Nýtt kvennablað - 01.01.1956, Síða 11

líðan hennar, en leitarménn snéru aftur til bæjarins.
En fregnin um hvarf stúlkunnar og væntanlegan
dauða harst með járnhrautarlestum út um landið um
morguninn og komst með aðal-lestinni alla leið til
höfuðborgarinnar. Fólk talaði um hið mikla óveður í
járnbrautarlestunum. Víða lágu stórir skaflar á veg-
unum og töfðu umferðina. Og jrað fór hrollur um
menn, er þeir fengu fréttina, og ósjálfrátt vöfðu margir
yfirhöfnunum fastar að sér.
„Hafið þér heyrt það?“ spurði maður nokkur, er hann
kom inn í lestarklefa á síðustu viðkomustöð, áður en
komið var til þorpsins.
„Hvað?“ spurði sá, sem á var yrt.
„Það er kona, sem hefur víst orðið úti í nótt. Hún
hvarf í gærkvöldi og hefur sjálfsagt villzt í hríðinni.“
„Einmitt það,“ svaraði hinn. Hann var hár maður,
fríður og greindarlegur og leit út fyrir að vera á
fimmtugSaldri.
„Hún átti heima fyrir utan bæinn og fór víst með
bréf til þess að láta í póstkassann. En svo veit enginn,
hvað af henni hefur orðið.“ Hávaxni maðurinn fór að
leggja við hlustir. Hann sneri sér við.
„Vitið þér, hvað hún hét?“
„Ja, ég heyrði það, en ég get ekki komið' því fyrir
mig.“ Hávaxni maðurinn við gluggann sagði ekki meira.
En það leit út fyrir að hann væri óþolinmóður eftir því
að komast í ákvörðunarstað, og er hann kom til þorps-
ins, flýtti hann sér út.
Fólk stóð í hópum og talaði saman. Þetta hlaut að
vera mjög lítill bær, þar sem hver atburður vakti al-
NÝTT KVENNABLAÐ
menna athygli. Hann spurði strax eftir gistihúsinu. Ein-
hver vísaði honum veg þangað. Margir litu forvitnis-
lega til hans, en síðan hélt fólk áfram að ræða saman.
Þegar til gistihússins kom, spurði maðurinn eftir,
hvar búgarðurinn Lundur væri.
„Er maðurinn ef til vill í ætt við ungfrú Holt, sem
þar átti heima?“ spurði gestgjafinn. Aðkomumaðurinn
varð forviða yfir spurningunni, en svaraði henni neit-
andi — og aftur varð hann gripinn óró og angist. „Ég
hélt, að þér væruð skyldur henni og væruð búinn að
fá fréttina,“ sagði gestgjafinn.
„Ég hef heyrt um slysið. Var það ungfrú Holt?“
Gestgjafinn játti því. Og áður en hann gæti sagt
meira, var ókunni maðurinn þotinn af stað í þá átt,
sem honum hafði verið vísað á búgarðinn.
Of seint, hugsaði hann. Of seint, og þó svo nálægt
markinu. Á þetta að verða endirinn á för minni heim
til ættjarðarinnar og tilraunum mínum að hafa upp á
henni. Er þá öllu lokið með biéfinu, sem ég fékk í
morgun? Kem ég aðeins hingað til þess að fylgja henni
til hinztu hvíldar? Vonbrigðin voru sár, og þau höfðu
komið svo óvænt. Nú var hann kominn út úr bænum
og nam staðar á krossgötunum, óviss í jrví, hvert skyldi
halda. — Þá mætti liann manni í háum snjóstígvélum
með ullartrefil um hálsinn. — Ókunni maðurinn stöðV-
aði hann og spurði til vegar að Lundi.
„Ég er að koma þaðan. Þar er nú gleði og fögnuður
á ferðum og mikið um að vera.“
„Hvernig stendur á því?“ spurði maðurinn hissa.
„Segið þér mér, góði maður, hvaðan ber yður að?“
9