Nýtt kvennablað - 01.10.1966, Blaðsíða 13

„Einkennileg tilviljun, það er konan mín líka, sú seinni
á ég við.“
„Meira tár? Það var ekkert, sem þér fenguð yður áðan,
og svo eruð þér að treina yður þennan leka. Fyrst allt er
í sátt og semju heima hjá yður er varla saknæmt, þó að
þér komið heim ögn hýr, gæti meira að segja verkað
örvandi, þér skiljið."
„Ekki fyrir það, en ég get svo sem þegið ofurlitla við-
bót, yður til samlætis."
„Skál!“
„Skál!“
„Þér voruð eitthvað að minnast á það áðan, hvernig
mér hefði líkað við tengdamútter. Skrambinn hafi það,
sem ég er fullkomlega klár á því, og ætti þó að vera það.
En ég er, eins og ég var víst að segja yður áðan, ekki
sérlega djúpskyggn á manneðlið — eða segjum kveneðlið.
Tengdamóðir mín var og er enn, ef hún er ofan moldar,
mesta myndar- og atorkukona, en gölluð hlýtur hún að
hafa verið í sambúð, fyrst tengdafaðir minn, sem mun
vera meinhægðarmaður, hrökklaðist frá henni. Ég ætla
engan fullnaðardóm að leggja á hjónaband þeirra, þó að
ég hafi mínar grunsemdir um það, á hverju það muni
hafa strandað. En hitt fullyrði ég, að tengdamóður minni
hafi mistekizt hrapallega uppeldið á dóttur sinni. Hún
hefur ekki reynt, eða henni ekki tekizt, að kenna henni
að aga skap sitt, svo að hún yrði sambúðarhæf. Stelpan,
ég meina konan mín, var mesta meinhorn, vanstillt,
heimtufrek, sá mig aldrei í friði né sat á sárshöfði við
mig, þegar ég var heima, eða hún gat náð til mín. Og
þegar ég reyndi að humma þetta fram af mér varð hún
svo uppstökk og skömmótt, að ég hef engu þvílíku kynnzt,
hvorki fyrr né síðar. Á bernskuheimili mínu voru engin
illindi, faðir minn var húsbóndi á sínu heimili og réði
því, sem hann kærði sig um að róða. Móðir mín var
nægjusöm og vann skyldustörf sín þegjandi eins og vera
ber. Ég held að það hafi ekki hvarflað að henni, að snatta
og siga okkur karlmönnunum þær stundir, sem við ætl-
uðum að taka okkur hvíld. Væri eitthvað, sem faðir minn
þurfti að vinna í þágu heimilisins hafði hann sína hentug-
leika með það, og ég man ekki eftir neinum eftirrekstri
af hálfu móður minnar, enda hefði faðir minn fi'áleitt
tekið slíku vel, því að hann er mikill skapmaður, og ég
held að hann eigi það til að vera töluvert þver, ef því er
að skipta. — Konu minni var þannig varið, að það var
eins og hún gæti með engu móti séð mig hvílast, né yfir-
leitt hafa mína hentisemi á nokkurn hátt. Alltaf var yfir-
fullt af verkefnum fyrir mig heima, hjólpa henni með
heimilishaldið sjólft og barnið, sem hvorugt hefði átt að
vera ofverkið hennar, enda í hennar verkahring.
Nú og svo þurfti að ýmsu að dytta, við bjuggum allan
tímann í gömlu húsnæði, fyrst leiguplássi, sem var » nið-
urníðslu, þegar við tókum við því. Svo keypti ég hús,
sem ætlunin var að standsetja, og það hefði komizt í
verk, ef ég hefði mátt vera sjálfráður og konan ekki sí-
fellt verið að nudda í mér og reka á eftir mér. Hún var
svona fljóthuga, tilætlunarsöm og vanstillt. En ég er nú
einu sinni þannig skapi farinn, að ég þoli ekki rex, vil
ráða því sjálfur, hvað ég geri, og hvenær ég geri það. Nú,
og ef ég er slóði, þá bætir ekki úr skák að ausa yfir mig
blóðugum skömmum, elta mig með skömmum, halda vöku
fyrir mér með skömmum. Það var naumast heilbrigt,
hvernig konan lét, og ekki aðeins heima hjá okkur, held-
ur bar það við, að hún kæmi á vinnustað minn, jafnvel
matsölustað, þar sem ég keypti mér hádegisverð. Allt
þetta umhverfði mér svo, að ég hefði ekki haldið það að
óreyndu að ég ætti slíkt til. Já, hún náði ekki úr mér
kostunum, konan mín, svo mikið er víst. Svo að ég sé
ekki að orðlengja þetta, þá get ég sagt með sanni, að ég
var illa svikinn af konunni. — Ekki get ég sakað tengda-
móður mína um það, að hún hafi í upphafi reynt að
troða okkur saman, þó að hún hafi að vísu gengið rögg-
samlega fram í því að koma okkur í hjónabandið, þegar
henni fannst sem það, af vissum ástæðum, mætti ekki
lengur dragast. Og áreiðanlega óraði hana ekki fyrir því
í upphafi, að hjónaband okkar yrði með slíkum endemum
og raun varð á, enda held ég, að konan mín hafi aldrei
sýnt móður sinni þá hlið, sem að mér sneri. Já, það eru
margir fletir á manneskjunni. Kynni okkar hjónaefnanna
voru ekki löng, og þar sem ég er maður, sem ekki er
gjarnt til að hrapa að hlutunum, þá fannst mér alltof
fljótlega undið að giftingunni. Nú enda sýndi það sig, að
hjónabandið var bráðræðisflan. — Nú hef ég sannarlega
látið móðan mása, það má víst segja með sanni, að vín
leysi tunguhöftin. Ekki veitir af að væta kverkarnar.
Verið nú svolítið með.“
„Þakka yður fyrir, ég er ennþá með lögg, og ætla að
láta hana duga. — Þetta er mikil raunasaga, sem þér
hafið verið að segja mér, og þar sem þér lítið út fyrir að
vera hið mesta prúðmenni, þykir mér rétt líklegt að kon-
unni yðar hafi verið stórum áfátt fyrst hjónabandið varð
strandsigling eins og Berg komst að orði.“
„Strandsigling, það er einmitt orðið, mér fannst ég líkt
og hrekjast undan stormum og straumum, berast of ótt
áfram, svo að ég gæti helzt heimfært upp á mig orðtæki
Kínverja, að fara á undan sálinni í sjálfum mér. Mér er
næst að halda, að einhleypingsvenjur mínar hafi verið
grónar við mig, og ég hafi haldið áfram að vera einhleyp-
iningur, svona innra með mér, þó að ég kvæntist, það hafi
því bókstaflega verið hremming fyrir mig, að taka á mig
skyldur heimilisföður. Einkum þegar konan var svona
ung, reynslulaus og vanstillt. Að öllu samanlögðu var
þetta vandræðaástand, ég var bókstaflega að verða að
taugahrúgu, og út á það og fleira var mér dæmdur skiln-
aður, svo alger að mér var heimilt, og meira að segja
eindregið ráðlagt, að láta konuna ekkert vita, hvað af mér
yrði, svo að ég yrði ekki fyrir neins konar ásókn af
hennar hálfu. Ég notfærði mér ráðið til hins ýtrasta, fór
til útlanda, og hef síðan eftir heimkomuna búið í öðrum
landshluta. Segja mætti, að ég hafi verið í felum fyrstu
árin eftir skilnaðinn. En síðan eru liðin mörg ár. Við
skilnaðinn fékk konan í sinn hlut húsið, sem hafði verið
svo mikið þrætuepli. Það hvildu á því töluverðar skuldir,
og það var vægast sagt í lélegu ásigkomulagi. Það kom
vel á hana að þurfa að stríða við þetta. Samt vona ég, að
hún hafi getað gert sér eitthvert verð úr húsinu, því að
vafalaust hefur hún viljað fyrir hvern mun losna við það.“
„Hvað varð svo um konuna yðar?“
„Ég býst við að hún hafi flutt til móður sinnar, nema
hún hafi þurft að dvelja langdvölum á taugahæli, því að
varla hefur hún verið heil á sönsum eins og hún hagaði
sér. Ég hef frétt á skotspónum, að hún hafi gifzt aftur,
og varð hálffeginn, því að þar með fannst mér ég mundi
NÝTT KVENNABLAÐ
11