Nýtt kvennablað - 01.12.1955, Blaðsíða 5

hvernig þeim yrði við. Reyndar hafði hún smám sam-
an verið að fræða þá um herbergin og stærð hallar-
innar, um landeignirnar og fleira, en það var eins og
þeir gætu engu trúað. Það sýndi sig hér, að ekki rúm-
aðist vit eða skilningur í huga þessa óbreytta alþýðu-
fólks. Hún hlygðaðist sín sárlega að teljast til þessarar
aumu stéttar. Auðvitað var hún svo ólík þessu fólki
sem íramast mátti verða. Henni var eins og meðfædd-
ur hæfileikinn til að hefja sig hátt yfir sína stétt.
Þegar hún kæmi í höllina ætlaði hún að gleyma því,
hvaðan hún kom og hver hún var. Hún hélt að þetta
muncli hrífa. Þetta var svo áþreifanleg sönnun, að
henni vaið ekki mótmælt. Eftirvænting hennar var
sterk. Hún gerði sér í hugarlund, hvað það yrði
skömmustulegt fólkið, sem allan þennan tíma hafði
sýnt piltinum hennar megna torlryggni og ætlað hon-
um allt illt. Fregnin var hálíðleg og verðskuldaði að
vera borin fram á vitðulegan hátt. Því klæddist hún
sínu bezta skarti og lét á sig allt perluskrautið. í þess-
um hátíðaskrúða sté hún hljóðlát og alvarleg inn fvrir
þröskuld hvers og eins, og sagði fréttirnar.
Hún hafði vænzt þess að konurnar réttu sér hendina
og segðu eitthvað á þessa leið:
Nú sjáum við, að við höfum gert honum órétt. Við
óskum þér hjaitanlega til hamingju. Já, hún hélt meira
að segja, að sumar mundu bæta þessurn orðum við:
Ég vona að þú glevmir mér ekki. þegar þú ert komin
í höllina |)ína.
Perlu-Sigga, sem var sáttfús og góð í sér, ætlaði að
fyrirgefa þeim og sættast við þær af heilum huga.
Hún þurfti aldrei á því að halda að lítillækka sig svo
djúpt. Konurnar ypptu öxlum við fregninni. Sumar
ráku upp hæðnishlátur og enn aðrar sögðu: Þú skalt
vara þig Sigga. Hann á eftir að sýna það. hver hann er.
Þannig töluðu þær. En Perlu-Sigga rauk á dyr og
skellti hurðinni á eftir sér. Það var henni ekki sam-
boðið að stíga inn fyrir þröskuld þessa ómerkilega
fólks. Reiðin og gremjan sauð niðri í henni og hún
gat varla varizt gráti. Ekki datt henni í hug að segja
honum frá þessu. Niðurlæging þessa fólks var niður-
læging hennar, af því að hún var svo ógæfusöm að
vera komin af alþýðufólki. Hún þagði vandlega um
þetta og gerði meir að segja allt, sem í hennar valdi
stóð til að afstýra því að hann liefði nokkuð saraan við
nágrannana að sælda. Hún varð Iostin skelfingu, er
hún liugsaði til þess, hvernig honum mundi verða við,
ef hann vissi, hvaða álit þeir hefðu á honum. Hún
gætti hans því vandlega eins og ómálga barns. Sæi
hún hann á tali við einhvern ókunnugan, var hún strax
komin þangað. Þá bar stundum við, að hún bað hann
að sækja fyrir sig viðarbúta í eldinn. er hún hafði sjálf
NÝTT KVENNABLAÐ
sagað eða höggvið, en það gerði hún einungis til að fjar-
lægja hann. Hún var heldur ekki sein á sér að koma
gestinum hurtu. Á þessu tímabili bauð hún nágrönn-
unum ekki inn, og til allrar hamingju hafði hún tekið
eftir því, að pilturinn hennar var ómannblendinn. Vel
gat verið að hann fyndi það, þótt hann ympraði aldrei
í þá átt, að þessi félagsskapur væri honum á engan hátt
samboðinn.
Þannig liðu dagar, vikur og mánuðir, reglulegir
sæludagar. Þó voru þeir engan veginn áhyggjulausir.
Fyrst og fremst voru það nágrannarnir, þetta hræði-
lega fól'k, sem bæði var illgjarnt og heimskt, og svo
líka stöðug hugsun um komandi tíma. Með þessar
hugsanir hírðist Perlu-Sigga. Hann var undarlega
hljóður og fátalaður um framtíðina og hún gat ekki
farið að ræða um það að fyrra bragði, hvað hann ætl-
aðist fyrir. En samt var Jrað nú atriði, sem hún braut
heilann um, hvenær sá dagur rynni upp, að hölliri
væri fullgerð, verkamennirnir lykju vinnu sinni, og
hún gæti flutt eins og drottning í ríki sitt og sýnt
öllum heiminum hvers konar maður unnusti hennar
væri. Svo jtyrfti hún J)á líka einhvern undirbúning.
Já, hún þráði að ræða þetta við piltinn,'en hann var
eins og lokuð bók. Hún vissi ekki nema hann ætti for-
eldra á lífi, og hræðslan um að svo væri, og að þau
mundu líta niður á hana hélt vöku fyrir henni marga
nóttina. Það var víst ekki viðeigandi að spyrja, og
])ví J)agði hún.
Þrátl fyrir sæluna og hina brennandi hrifningu á
piltinum var hún mjög einmana. Það hefði verið langt-
um léttara, ef hún hefði getað rætt þessi mál við ein-
hvern. En nágrannarnir höfðu komið þannig fram,
að sóma síns vegna gat hún ekki framar stigið inn fyrir
húsdyr þeirra. Eftir því sem tíminn leið varð benni
óhægra. Hugur hennar fylltist stundum einhverjum
óskiljanlegum kvíða. Og jafnframt þessu tók hún eftir
])ví að pilturinn 'hennar varð hljóðari og hljóðari og
veitti henni sjaldan nein ástaratlot. Ekki dátt henni
samt í hug að hann væri orðinn sér fráhverfur. Hitt
var nær sanni, að áhyggjur ])jáðu hann, þótt ekki væri
nú líklegt að jafnmikill mektarmaður og hann bæri
þungar áhyggjur í brjósti. Undanfarið hafði hann
reikað um, reikað út og inn, eins og hann hefði ekki
eirð í sínum beinum. Loks áræddi hún að spyrja,
hvort nokkuð væri að honum. Og þá fær hún loks
að skyggnast inn í líf hans, því að auðvitað sýnir hann
henni fulla einlægni.
Nei, hann er ekki sjúkur. En hann hefur áhyggjur
af eignum sínum og þó einkum höllinni og því, hvernig
verkið gangi, hvort því sé ekki bráðum lokið. Hann
skilur ekki hvers vegna ráðsmaður hans hefur ekki gert
3