Nýtt kvennablað - 01.12.1965, Blaðsíða 11

síðan ég fæddist, að undanskildum þessum misserum,
sem ég hef verið í borginni, það má því virðast undar-
legt, að ég skuli ekki vita, hvernig það komst í eigu
mömmu og pabba. Mér hefur þó fundizt líklegt, að pabbi
hafi einhvernveginn klófest það, því að mamma er að-
flutt í bæinn.“
„Þá veit ég betur,“ sagði Ina hróðug. „Pabbi þinn
átti arfshlut í þessu húsi og svo keypti hann af hinum
erfingjunum, þegar þau mamma þín voru í þann veginn
að giftast. En mig grunar nú reyndar að hún hafi verið
hvatamaður að kaupunum og greitt bróðurpartinn af
hússkuldinni, því að mér er næst að halda, að hún hafi
sett upp saumastofuna vegna þess að þau hafi verið í
kröggum. Nú og upp úr því hefur hún verið ofurseld
forsjá heimilisins að meira eða minna leyti. Það er nú
svona, þegar konan er dugleg, þá hættir manninum til að
nota sér það heldur freklega. Nú reyndar er ekki að kynja,
þó að þau þyrftu að snúa bökum saman, foreldrar þínir,
svona fyrst í stað, þvi að það var ekki aðeins kaupverð
hússins, sem þau þurftu að standa straum af, heldur
gerðu þau þessi ósköp fyrir það. íbúðarhæðina innrétt-
uðu þau svona líka skemmtilega, alveg eftir nýjustu tízku
þá, því að mamma þín hefur aldrei gert sér að góðu
nema það fullkomnasta. Nú og svo hækkuðu þau loft-
hæðina til þess að hún gæti fengið þar rúmgott sauma-
verkstæði, mátunarherbergi og vörugeymslu, því að á
tímabili lagði mamma þín til efni í þann fatnað, sem hún
saumaði. Eg er ekki í vafa um það, að hefði hún átt mann,
sem var hennar jafnoki hefðu þau komizt í góð efni, því
að þá hefði hún fært út kvíarnar, sett upp verkstæði og
búð á verulega fínum stað. Maðurinn verið meðeigandi
og séð um verzlunarreksturinn með henni. En það var
nú ekki því að heilsa, að þetta gæti orðið, nú og svo
fór sem fór um hjónabandið. Það er mikil raunasaga,
Lísa mín, meiri en þig grunar, því að hún mamma þín
er bæði trygglynd og ærukær.“
„En mamma hefur ekki gert allt, þó að hún sé dugleg,
þegar húsinu var breytt hlýtur pabbi að 'hafa unnið að
því.“
„Þó nú væri sjálfur smiðurinn. En garðurinn hérna er
alveg verk móður þinnar. Hún lét fella sumt af elztu
trjánum til þess að fá meira ljós og loft í garðinn og hann
er eins nosturslegur hjá henni og stofur eru hjá flestum
öðrum. En mikla vinnu kostar þetta og því ekki að
undra, þó að hún mamma þín sé farin að finna til slit-
gigtar. Hún þyrfti að fá ungar hendur til að hjálpa sér.
Það 'hefði verið óskandi, Lísa mín, að þið Sören hefðuð
setzt að hérna í bænum. Mér finnst það nú fremur verk
fyrir fullhraustan karlmann en fullorðna konu að pæla
garð og strita og bogra við að hreinsa, gróðursetja og
allt þetta, sem garðvinna útheimtir.."
„Ég veit ekki, hvort Sören hefur nokkuð vanizt garð-
yrkju, ég er hrædd um að hann hafi yfirleitt ekki vanizt
því að hjálpa mikið til 'heima hjá sér, og hann fór ungur
að heiman.“
„Þá þarftu að vera dugleg að kenna honum, heillin mín,
því að hrædd er ég um, að henni móður þinni líki ekki
til lengdar við tengdasoninn, ef hann lætur sér ekki annt
um fjölskyldu sína og heimili og hlynnir að því á allan
ÉG HEYRI SÁL MÍNA SYNGJA
Eg heyri sál mina syngja
seiðandi fagurt lag.
Vonirnar vakna að nýju,
ég verð að kveða’ um pœr brag.
í œskunnar bjarta blóma
brostu þœr hlýtt til mín.
Ó, gæti ég alla œvi
átt þessa fögru sýyi.
Það gefur lifinu gildi
að gleðjast af lífi og sál.
Umhverfið ber mér angan
og unaðarfagurt mál,
mál, sem talar i tónum
við töfratidi strengjaspil,
hin víðfeðma voröld lifsins
vefur mig sinum yl.
Guðrún Jóhannsdóttir
frá Brautarholti.
hátt, bæði í stóru og smáu. Hún veit sem er, að dekur-
stúlka eins og þú þarf að eiga notalegan eiginmann."
„Ekki líkaði henni við pabba, og þó held ég að hann
hafi verið notalegur, mikið var hann góður við mig.
Og ekki vantaði það að hann væri lagvirkur, og alltaf til
taks að dytta að öllu, sem aflaga fór á heimilinu."
„En þar með er ekki sagt, að hann hafi alltaf verið
eins fljótur til og hún vildi, þessi mikla áhuga- og at-
orkumanneskja. Eða þá framtaksleysið og deyfðin með
efnahag og afkomu, og Láta sér lynda að eiginkonan
þrælaði sér út, svoleiðis skapferli átti ekki við hana
móður þína. Henni gengur víst betur að umbera hann,
seinni konunni, það er sagt að sambúðin sé góð, þó að
efnahagurinn sé víst í tæpasta lagi, gott ef þau hafa í sig
og ó sem kallað er. — Heyrðu, Lísa, hefurðu annars
aldrei tekið þér ferð á hendur til að heimsækja föður
þinn og sjá hálfsystkini þín?“
„Nei,“ svaraði Lísa stutt í spuna, því að hún var gröm
við sjálfa sig.
— Einu sinni hafði hún hitt föður sinn í borginni af
hendingu, hann var þar á ferð. Þó að bæði hefðu lítinn
tíma hafði hann fengið hana til að koma með sér í kaffi-
stofu á næsta horni, svo að þau gætu talast við á meðan
þau fengju sér hressingu. Þau höfðu ekki sézt lengi og
Lísu hafði hnykkt við að sjá, hvað hann var breyttur,
svo fjarska þreytulegur og slitinn að sjá. En þegar þau
fóru að tala saman stafaði bjarma af rósemd hans og
innri gleði. Lísu fannst sem faðir hennar mundi nú á
einhvern hátt öruggari með sjálfan sig en hann hafði
NÝTT KVENNABLAÐ
9