Nýtt kvennablað - 01.05.1955, Qupperneq 12

Bensi hefði alltaf verið ágætis drengur. Fínu strák-
arnir heilsuðu houm kompánlega, en töluðu lítið við
hann annað en spyrja eft.r því, hvort hann hefði ekki
haft það gott í vetur og hvoit hann ætlaði að fara að
rífa upp fiskinn?
Bensi lét vel yfir því, hvernig sér hefði liðið í Nor-
egi, en hann ætlaði ekki að hreyfa bátinn þetta sum-
aiið. Hann stóð skorðaður við bæjarvegginn í Bakka-
búð. Þar átti hann að bíða þangað til eigandinn hefði
tíma til að sinna honum, því Hannes formaður var ekki
lengur í tölu Víkurbúa. Bensi vildi helzt að mamma
hans væri ekkert að fara í kaupavinnu. Það var nóg að
vinna í fiskinum, meðan hann yrði ekki sá maður að
geta látið hana hafa það náðugt og hætta öllum þræl-
dómi.
Eftir hálfan mánuð var Hallfríður kölluð í síma.
Það var sonur hennar, sem talaði við hana. Næstu daga
var hre nt eins og allt ætlaði um koll að keyra. Það
var svo mikil síld á Siglufirði að ekki var líkt því
nógu margt kvenfólk til að salta. Þær ætluðu báðar
að drífa sig út eftir, Hallfríður og Þorbjörg og vildu
helzt fá fleiri. Þura gamla í Bót ætlaði að taka kúna
af Þorbjörgu. Hún mátli selja það af mjólkinni, sem
hún þurfti ekki sjálf að nota. Hún var aldeilis á himn-
um uppi yfir slíku láni, því aldrei hafði hún átt kýr-
lepp á ævi sinni, en nú fengi hún að hafa öll afnot af
kú í margar vikur, alveg eins og hún ætti hana sjálf.
Lilla, dóttir hennar ætlaði að drífa sig í síldina með
þeim vinkonunum af Tanganum. „Bara að ég hefði
getað farið líka,“ sagði Sigga litla í Bjarnabæ. „Og ég
líka,“ sagði Bína í Móunum. „Þú hefðir varla fengið
mitt samþykki til þess,“ sagði Gréta. „Það er ekki fyr-
ir óreynda unglinga að lenda í slíku spillingarbæli,
þó það sé passlegt svona kvensum eins og Þorbjörgu
í Nausti og hennar líkum.“
Konurnar á reitunum voru gular og grænar af öf-
und, þegar starfssystur þeirra lögðu af sfeð inn í Vík-
ina, það yrði svo sem álíka, sem þær hefðu eftir sum-
arið eða hérna heima, og þar að auki víst mikið léltari
vinna. „Það er nú meiri vesöldin í þér, Nýja mín. að
drífa þig ekki með þeim,“ sagði Jóna frænka. '„Þær
fara nú í síldina með yngri krakka en liann Munda!
Ég hefði svei mér skulað fara, ef ég væri ekki bundin
við að þvo gólfin í búðar skrattanum og kontórnum,
en það gefur þó krónur frádráttarlaust. Eitthvað kost-
ar það sjálfsagt þetta ferðalag, fram og til baka.“ Ég
hefði nú sjálfsagt orðið heldur svifasein við þessa
síld,“ sagði Signý. „Svo þarf að hugsa um kúna. Og
það held ég Jónasi þætti óviðkunnanlegt að koma að
tómum kofunum. Ég efast líka um að hann vildi að ég
væri að þvælast það með drenginn.“ „Það er alveg
nýtt, ef hann hefur á móti því, að þú þrælir," hnusaði
í Jónu. „Hitt er þó kannske enn þyngra á metunum, að
þú sért heima t*l að stjana við hann, þegar hann kemur
af sjónum. Ég segi svo ekki meira um það. Sjáum bara
hvað þær koma með heim, þessar drósir. Ef okkur
ofbýður það, förum við næsta sumar. Þorbjörg unir
sér náttúrlega hvergi, nema þar sem Ándrés kenn-
ari er. Hvað skyldu þau endast lengi til að dalla sam-
an ógift, þau andstyggðarhjú. Líklega verður það eítt-
hvað brennt fyrir endann ekki síður en hjónabandið
hennar, garmsins!“
Svona gátu þær rausað dag eftir dag, Jóna og Gréta.
Það komu fréttir með símanum, að það væri óskapleg
síld, hefði aldrei verið annar eins landburður. Allar
verkakonurnar í Víkinni voru staðráðnar í að fava í
síld næsta sumar. Hætta við rækallans reitavinnuna,
sem ekkert fékkst fyrir nerna þrældómurinn.
Rétt fyrir göngurnar komu þær vrnkonurnar aftur
og Bensi með þeim, en kennarinn ætlaði að verða
lengur, og LiIIa úr Bót var búin að ná sér í kærasta.
Óvíst að hún kæmi þetta haustið. Bensi var heima í
hálfan mánuð. Hann fór á sjó á hverjum degi, sem
gott sjóveður var með Kjartani í Móunum. Gréta var
dauðhrædd, hélt að báturinn væri hriplekur og strák-
urinn fyrirhyggjulaus glanni eins og hann hafði verið,
en þegar allt gekk vel, og aflinn var góður, blessaði
hún Bensa fyrir dugnaðinn og almennilegheitin. Kjart-
an hafði verið í sveit þetta sumar og haft ólíkt minna
upp úr sér en sumarið áður. Nú gerði hann þó nokkurt
„innlegg.“
Bensi bað Siggu að sofa niður í Bakkabúð þennan
vetur. Gamla konan hafði verið flutt fram í sveit um
vorið og gat því ekki orðið til að stytta Hallfríði ein-
verustundirnar.
„Mér finnst þú varla eiga dóttur þína lengur, Nýja
mín,“ sagði Jóna við systur sína einn morgun, þar
sem hún sat í eldhús’nu yfir kaffibolla. Hún er orðin
eins og dóttir Hallfríðar í Bakkabúð. Klukkan orðin
10 og hún ekki komin á fætur. Ég efast um að hún
verði nokkurntíma sú manneskja að geta unnið fyrir
sér.“ Signý andvarpaði mæðulega. „Það gengur svo,
að móðirin á ekki börnin sín nema meðan þau eru
ósjálfbjarga. Eftir það tekur heimurinn þau frá manni,
að meira eða minna leyti. Þorbjörg hefur átt liana að
mestu, síðan hún fór að gefá henni þessi föt. Það er
ekki nema gott um það að segja. að hún sé henni þakk-
lát. Síðan hændist hún að Hallfríði. IJún hefur líka
verið henni góð, eins og öllum. Hún er hlýleg kona.
Ég má ekki mögla yfir því, þó hún lúri á morgnana.
Það er langt frá því, að hún sé orðin vel hraust enn-
þá.“ „Þú gerir þér allt að góðu, vesalingur,“ sagði
NÝTT KVENNáBLAÐ
10