Nýtt kvennablað - 01.10.1966, Blaðsíða 3

NYTT
KVENNABLAÐ
6. tbl. — Olitóber 1966
27. árgangur
Ur dagbók minninganna
ÞEGAR ÉG YAR SAUTJÁN ÁRA
Þessi tími ævi minnar finnst mér hafa ein-
kennzt af þekkingarþorsta og hrifnæmi. Hæst
ber í minningunni tvö sendibréf, fyrstu eftir-
mæli eftir mig, sem voru sungin í kirkjugarð-
inum við Hraunskirkju og loks ferðalög á
skemmtisamkomur og hátíðahöldin að Hrafns-
eyri á 100 ára afmæli Jóns Sigurðssonar.
Það held ég að hljóti að vera eftirminnileg-
ur atburður bráðþroska, hrifnæmri stúlku að fá
bónorðsbréf á seytján ára al’mælinu sínu, eink-
um þegar bréfið er kryddað með ljóðum, bæði
eftir stórskáld og höfund sjálfan, enda er ann-
að innihald þessa bréfs horfið í djúp gleymsk-
unnar. Það byrjaði á ljóði Einars Benediktsson-
ar:
Sólin hún roðnar rjóðast á mótum
rökkurs og ljóss.
Og bréfið endaði á vísu eftir höfundinn sjálf-
an:
Heiðursparta heims um skeið
hljóttu, er vart má dylja.
Eigðu bjarta ævileið.
Ó, mín hjartans Lilja.
!
Oft hefur mig langað til að semja smásögu
út af litlu atviki í sambandi við þetta bréf, en
úr því verður líklega ekki. En þess vil ég geta
þessum látna aðdáanda mínum til hróss, að í
bréfi, sem hann skrifaði mér síðar, talar hann
um stúlku, sem var í sama húsi og hann og
ástfangin af honum. Hún vissi hve hrifinn hann
var af mér og var sífellt að benda honum á hina
mörgu galla mína. í bréfinu spyr hann: „Hvers
vegna sé ég ekki þessa galla þína, ef þeir eru
svona margir og áberandi?“ Þarna hef ég orðið
aðnjótandi hinnar rómuðu blindu ástar, sem
skáldið segir að sé „mynd af sælu og synd, sam-
ræmd yndislega.“
Annað bréfið var frá Pétri bróður mínum,
sem var þá staddur í Glasgow á Skotlandi. Áð-
ur en hann fór í utanlandssiglingar hafði hann
stundað iðnnám í Reykjavík, kynnzt þar ung-
mennafélagshreyfingunni og hrifizt af. Vildi
hann veita mér hlutdeild í henni, þegar hann
kom heim í sumarleyfum. Hafði hann, sem var
ljóðelskur eins og ég, numið þar mörg hvatn-
ingarljóð. Meðal annarra, sem hann lærði, var
þetta:
Með sterka sál og hrausta hönd og vilja
að háu marki stefni hin unga sveit,
læri sérhvert tímans tákn að skilja
trúa á eigin kraft og bundin heit.
Einnig jretta eftir Stephan G.:
Ég veit það er lánsælt að lifa og njóta,
leika og hvílast sem hugurinn kýs,
en mér finnst þó stærra að stríða og brjóta
í stórhríðum ævinnar mannraunaís.
Þetta bréf frá Pétri held ég hafi verið eins konar
framhald af þeirri kynningu, fullt af heilræð-
um, lífsspeki og fróðleik. Tilfæri ég hér stutt-
an kafla úr því:
„Ég veit að þig, eins og mig, langar svo út í
heiminn, út í það óþekkta og stóra. Okkur
langar svo til að sjá, hvað er á bak við fjöllin
háu, og mönnum með bjártsýni, léttlyndi og
lífsfjöri æskunnar finnst allir vegir færir, hyggja
alls staðar sól og sumarblíðu bak við þau fjöll.“
Hann ráðleggur mér líka að skemmta mér í hófi,
segir að sér finnist ástundun skennntanalífsins
gera menn óhæfari til að gegna skyldustörfum
trúlega, og svo til að hugsa um lífið og til-
NÝTT KVENNABLAÐ
1