Nýtt kvennablað - 01.12.1955, Blaðsíða 13

„Þið eruð svoddan víkingar,u sagSi FriSrika.
„Mér var kennt aS vinna meS verkfærunum, en ekki
aS stySja mig viS þau og horfa á þau. Gunnvör þeysir
aflur og fram og út og suSur um sveitina á hverjum
sunnudegi yfir sláttinn. Ég gæti trúaS, að hún væri
heldur duglítil mánudagana. Hina hafið þið víst alger-
lega í „traföskjum", hún sést bara aldrei.“
„Hún er hér öllum ókunnug og hefur aldrei óskað
eftir hesti,“ sagSi Friðrika. „Hitt er satt og rétt, aS ég
hef hlíft henni. Hún er þreklítil. Hefur verið ákaflega
heilsutæp alla sína ævi.“
„0, læt ég það nú vera. ökkur hefur sýnzt hún fá
að vinna engu síður en Gunnvör," sagði Herdís Frið-
riku þótti innilega vænt um, þegar maður hennar kom
inn og kastaði kveðju á nágrannakonuna. Hægri hönd-
in var reifuð. „Þú hefur faiið að prísa góða veðrið
og færið, Herdís mín,“ sagði hann vingjarnlega. „Það
er nú samt ekki vanalegt, að þú gangir á hæi," bætti
hann við. „Það her nú fleira við en það vanalega hér
á þessum bæjum. Ekki hefur það víst heyrzt fvrr, að
menn komi skaðmeiddir heim, þó að þeir gangi til
næsta bæjar,“ anzaði hún með sömu þykkjunni og áður.
„Það kemur nú varla fyrir í okkar tíð,“ sagði Bjarni.
„Þú segir það. Ég veit nú samt ekki betur en ég hafi
þurft að hafa heita bakstra við’ hálsinn og eyrað á
Hrólfi mínum í alla nótt. Svoleiðis lék hann hann,
þessi geðslegi vetrarmannshrotti, sem þú ert búinn að
taka á þitt heimili,“ sagði Herdís. „Nei, var hann
svona hart leikinn,“ sagði Bjarni hógvær. ,.En ég verð
nú að segia eins og satt er, að þetla var nauðvörn. Ann-
ars hefði Hrólfur hryggbrotið hann. Og það óttaðist ég
á tímabili.“ „Ég get nú svona hugsað að Hrólfur minn
liafi tekið á honum, þá loksins hann komst að honum.
En það ætlaði víst ekki að ganga vel. Hann beitti alltaf
hnefunum, strákkvikindið,“ sagði hún. „Hann er nátt-
úrlega alvanur að slást. Hefur lært það af Norðmönn-
um,“ sagði Bjami. „Og þú stóðst hjá og gerðir ekkert
til að hjáljra góðum nágranna þínum,“ sagði Herdís
gremjulega. „Hvað skyldi ég svo sem hafa getaö með
annarri hendinni,“ sagði Bjarni. „Enda datt mér ekki
í hug, að Hrólfur yrði hjálparþurfi, þetta heljarmenni.
Friðrika kom inn með kaffi á bakka, setti hann á
borÖið og bað gest sinn að gera svo vel. „Ég er nú að
vona að þú verðir rólegri, þegar þú hefur drukkið
kaffið með okkur,“ sagði hún og settist við hlið manns
síns við borðiö. „Já, einmitt það,“ hnusaði í Her-
dísi. „Þú heldur það standi ekki djúpt i hug mínum,
það sem hér gerðist í gærkvöld, ef kaffiskólpiö á að
gera það gott.“ „Þú getur ekki kennt okkur um þetta,
Herdís,“ sagði Bjarni. „Við tókum Hrólfi eins og vana-
lega, og hann fór að spila við okkur.“ „Og tapaði,“
NÝTT KVENNABLAÐ
FELUM YNI): Hvar er tengdamamma?
greip Herdís fram í, „og það þolir hann ekki." „Það
gat enginn kennt sér um það, Sama spilafólk eins og
vanalega. Hann var bara eins og hann væri ekki með
hugann við spilin. Hann mundi ekki hvað hann hafði
sagt stundum,“ sagði Bjarni. „Allt út af þessari stelpu-
tryppu, sem hingað er komin á ykkar heimili. Hann
hugsar ekki um annað en hana. Þvílík fásinna í þessum
ungdómi. Ekki gekk það svona til á mínum uppvaxtar-
árum, að efnaðir og álitlegir menn eltust við einskis
nýtar vinnukindur, sem þar að auki teldu sig of góðar
handa þeim,“ sagði Herdís og lók kaffibollann eftir
marg ítrekuð boð Frið'riku, lét nokkra sykurinola í
hann og hrærði svo harkalega í, að kaffið skvettist út
yfir barmana. „Ég vona að kaffið’ sé gott,“ sagði Frið-
rika blíðmál. „Ég bað Gunnvöru að láta vel á könn-
una. Vissi að þú kærðir þig ekki um bráðónýtt kaffi.“
Herdís saup á bollanum. „Það er hægt að kalla það
drekkandi. Meira er það ekki,“ sagði hún. „Mér þykir
það alltof sterkt,“ sagði Bjarni. „Ja svona. Ekki veit
ég til hvers er þá veriö að láta nokkuð í pokann. Það
mætti þá alveg eins drekka úr bæjarlæknum,“ sagði
Herdís. Samt drakk hún þrjá bolla og virtist hressast
töluvert. „Ojæja,“ dæsti hún, þegar því var lokið. „Nú
langar mig til að tala við hana, þessa vinnukonu ykkar,
undir fjögur augu. Ef hægt væri að láta hana sjá og
skilja hverju hún er að kasta frá sér, þetta flón. Hefur
hún aldrei minnzt á þetta við ykkur eða þið við hana?“
„Nei, við erum alveg ófróð um, hvað henni stendur
til boða,“ sagði Bjarni. „Hefur sonur þinn beðið henn-
ar eða hvað?“ (Framhald.)
11