hafa
sjálfsagt ekkert á móti því að hirða peningana frá hon-
um þessum manni, þó það væri of gott fyrir hann að
koma og fá kaffisopa og lofa hestunum að grípa niður
því það sá ég að hann ætlaði þeirn. Hann var búinn að
taka taumana ofan,“ rausaði hún í ströngum prédik-
unartón, þá brá fyrir gleðinni í annað sinn í augum
Jónasar. „Þú hefðir víst ekki orðið betri en aðrar, Anna
mín, ef þú hefðir átt einhvern karlinn,“ sagði hann.
„Það þykir mér ólíklegt, að ég hefði hagað mér svo
gagnstætt Guðs boðorðum, sagði hún og saug þykkju-
lega upp í nefið. „Og varla hefði ég liðið börnunuui
mínum, að sýna honum annað en tilhlýðilega virð-
ingu“, bætti hún við.
„Það gengur svo, að þeir fá sjaldan beztu spilin,
sem helzt kunna að spila úr þeim,“ sagði Jónas. Þá
þykktist Anna en meir og fór út allt annað en ánægð
á svip. Signý fór að spyrja mann sinn og dóttur hvað
hefði gefið tilefni til þessarar umræðu. Sigga sagði
henni hvað hefði komið fyrir. Hún sagðist nú vera
hissa, því það væri ekkert óvanlegt, að sveitamenn
drykkju kaffi í Bakkabúð.
Tvíburabræðurnir hennar Grétu höfðu notað tæki-
færið, meðan móðir þeirra var að drekka kaffið, og
skokkað inn í Vík til að losna við alla siðavendni, en
Kjartan var farinn að þekja aftur með Bensa. Móðir
hans lét það afskiptalaust. Þær röltu heim með tóman
þvottabalann og nöldruðu um Jónas í Bjarnabæ. Hann
væri að sama skapi tannhvass og ókurteis sein Signý
væri almennileg. Það hefði sjálfsagt ekki vantað
prakkaraskapinn í hann, þegar hann hefði verið upj) á
sitt bezta fyrst hann gat brosað að svona löguðum
óartarhætti. Það var líka búið að gefa honum talsverða
áminningu manntetrinu. Með þessum óvægu dómsorð-
um endaði Anna ræðuna.
Næsta morgunn, eldsnemma, kom Gréta að sækja
þvottinn, sem blakti þurr á snúrunni. Nú lá talsvert
betur á henni en kvöldið áður. Hún kom inn í eld-
húsdyrnar til að þakka fyrir snúrulánið. Signý var að
hella á könnuna og sagði, að hún syjri sér líklega til
samlætis því varla hefði hún verið búin að hita á katl-
inum heima hjá sér. „Ónei, það var ég sannarlega
ekki, ég sá, að það yrði ekki langt þangað til færi að
rigna. Hvílíkur rækallans rigningarhamur dagsdag-
lega“, tautaði Gréta á leiðinni inn göngin. Jónas hafði
alltaf gaman af að kíta við nágrannakonu sína og
Vaxdropar
Nú eru liðin 18 ár, síðan þetta skeði. Aftur hljómar glaðvær
hlátur lítillar stúlku í eyrum Hvammshjónanna. Það er kom-
in önnur Gerður í bæinn, bláeygð með bjart, hrokkið hár. Hún
er yndislegt barn og minnir svo mikið á litlu stúlkuna, sem dó
fyrir 18 árum: Elín er gift góðum manni og þau búa á hálfri
jöiðinni. Þau eiga þessa litlu stúlku, sem er fjögurra ára göm-
ul og dreng eins árs, sem heitir Þorgeir. Fósturforeldrar Elín-
ar búa á móti þeim og þar ríkir friður, gleði og kærleikur,
og öllum þykir þar gott að koma. Gerður kallar Sigrúnn
mömmu og þykist rik að eiga þær tvær. Nú er hún farin að
sofa inni í herberginu hjá eldri hjónunum, síðan drengurinn
fæddist.
Það er vorkvöld. tlti er kyrrt og hlýtt. Sigrún situr hjá rúini
Gerðar, hún er rétt sofnuð, eftir dagsins önn. Sigrún horfir á
litla andlitið á koddanum og strýkur létt um gullna hárið henn-
ar, og ástúð og blíða skín úr auguin bennar. Sigránu hefur
ekki farið mikið aftur í þessi 18 ár, nema hvað hárið er farið
að grána í vöngunum. Hún hefur líka verið umvafin ástúð og
kærieika af fósturdóttur sinni, sem alltaf kallar liana mömmu,
síðan þær grétu báðar yfir horfnu vaxbólunum. Og maður henn-
ar og tengdasonur hafa gert allt til að gleðja hana og styrkja. Og
svo var guð svo góður, að senda henni þessa litlu stúlku, sem
var svo lík litlu stúlkunni hennar, að henni fannst oft að þetta
væri hún. Já, hún hafði mikið að þakka fyrir. Hún gat ekki
gert að því, að það greip hana viðkvæmni, þar sem hún sat
yfir sofandi barninu, og tárin komu fram í augun. Hún var
orðin svo viðkvæm, síðan sorgin heimsótti hana. Ifún beygði
höfuðið og heit þakkarbæn steig frá brjósti hennar. Bæn til
hans, sem ræður yfir lifi og dauða. En allt i einu var hún um-
vafin ástríkum örmum og tvær raddir hvísluðu samtímis blítt
við eyra hennar, elsku mamma, elsku konan min. Elín og Þor-
geir höfðu gengið hljóðlega inn í herbergið og sáu hana sitja
þarna með hneigðu höfði, og þau grunaði, að hún væri í sorg-
legum hugleiðingum. Hún leit upp og brosti gegnum tárin.
„Ég var bara að þakka, allt það góða, sem mér hefur hlotnast
á lífsleiði»ni,“ mælti hún blítt, „og líka fyrir sorgina. Hún
liefur veitt mér meiri samúð og skilning á annarra sorgum og
kennt mér að meta þann kærleika, sem ég hef orðið aðnjótandi
hjá ykkur, elsku maðurinn minn og dóttir. Og svo hefur þú,
elsku Ella mín, gefið mér Gerði þína. Hvers get ég krafizt
meira? Nú skulum við öll í sameiningu biðja fyrir henni, elsk-
unni litlu, áður en við gefum okkur svefninum á vald. Og þau
krupu öll við litla rúmið og báðu í sameiningu fyrir litla sól-
argeislanum sínum, sem þarna hvíldi í öllu sakleysi sínu.
Endir. — A. ].
sjiurði bana hvernig hún hefði sofið eftir jiessi ósköp.
sem höfðu hlaupið í hana út við snúruna í gærdag.
„Já, jiað gekk svo sem bærilega að sofa,“ svaraði
hún. „En það var svo ekki jiar með sagt, að það yrði
til mikilla heilla, að ég reifst við Jiá syni mína og ræki
þá burlu frá Bensa skömminni. Þeir stukku inn í Vík
og komu heim bláir og blóðugir undan gamla prófasts-
strákunum og Ragnari. Hann er nú kominn heim úr
sveitinni, ekki batnar við hans komu.“ Framh.
12
NtTT KVENNABLAH