Morgunblaðið - 05.09.2009, Side 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. SEPTEMBER 2009
✝ Guðrún Stef-ánsdóttir fæddist
í Reykjavík 30. júní
árið 1908. Hún lést
13. ágúst sl.
Foreldrar hennar
voru Margrét Jóns-
dóttir húsfreyja, f. 4.
nóv. 1885, d. 29. sept.
1980, og Stefán
Björnsson, útvegs-
bóndi og skipstjóri í
Skuld í Vest-
mannaeyjum, f. 16.
júlí 1878, d. 11. mars
1957.
Hinn 26. maí 1928 giftist Guðrún
Helga Benediktssyni, útvegsbónda í
Vestmannaeyjum, f. 3. des. 1899, d.
8. apríl 1971. Börn Guðrúnar og
Helga eru: 1. Stefán ökukennari, f.
16. maí 1929, d. 30. apríl 2000. Eig-
inkona hans er Sigríður Ingibjörg
Bjarnadóttir, f. 19. feb. 1931. Dætur
þeirra eru: a) Guðrún, f. 1952 , gift
Arnari Sigurmundssyni, f. 1943. b)
Sigurbjörg, f. 1953, gift Páli Guð-
jóni Ágústssyni, f. 1948. Barnabörn
Stefáns og Sigríðar eru 6 og 8
barnabarnabörn. 2. Sigtryggur,
fyrrum forstjóri Brimborgar, f. 5.
okt. 1930. Eiginkona hans var Hall-
dóra Guðmundsdóttir, f. 29. nóv.
Brynhildur Brynjúlfsdóttir, f. 1960.
c) Páll, f. 1966. Eiginkona hans er
Anna Eiríksdóttir, f. 1961. d) Karl,
f. 1968. Eiginkona hans er Alda
Gunnarsdóttir, f. 1970. Dóttir Páls
og Ingu Lilju Sigurðardóttur er
Telma Dögg, f. 1994. Barnabörn
Bryndísar og Páls eru 9 og 1 barna-
barnabarn. Sambýliskona Páls er
Wandee Kudpho. 5. Helgi, f. 31. okt.
1938, d. 28. ágúst 1960. 6. Guðrún
verslunarmaður, f. 16. feb. 1943.
Eiginmaður hennar var Finnur
Agnar Karlsson, f. 17. apríl 1941, d.
12. maí 2008. Börn þeirra eru a)
Birgir, f. 1965. Sambýliskona hans
er Elínborg Aðils, f. 1965. b) Guð-
rún, f. 1976. Barnabörn Guðrúnar
og Finns eru 3.
7. Arnþór, fjölmiðlamaður og
vináttusendiherra, f. 5. apríl 1952.
Hann er kvæntur Elínu Árnadóttur,
f. 29. mars 1950. Sonur Elínar og
Birgis Jónssonar er Árni, f. 1970.
Eiginkona hans er Elfa Hrönn Frið-
riksdóttir, f. 1978. Barnabörn El-
ínar eru 3. 8. Gísli tónlistarmaður,
f. 5. apríl 1952. Eiginkona hans er
Herdís Hallvarðsdóttir, f. 29. ágúst
1956. Sonur þeirra er Helgi Tómas,
f. 1993. Dóttir Herdísar og Svein-
björns Péturssonar er Bryndís, f.
1980. Eiginmaður hennar er Brynj-
ar Halldórsson, f. 1981.
Útför Guðrúnar verður gerð frá
Landakirkju í dag kl. 14.
Meira: mbl.is/minningar
1934, d. 2. júní 2009.
Börn þeirra eru: a)
Drengur, f. 18. júlí
1955, d. 18. júlí 1955.
b) Þórhildur, f. 1956.
Maki Hrafnkell Ósk-
arsson. c) Kristbjörg
Hrund, f. 1962. Maki
Skapti Haraldsson. d)
Fjölnir, f. 18. júlí
1967, d. 24. janúar
1989. Barnabörn Sig-
tryggs og Halldóru
eru 5. 3. Guðmundur
útvarpsvirki, f. 12.
maí 1932, d. 15. maí
1953. Barnsmóðir hans er Erla
Karlsdóttir, f. 7. nóv. 1934. Sonur
þeirra er Helgi, f. 1952. Eiginkona
hans er Ingveldur Jónsdóttir, f.
1951. Sonur Erlu og Guðjóns Ingv-
arssonar er Ingvar Örn, f. 1963.
Hann er kvæntur Helgu Þóru Eiðs-
dóttur, f. 1963. Barnabörn Erlu og
Guðmundar eru 4 og barna-
barnabörnin tvö. 4. Páll ferðafröm-
uður, f. 14. júní 1933. Eiginkona
hans var Eva Bryndís Karlsdóttir, f.
12. maí 1935, d. 28. apríl 1987. Syn-
ir þeirra eru a) Guðmundur, f. 1954.
Eiginkona hans er Sigurbjörg Vil-
hjálmsdóttir, f. 1956. b) Ástþór
Rafn, f. 1957. Eiginkona hans er
Mamma var um margt óvenjuleg
kona. Hún brotnaði aldrei undan
þungum áföllum heldur bognaði um
stund. Síðan rétti hún úr sér í átt
að ljósinu eins og viðarteinungur
sem leitar þangað orku. Eða á ég
að líkja henni við Skaftfelling, skip-
ið sem henni þótti svo vænt um? Yf-
ir hann hvolfdust ólögin en hann
velti þeim jafnan af sér. Hún þurfti
iðulega að horfast í augu við dauð-
ann á ferli sínum. Veturinn 1920
missti hún þrjú systkini sín. Tveir
synir hennar létust í blóma lífsins
og á bak hinum þriðja sá hún þegar
hún var í hárri elli. Hún syrgði með
sæmd og leitaði jafnan huggunar
hjá skapara sínum. Síðustu ár ævi
sinnar fór hún einatt með þetta
brot úr sálmaerindi eftir Valdimar
Briem:
Þar mig í þinni gæslu geym,
ó, Guð minn allsvaldandi.
Þannig lýsti hún þrá sinni eftir
að losna héðan úr jarðvistinni.
Mamma ól 8 börn á 23 árum og er
því óhætt að fullyrða að hún hafi
borið í heiminn tvær kynslóðir.
Eldri bræður mínir eiga því margs
að minnast sem ég man ekki eftir.
Á góðum stundum hafa prakkara-
strikin verið rifjuð upp og þá kem-
ur í ljós að börn hennar voru mikil
fyrir sér. Eitt breyttist ekki. „Ég
skal taka í hann á morgun,“ svaraði
hún ævinlega þegar við klöguðum
einhvern fyrir henni. Á morgun var
jafnan allt gleymt.
Mamma hafði um árabil 1-2
vinnustúlkur. Flestar urðu þær vin-
konur hennar og héldu tryggð við
hana á meðan ævin entist. Mamma
var samt aldrei iðjulaus enda var að
ýmsu að hyggja. Heimilið var fjöl-
mennt og um tíma voru heimilis-
menn 20-30. Borðstofuborðið á
Heiðarvegi 20 var svo stórt að við
það gátu setið 16 manns og stund-
um var bætt við aukaborði. Þegar
pabbi hóf rekstur Hótels HB árið
1950 lögðust hótelþvottarnir á hana.
Hún gerði iðulega kæfu og slátur
úr afurðum nautgripa, en í fjósinu í
Hábæ, sem þau pabbi áttu, voru á
milli 40-50 nautgripir. Þykir mér
enn sem kýrslátrið sé eitthvert
mesta lostæti sem ég hef bragðað.
Mamma fylgdi okkur tvíburunum
tvisvar til Bandaríkjanna í augn-
aðgerðir, hjálpaði okkur við námið
og aðstoðaði á alla lund. Hún fletti
upp í orðabókum, las það sem ekki
fékkst á blindraletri og svona mætti
lengi telja. Jafnvel í háskólanámi
mínu reyndist hún mér betri en
enginn.
Þegar ég hóf afskipti af menning-
arsamskiptum Íslands og Kína tók
hún virkan þátt í starfi Kím og
margar voru þær sendinefndirnar
sem hún veitti móttöku. Hún var al-
úðleg við alla og laðaði fólk að sér.
Börn löðuðust jafnan að henni og
þrjú barnabörn eignaðist hún með
mægðum. Þótt börn hennar eltust
vildi hún hafa hönd í bagga með
heill þeirra. Hún sá fljótlega að ég,
sem gekk seinast út, hafði kosið
mér gott konuefni. Einhverju sinni
þegar hún hélt að ég hefði villst af
leið spurði hún og barði í borðið,
hvort ég væri farinn að sofa hjá
hvaða kvenmanni sem væri úti í
bæ! Mér þótti hún sýna mér tals-
verðan yfirgang, 35 ára gömlum
manninum. En leikar fóru svo að
hún varð svaramaður okkar Elínar
og í nánu sambýli við okkur var
hún um 11 ára skeið.
Blessuð sé minning hennar.
Arnþór.
Ég kveð tengdamóður mína ,Guð-
rúnu Stefánsdóttur, nú með þakk-
læti í huga fyrir allt það góða og já-
kvæða sem hún stóð fyrir.
Heimurinn væri mun betri ef fleiri
hennar líkar væru á meðal vor.
Við Arnþór (annar yngsti sonur
hennar) giftum okkur komin vel á
fullorðinsaldur og Guðrún þá komin
yfir áttrætt. Mæður okkar voru
svaramenn í brúðkaupinu, glæsileg-
ar báðar á íslenskum búningi.
Þau mæðgin Arnþór og Guðrún
höfðu þá haldið saman heimili um
margra ára skeið í sama húsi og ég
flutti inn í nokkru áður. Ég gantast
stundum með að Arnþór hafi gifst
mér fyrir þægindasakir, af því að
hann þurfti aðeins að flytja niður
um eina hæð. Við vorum í nánu
sambýli við Guðrúnu þau ár sem
hún hafði heilsu til að búa heima og
borðuðum jafnan kvöldmat saman,
ýmist hjá henni eða okkur. Alltaf
fylgdu henni notalegheit og já-
kvæðni. Hún var sérstaklega op-
inhuga og tilbúin að sjá hlutina í
nýju og breyttu ljósi þótt venjur
hennar og hefðir frá fyrri tímum
væru aðrar en þær sem tíðkast í
nútímanum.
Þegar mægðir tókust með okkur,
eignaðist unglingurinn sonur minn
nýja ömmu, sem var í daglegum
samskiptum við okkur. Hann kall-
aði hana líka alltaf ömmu og hún
umgekkst hann sem eitt af barna-
börnum sínum.
Guðrún var mjög barngóð kona
og löðuðust börn að henni. Næst-
yngsta barnabarn hennar, Helgi
Tómas Gíslason, var mikið í fóstri
hjá ömmu sinni og okkur fyrstu ár-
in hans og var einkar kært með
honum og ömmu. Hann naut þess
að fá að bjástra í pottaskápunum
hennar og var á ýmsum sérsamn-
ingum hjá henni.
Eftir að Guðrún komst á tíræð-
isaldur fór minnið að gefa sig og
þar kom að hún þekkti mig ekki
nema endrum og eins. Ég kynnti
mig jafnan fyrir henni og sagðist
vera tengdadóttir hennar og væri
kona Arnþórs. Einu sinni sagði
hún: „Ja, hérna og enginn hefur
sagt mér þetta.“ Hún var nú samt
alltaf ánægð með þetta fyrirkomu-
lag og sátt við mig.
Ég trúi því að hún sé nú frjáls úr
viðjum líkamlegs helsis á brautum
ljóssins.
Elín Árnadóttir.
Kveðjuorð til tengdamömmu
minnar og vinkonu.
Bæði börnin mín fundu skjól hjá
Guðrúnu. Hún Bryndís, sem var
4ra ára þegar þær kynntust, og svo
hann Helgi Tómas. Og þau voru
bara tvær manneskjur af hvað
mörgum? Ég frétti af samhjálpinni
í Eyjum, af sjóslysum og öðrum
hörmungum, af því hvernig fólk
létti undir hvað með öðru af því það
var bara svo sjálfsagt, og ekkert
talað um það.
Hætt er við að heyrðist hljóð úr
mínu horni ef ætti að dekka upp og
elda fyrir 20 manns, já, eða 50
manns, og það með litlum fyrirvara.
Eða skjóta skjólshúsi yfir einstak-
ling eða fjölskyldu til lengri eða
skemmri tíma. En í Eyjum var
þetta bara svona. Oftast margir í
heimili, stundum vinnufólk, svo vin-
ir og grannar, það gat þurft að taka
til hendinni svo um munaði. En
ekki eingöngu þegar mannanna
börn voru í sínum fyrirtektum,
heldur ekki síður þegar áföll dundu
yfir, eina eða fleiri fjölskyldur sam-
tímis. Og það var ekki ósjaldan á
búskaparárum þeirra hjóna, líkt og
víðar í samfélagi þess tíma. Ég
frétti að 50 manns hefðu borðað hjá
þeim þegar húskveðja var haldin
syninum Helga, sem lést 21 árs.
Þótt ég hafi ekki kynnst tengda-
föður mínum, sem lést löngu áður
en ég hitti flautuleikarann minn og
son hans fyrst, veit ég að hann not-
aði stóra mælistiku á flest sín verk.
Þegar ég hugsa mig betur um sé ég
að tengdamamma gerði það líka,
bara á hæglátari hátt. Hjá honum
voru það bátar, hótel, verslanir,
kúabú og fleira, og bátarnir jafn
margir börnunum átta. Hjá henni
voru það mýkri þættirnir, sjá um
þennan, hjálpa hinum, stýra stóru
heimili, vinna með manninum í
rekstrinum, leggja rækt við fólk.
Ég man að ég hugsaði með mér:
Fyrst hann Gísli minn hefur sömu
góðu lund og mamma hans get ég
hugsað mér að eiga hann fyrir
mann. Ég nenni ekki hinu. Guðrún
var nefnilega eins og djúpt og kyrrt
vatn, hún hafði svo góða nærveru.
Þannig man ég hana, hefðarkonu,
sem átti betri stofu sem ævinlega
var notuð sama hver kom í heim-
sókn, börn eða höfðingjar.
Ég þakka afskaplega góða sam-
fylgd í tæpan aldarfjórðung, við er-
um sjálfsagt mörg sem erum ríkari
af að hafa fengið að kynnast Guð-
rúnu.
Þegar við fjölskyldan hittumst
við dánarbeð hennar komu mér í
hug nokkur vers úr Biblíunni, vers
sem mér fannst lýsa henni svo vel.
Þau eru fyrsta sálmi Davíðs:
Sæll er sá maður,
er eigi fer að ráðum óguðlegra,
heldur hefur yndi af lögmáli Drottins.
Hann er sem tré, gróðursett hjá
rennandi lækjum,
er ber ávöxt sinn á réttum tíma,
og blöð þess visna ekki.
Allt er hann gjörir lánast honum.
Hennar góða lífsstarfi er nú lok-
ið, en hluti af henni lifir áfram
innra með okkur sem kynntumst
henni.
Mig langar að gera orð frels-
arans að niðurlagsorðum þessarar
greinar, Jóh. 7, vers 38: „Frá
hjarta þess sem trúir á mig munu
spretta fram lækir lifandi vatns.“
Með vinarkveðju,
Herdís Hallvarðsdóttir.
Það er margt sem fer um huga
manns þegar maður hugsar til
þess hvernig það sé að ná að lifa í
100 ár sem hún amma Guðrún
gerði og einu ári betur. Mín fyrsta
minning um ömmu er þegar eld-
gosið í Eyjum byrjaði og við fjöl-
skyldan stóðum úti á lóð og horfð-
um á ægifagrar en óhugnanlegar
eldtungur stíga upp til himins og
þegar við fórum niður á bryggju
til að fá far með báti til lands, þá
vildi skipstjórinn ekki taka okkur
með, en þá sagði amma að það
væri nú ekkert tiltökumál, við
skyldum bara fara heim aftur og
að hún myndi bara hella upp á
könnuna og sjá svo til.
Þetta lýsir persónuleika hennar
vel hversu léttlynd og yfirveguð
hún gat verið. Amma eignaðist
ásamt eiginmanni sínum, Helga
Benediktssyni heitnum, 8 börn,
þ.e.a.s. 7 drengi og eina stúlku, og
saman ráku þau stóra útgerð,
verslun, bú og margt fleira í Vest-
mannaeyjum og hefur örugglega
gengið á ýmsu á heimili þeirra
bæði í sorg og gleði.
Amma sagði stundum sögur um
hvernig lífsbaráttan hefði verið.
Þegar hún var ung telpa missti
hún 3 systkini úr spænsku veik-
inni á aðeins einni viku og maður
spyr sjálfan sig hvernig í ósköp-
unum gat fólk haldið áfram eftir
svona hremmingar og svo vogum
við okkur að segja að við eigum
svo erfitt í þessu kreppuástandi
sem ríkir núna. Það var alltaf gott
að heimsækja hana, bæði þegar
hún átti heima á Fornhaganum og
síðar á Tjarnarbóli. Það var alltaf
svo mikil reisn yfir henni og hún
glöð að sjá okkur. Það áttu allir
kost á því að gista hjá henni og
var aukaherbergið alltaf tilbúið ef
maður átti leið í bæinn.
Amma var dugleg í höndunum
og heklaði hún barnahúfur af mik-
illi list handa öllum nýfæddum og
eiga eflaust margir afkomendur
hennar eina slíka og ég tali nú
ekki um „trifflið“ hennar sem flest
okkar gera alltaf á jólunum. Ég
varð þess aðnjótandi að fara með
ömmu ásamt Palla bróður og Guð-
rúnu dóttur hennar ásamt börnum
hennar til Spánar og var hún þá
„aðeins rúmlega sjötug“ og fór
hún með okkur í ýmsar ferðir og
gaf ekkert eftir, sem er í raun
ótrúlegt miðað við þann tíma.
Seinustu æviárin bjó hún á
hjúkrunarheimilinu Eir og undi
hag sínum þar vel og þótti Öldu
og strákunum okkar gaman að
kíkja á ömmu; þó svo að aldurinn
hafi verið farinn að segja til sín
var skemmtilegi húmorinn hennar
aldrei langt undan. Hún átti það
til að raula Adam átti syni sjö og
það átti ég líka. Þegar minnið
hennar fór þverandi og hún ekki
alveg viss um hver ég væri náði
ég lengi vel að spyrja hana hvort
hún mundi eftir „tuttugu mars
átta“ og var svarið ávallt: Já, það
er afmælisdagurinn hans Kalla, og
gladdi það mig að hún skyldi
muna það.
Einnig skrifaði hún minnis-
punkta hjá sér, t.d.: „Ég á sjö syni
og eina dóttur, hvar í ósköpunum
er allt þetta fólk?“ Undir það síð-
asta komum við Alda í heimsókn
og var amma vakandi en lífskraft-
urinn fór minnkandi og þá hugs-
uðum við með okkur að nú mætti
þessi merka kona leggjast til
hinstu hvíldar, hún væri löngu bú-
in að skila sínu og gott betur en
það.
Elsku amma, ég kveð þig með
söknuði og hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Karl Pálsson.
Guðrún Stefánsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Guð-
rúnu Stefánsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝
Bróðir okkar og mágur,
BJÖRGVIN SIGURÐSSON,
áður til heimilis
Arahólum 2,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Uppsölum, Fáskrúðsfirði,
föstudaginn 28. ágúst.
Útförin fer fram frá Fáskrúðsfjarðarkirkju í dag,
laugardaginn 5. september kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ragnar, Þór, Guðrún
og Oddur.
✝
Yndislegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
KRISTINN GESTUR FINNBOGASON
fyrrv. lögregluvarðstjóri,
Hrafnistu Reykjavík,
áður Háaleitisbraut 151,
andaðist sunnudaginn 30. ágúst.
Útförin fer fram frá Digraneskirkju fimmtudaginn
10. september kl. 15.00.
Hallfríður Ásmundsdóttir,
Finnbogi Grétar Kristinsson,
Ásmundur Kristinsson, Svava Loftsdóttir,
Kristinn Finnbogason, Snædís Kjartansdóttir,
Friðrik Heiðar Ásmundsson, Hildur Helga Sævarsdóttir,
Loftur Ásmundsson, Bergdís Heiða Eiríksdóttir,
Eva Katrín Friðriksdóttir.