Nýtt kvennablað - 01.12.1965, Blaðsíða 12

verið meðan þau voru samvistum, ekki var það þó af
því að hann væri sjálfs sín herra, nei, hann vann hjá
öðrum eins og hann hafði áður gert. Hann vék að því
að mikið væri að gera þar sem hann ynni, einkum hefði
verið mikil „törn“ upp á síðkastið.
Lísa skildi að með þessum orðum var pabbi hennar að
afsaka það, hvers vegna hann liti ekki betur út.
„En, pabbi, hvers vegna hefurðu ekki stofnað þitt
eigið verkstæði? Það hlyti að verða mikið arðvænlegra
fyrir þig, en vinna hjá öðrum,“ sagði Lísa og fannst hún
mjög hyggin. „Þú fengir áreiðanlega mikið að gera, jafn
fær og þú ert í þinni grein.“
„Heldurðu það,“ sagði pabbi hennar með gömlu, góðu
kankvísinni sinni, svo sagði hann alvarlegur í bragði:
„Það þarf mikið stofnfé til að koma upp smíðaverkstæði
með öllum þeim vélakosti, sem til þarf, og þó að ein-
hvemveginn væri hægt að klófesta fé, sem ekki er nú
reyndar auðhlaupið að, þá held ég að mig langi ekki til
að standa í öllu því brambolti og taka á mig þá ábyrgð
og áhyggjur, sem atvinnurekstri fylgja. Ég er nú ekki
meiri maður en þetta, Lísa mín, og það ferð þú varla
í grafgötur um.“
Þegar hann fékk að vita, að Lísa ætti nú heima í borg-
inni varð hann harla glaður við því að nú hlyti hún að
geta skroppið í heimsókn til hans, án þess að gera
nokkrum gramt í geði.
„Ekki þarftu að kvíða henni stjúpu þinni, Dagmar
mín er indælis kona og stendur sig furðu vel í baslinu
með mér, og börnin eru efnileg, og þau eru svo ein-
staklega skemmtileg, litlu skinnin. Ég er viss um að
þú mundir hafa gaman af þeim. Og Dagmar tekur þér
vel. Henni fellur svo illa að fáleikar séu með okkur,
finnst sem það sé eitthvað henni að kenna, sem ekki er.“
Jú, sem einmitt er, hafði Lísa hugsað. Ef þessi kona
hefði ekki orðið á vegi pabba, kannski gert allt, sem
hún hefur getað til að krækja í hann, þá hefði hann
komið heim aftur og sætzt við mömmu, og þá hefði
ég sloppið við að alast upp í skugga hjónaskilnaðar.
Faðir hennar tók myndir upp úr veski sínu og sýndi
henni. Henni fannst sem Dagmar mundi vera mjög að-
laðandi kona, og bömin þrjú vom falleg og hraustleg.
„Þessi litla hnáta er augasteinninn minn. Hún var
strax svo lík þér að við létum hana heita Lísu.“
Þá hafði það snert Lísu djúpt og sárt, að faðir hennar
skyldi hafa litið svo á, að hann væri búinn að missa hana
alveg, og að þessi nýja Lísa, sem honum fannst líkjast
henni hefði átt að vera honum uppbót.
Hún hefði átt að geta skroppið til hans, án þess að
gera öðrum gramt í geði með því. Sören hefði ekki feng-
ið sér það til, þó að hún hefði farið án hans, en ein
vildi hún fara að heimsækja föður sinn í fyrsta sinn.
En það varð bara ekkert af því að hún færi, og því
var það, að samvizkan sló hana, er hún fékk hinar
hjartanlegu heillaóskir hans. Það hafði ekki reynzt nein
vanþörf fyrir hann, að koma sér upp nýrri Lísu. —
„Jæja, blessuð mín,“ sagði ína, stóð upp og tók kaffi-
bakkann. „Mér dugar nú víst ekki að hangsa lengur. Og
þá man ég það, að hún mamma þín var búin að biðja
mig að færa þér hingað inn síðustu móðblöðin, svo að
þú gætir flett þeim útafliggjandi, ef þig langar til að
vera í rúminu fram eftir. Og það sé ég, að hún hefur
byrgt þig upp með góðgætið. Því segi ég það, að mikill
og góður má þinn ektamaki vera, og mikið má hann
dekra við þig, ef þér á aldrei að bregða við dálætið,
sem hún móðir þín, blessunin, hefur sýnt þér.“
14. Húsnæðisvandamál hjónacfnanna leyst.
Frú Holmström var í borginni til helgar og þá kom
Sören heim með henni. Þau voru bæði hress í bragði og
frú Holmström hróðug yfir því, að henni skyldi hafa
tekizt að hafa upp á íbúð, sem vel væri hægt að bjargast
við, eins og hún sagði. Stærsti kostur hennar væri sá,
að hún væri rétt hjá vinnustað Sörens, og því gæti
hann komið heim í hádegisverðarhléinu og verið fljótur
heim að lokinni vinnu, nema þegar hann þyrfti að tefja
sig á aðdráttum fyrir heimilið, en það væri nú líka kost-
ur, að allar nuðsynjar væri hægt að fá i sama húsi eða
við húsvegginn. Og eitt var það, að íbúðin var ekki eins
fokdýr og búast hefði mátt við, miðað við það, að hún
var í miðborginni, sem auðvitað var einn dýrasti staður
borgarinnar. En þar sem hún var í mjög gömlu húsi,
sem stóð til að rífa í mjög náinni framtíð, hafði henni
lítt verið haldið við. Það væri líka synd að segja, að
hún væri eftir nýjustu tízku, eða glansandi af góðu við-
haldi eða hirðingu, hún bæri ekki fólkinu, sem þar bjó
nú gott vitni.
„Þetta er svo sem langt frá því að vera eins og ég
hefði kosið,“ sagði frú Holmström, „en hvað skal gera,
þegar ykkur bráðliggur svona á íbúð. Það má að vísu
úr ýmsu bæta, en ekki er þó vert, að þið leggið í mikinn
kostnað fyrir stuttan tíma. Samt verður ekki hjá því
komizt að veggfóðra og mála, þó að þið verðið að greiða
þann kostnað úr eigin vasa. Það er ekki flytjandi inn
í íbúðina fyrr en þetta hefur verið gert. Aðrar umbætur
verðið þið að láta eiga sig, og reyna að setja ekki mikið
fyrir ykkur það sem íbúðinni er áfátt, enda ætti tíminn
að líða fljótt hjá ungum hjónum, sem eiga betra í vænd-
um. Vonandi fáið þið nýja íbúð eftir tvö — þrjú ár,“
sagði frú Holmström í uppörvandi tón.
„Ekki fyrr,“ sagði Lísa undrandi og vonsvikin. „Sören
talaði um að röðin kæmi kannski að okkur á næsta ári.“
„Ég kalla það gott, ef þið þurfið ekki að bíða lengur
en tvö ár eins og margir sækja um þessar íbúðir,“
sagði frú Holmström. „Það var kominn langur biðlisti,
þegar Sören skrifaði sig á. Ég kynnti mér það, þegar
ég fór með honum í skrifstofu byggingarfélagsins.11
„Var hann þá ekki búinn að skrifa sig á?“ spurði Lísa
og varð felmt við. „Ég vissi ekki betur en þú værir búin
að skrifa þig fyrir íbúð, Sören, og það sagði ég mömmu,
það er ekki mér að kenna að ég skrökvaði að henni."
Það var mikill óánægju- og ásökunarhreimur í rödd Lísu.
„Tja, ég átti bara eftir að ganga formlega frá þessu,
var búinn að fá allar upplýsingar í síma og segja til um
þátttöku mína. En það dugði ekki, ég varð að koma í skrif-
stofu byggingarfélagsins til að útfylla eyðublöð, gera
samning, borga innritunargjald og fleira. Sören fór ekki
nánar út í þesa sálma og lét þess því ekki getið, að hann
hafði verið krafinn um greiðslu upp í fyrstu afborgun
af íbúðinni, það fé hefði frú Holmström lagt fram. Nú,
en hverju skipti það, auðvitað hafði hann ætlað sér það
10
NÝTT KVENNABLAÐ