Morgunblaðið - 16.10.2009, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. OKTÓBER 2009
✝ Sigrún Helga-dóttir fæddist að
Núpum í Ölfusi 19.
nóvember 1940. Hún
lést á líknardeild
Landsspítalans í
Kópavogi 8. október
2009.
Foreldrar hennar
voru hjónin Helgi
Árnason, f. að Hurð-
arbaki í Flóa 6. apríl
1905, d. 6. október
1967, og Lilja
Björnsdóttir, f. 5.
nóvember 1911 að
Engigarði í Mýrdal, d. 21. nóv-
ember 1958.
Hinn 18. maí 1963 giftist Sigrún
Guðmundi V. Ingvarssyni, f. 15.
desember 1933 í Reykjavík. For-
geirsson, f. 14. mars 1965, dætur
þeirra eru, Dagrún Ösp, f. 24. maí
1985, sambýlismaður hennar er
Arnar Þór Sigurðsson, f. 16. ágúst
1982, Íris Alma, f. 17. júní 1992,
og Katrín Eik, f. 17. október 1996.
4) Björn, f. 25. maí 1972, maki
Sigríður Magnúsdóttir, f. 18. sept-
ember 1971, synir þeirra eru
Magnús Geir, f. 11. maí 1998, og
Helgi, f. 1. desember 2000.
Sigrún fæddist að Núpum í Ölf-
usi, en ólst upp í Hveragerði og
bjó þar alla tíð utan þriggja ára
þegar hún bjó í Svíþjóð ásamt fjöl-
skyldu sinni. Aðalstarfsvettvangur
Sigrúnar utan heimilis var á Dval-
arheimilinu Ási í Hveragerði. Sig-
rún starfaði í skátahreyfingunni,
um langt árabil tók hún virkan
þátt í safnaðarstarfi Hveragerð-
iskirkju og í kvenfélaginu í
Hveragerði um áratugaskeið.
Útför Sigrúnar verður gerð frá
Hveragerðiskirkju í dag, 16. októ-
ber 2009, og hefst athöfnin kl. 14.
eldrar hans voru
Ingvar Jónsson, f.
4.júní 1903 á Loft-
sstöðum í Gaulverja-
bæjarhreppi, d.
3.júní 1979, og Guð-
rún Sigríður Guð-
mundsdóttir, f. 25.
desember 1902 að
Grænanesi í Norð-
firði, d. 28. október
1992. Börn Sigrúnar
og Guðmundar eru:
1) drengur, f. 27.
nóvember 1963, d.
sama dag. 2) Lilja, f.
10. febrúar 1965, maki Símon
Arnar Pálsson, f. 26. desember
1961, dóttir þeirra, Sigrún, f. 10.
júlí 1985. 3) Guðrún, f. 6. desem-
ber 1966, maki Össur Emil Frið-
Elsku mamma.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín
Lilja.
Mamma fæddist að Núpum í Ölf-
usi og ólst upp í Hveragerði. Hún var
elst systkina sinna. Mamma missti
mömmu sína þegar hún var ung og
hélt hún heimili fyrir bræður sína
með afa og Jónu systur sinni í fram-
haldinu.
Mamma var sterk og skapmikil
kona sem hafði skoðanir á flestum
málefnum. Hún tók rökréttar
ákvarðanir byggðar á skynsemi, hún
stóð með sínu fólki og átti auðvelt
með að sýna samhug, hvort sem til-
efnin voru gleðileg eða einhver átti
um sárt að binda. Mamma var trú-
rækin, hún var vel lesin í bókmennt-
um og fylgdist með þjóðmálaumræð-
unni.
Gleðin og sorgin eru systur. Við
erum glöð yfir að hafa átt hana
mömmu, þess vegna svo sorgmædd
yfir að hafa misst hana svo allt of
fljótt. Minningarnar munu fylgja
okkur um ókomna tíð. Minningar um
móður sem var allt umvefjandi og
stöðugt vakandi yfir velferð okkar
allra.
Eftir því sem árin líða þá áttar
maður sig betur á því hvað gott
heimili er mikilvægt fyrir börnin,
heimili þar sem blandað er saman
trausti, reglufestu og frjálsræði.
Heimili sem er stökkpallur fyrir
börn til þess að takast á við lífið,
þannig var heimili pabba og mömmu.
Þangað komu líka margir. Mamma
var hornsteinn heimilisins, hún bak-
aði, prjónaði og saumaði. Hún var
hrókur alls fagnaðar og sálusorgari
þegar það átti við.
Mamma átti ekki kost á miklu
námi en bætti það upp á annan hátt,
hún var mun „menntaðri“ en margir
sem hafa meiri formlegri menntun
en hún hafði. Hún þreyttist aldrei á
að hvetja afkomendur sína til dáða í
sambandi við nám og menntun, hver
átti að finna sér sína syllu.
Mamma var mjög heilsuhraust og
í minningunni var hún aldrei veik,
það var þess vegna mikið áfall að sjá
hana veikjast nú í sumar. En eftir að
áfallið reið yfir ákvað hún að berjast,
en nú er sú orrusta töpuð. Mamma
tók veikindunum af æðruleysi
kannski var það til þess að hugga
okkur hin. Það eru hins vegar for-
réttindi að fá að kveðja eins og hún
gerði, án kvala, umvafin fjölskyldu
og vinum. Í lífi mömmu voru ýmis
áföll og erfiðleikar, hún tók á þeim
eins og efni stóðu til, leitaði í trúna,
valdi leið og tók stefnuna áfram. Hún
kenndi okkur það að samstaða er
leiðin til sigurs. Þó mamma hafi tapað
orrustunni við sjúkdóminn þá vann
hún stríðið, hún skildi eftir sig arf-
leifð samstöðu og sigurs. Við munum
í hennar anda takast þannig á við
framhaldið. Við pössum pabba sem
hefur staðið eins og klettur við hlið
mömmu í veikindunum og barna-
börnin pössum við sérstaklega vel en
það var meðal þess sem hún lagði
mesta áherslu á að undanförnu.
Af alhug þökkum við systkinum
mömmu og mökum þeirra þá um-
hyggju sem þau sýndu henni allt
fram á síðustu stund. Starfsfólki líkn-
ardeildar Landspítalans í Kópavogi
þökkum við einstaka umhyggju og
hlýju við móður okkar, þið gerðuð
henni það kleift að brosa og njóta síð-
ustu daganna. Þessi tími var okkur
líka dýrmætur, með ykkar hjálp
tókst okkur að standa.
Elsku pabbi, góður Guð styrki okk-
ur í sorg okkar og í þeirri vissu að við
munum öll hittast á ný. Hvíl í friði,
elsku mamma.
Lilja, Guðrún og Björn.
Hvíldu í friði, elsku amma. Ég mun
alltaf minnast þess hvað þú hefur allt-
af verið svo góð við mig og alla aðra,
traust og áreiðanleg. Mér hefur alltaf
þótt rosalega vænt um þig, elsku
amma mín. Þú hefur prjónað og
prjónað alla þína ævi og unnið og
unnið. Alveg frá því að þú hættir að
vinna hjá Ásbyrgi hafði ég alltaf hald-
ið að þú myndir kvarta yfir því að þú
hefðir ekkert að gera, en þú gerðir
það aldrei, þú gast alltaf fundið þér
eitthvað skemmtilegt að gera þér og
öðrum til skemmtunar.
Mér mun alltaf finnast að þú hafir
sigrast á þessum ógeðslega sjúkdómi
sem þú hafðir fengið því þú hefur allt-
af verið svo sterk og sjálfstæð kona.
Elsku amma, ég hef alltaf og mun
alltaf elska þig eins og þú varst og
hefur alltaf verið.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þitt barnabarn,
Katrín Eik.
Elsku besta amma mín.
Ég vil ekki trúa því að þú sért dáin
og finn engin orð til að lýsa því
hversu mikið ég sakna þín. Það er svo
skrítið að geta ekki farið í heimsókn
til þín og fengið knús sem lagar allt,
finna matarilminn út á stétt eða sjá
þig prjóna og hlæja til skiptis. Þrátt
fyrir sorgina sem er mér svo erfið,
verð ég þér ævinlega þakklát fyrir
allan þann tíma sem ég fékk til að
þekkja þig og elska, alla vettlingana,
peysurnar og allt hitt sem þú prjón-
aðir handa mér og alla þá ást sem þú
hefur veitt mér alla ævi. Guði hefur
greinilega bráðvantað góðan engil
fyrst hann valdi að taka þig frá okkur
og ég efast ekki um að þú standir þig
vel í því hlutverki eins og í öllu öðru
sem þú tókst þér fyrir hendur. Hvíldu
í friði, elsku amma. Þín ömmustelpa,
Íris Alma.
Elsku amma, ég trúi því ekki
ennþá að þú sért farin frá okkur, ég
hélt alltaf að það gæti ekkert komið
fyrir þig og að þú myndir verða að
minnsta kosti 100 ára. En svo veikt-
ist þú og núna örfáum vikum seinna
ertu farin frá okkur.
Ég man aldrei eftir þér öðruvísi en
með einhverja handavinnu, þú varst
alltaf að prjóna eitthvað eða sauma
út. Ég á svo margar góðar minningar
frá heimsóknum mínum til ykkar afa
sem ég mun aldrei gleyma. Það sem
rifjast upp með mér svona í fljótu
bragði eru hrúðurkarlarnir í gróður-
húsinu, hrökkbrauðssamlokur,
normalbrauð með smjöri, hjóla-
skautar á stéttinni, leita að ána-
möðkum í moldarhrúgunni bakvið
húsið ykkar, furutré á jólunum, stel-
ast í hælaskóna þína, fallegi garður-
inn ykkar, fletta í bókunum ykkar,
glerkúlurnar hans Bjössa, þú að
reyna að kenna okkur Sigrúnu að
prjóna (þú gafst reyndar fljótlega
upp á því ómögulega verkefni og
kenndir okkur bara að hekla með
puttunum í staðin), borða grænu
súru berin sem áttu ekkert að vera
súr en við borðuðum þau alltaf löngu
áður en þau voru tilbúin því að þau
voru svo góð svona súr. Þið afi að
reyna að kenna okkur Sigrúnu hvað
fjöllin á leiðinni á Akureyri heita, þú
að svara öllum spurningunum í
Trivial pursuit rétt. Svona gæti ég
talið upp lengi, lengi.
Ég vildi óska að ég gæti fengið að
halda í heitu mjúku hendurnar þínar
einu sinni enn og hlustað á þig hlæja
eins og þér einni var lagið, þegar þú
hlóst þá gat maður ekki annað en
farið að hlæja líka, hláturinn þinn
var svo smitandi og innilegur.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Þín dótturdóttir
Dagrún Ösp.
Það er komið að því að ég þarf að
kveðja þig, amma mín, í síðasta sinn.
Ótal minningar rifjast upp. Þegar
ég var yngri og var oft hjá ykkur afa
þegar mamma var í skólanum og
pabbi að vinna.
Þegar ég sat í horninu í eldhúsinu
á elliheimilinu og fékk að sleikja
sleifarnar.
Þegar þú sast í stólnum í stofunni
með prjónana, jafnvel að prjóna eitt-
hvað á okkur barnabörnin.
Með krossgátu fyrir framan þig og
ég reyndi að hjálpa þér að leysa
hana.
Allar ferðirnar sem við fórum
saman, bæði innanlands og utan. Allt
rifjast þetta upp núna.
Elsku amma, það er svo margt
sem ég vildi hafa sagt þér, en þú hef-
ur eflaust vitað það allt. Hvað þú
varst mér, og hinum barnabörnun-
um, mikils virði. Hjá þér áttum við
öruggan verndara. Við gátum alltaf
leitað til þín og þú reyndir af þinni
bestu getu að leiðbeina okkur og
hjálpa. Dyr þínar stóðu okkur alltaf
opnar.
Það var því mikið áfall fyrir okkur
öll þegar þú, sem aldrei hafðir orðið
veik svo ég muni, varst allt í einu orð-
in alvarlega veik. Og enn meira áfall
þegar okkur var gert það ljóst í hvað
allt stefndi.
Það var því viss gleði að sjá hversu
góða daga þú áttir með bræðrum
þínum og Jónu systur þinni, sem
kom hingað til að eiga með þér síð-
ustu stundirnar. Þú náðir að hitta
alla sem voru þér svo kærir.
Elsku amma mín. Með þessum
orðum kveð ég þig nú þar til við hitt-
umst aftur.
Þín,
Sigrún.
Það er svo erfitt að skilja, að þú
skulir vera horfin úr þessu jarð-
neska lífi. Svo erfitt að skilja, að þú
sért ekki hinum megin á línunni
þegar ég hringi til að spjalla um hitt
og þetta og hlæja svo að öllu saman.
Svo erfitt að skilja, að þú verðir ekki
hér til að taka á móti mér þegar ég
kem í heimsókn. Það er svo margt
sem verður og er erfitt að skilja.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
getað komið og verið hjá þér á þín-
um síðustu dögum, geta spjallað við
þig um það sem var og er. Svo þakk-
lát fyrir að börnin mín þrjú og mað-
urinn minn fengu að kynnast þér og
heyra þig hlæja svo innilega eins og
þér var tamt. Þakka þér fyrir að líta
eftir honum David þegar hann var
hér og gera honum dvölina auðveld-
ari. Peysur sem þú prjónaðir á Lau-
rie, vettlinga og sokka á Lilju.
Svona mætti lengi telja. Þú varst
svo dugleg að koma til mín, stund-
um var veðrið dálítið heitt og einu
sinni sagðir þú „ Ég kem aldrei aft-
ur til Blythe í ágúst“ og þú stóðst
við það.
Þú varst lánsöm með börnin þín
og alla þína fjölskyldu, sem sýndi
sig ekki síst í þessu erfiða stríði við
ólæknandi sjúkdóm. Þau eiga öll
stóran stað í hjarta mínu, ég á engin
orð yfir því hve ég dáist að þeim öll-
um.
Að lokum vil ég þakka allt sem þú
hefur gert fyrir mig og mína í gegn-
um árin. Þú varst stoðin sem hélst
öllu uppi í blíðu og stríðu.
Sofðu í friði, systir mín stóra.
Þín systir,
Jóna.
Systir mín Sigrún Helgadóttir er
látin eftir stutta en snarpa baráttu
við krabbamein. Hún fæddist að
Núpum í Ölfusi 1940 en foreldrar
okkar fluttu í Hveragerði þar sem
þau voru meðal frumbýlinga í vax-
andi þorpi. Alls urðum við systkinin
sex, tvær systur og fjórir bræður.
Það var því oft mikið um að vera og
Lilja móðir okkar hafði í nógu að
snúast frá morgni til kvölds eins og
títt var á stórum heimilum þar
þurfti að sjá um mat og klæði á allan
hópinn. Helgi faðir okkar vann
langan vinnudag við smíðar og önn-
ur verkamannastörf og var á vertíð-
um í Þorlákshöfn.
Það kom því í hlut systranna Sig-
rúnar og Jónu sem voru elstar í
systkinahópnum að aðstoða
mömmu við heimilishaldið. Þegar
Sigrún var aðeins 15 ára veiktist
móðir okkar alvarlega af krabba-
meini sem dró hana til dauða tveim-
ur árum seinna 1958. Til þess að
halda heimilinu saman og þurfa
ekki að koma okkur bræðrunum,
sem vorum á aldrinum sex til fjór-
tán ára, í fóstur til vandalausra varð
það að ráði að þær systur tækju að
sér að sjá um heimilisstörfin. Þetta
var ekki létt verk fyrir óharðnaða
unglinga. Þær þurftu að skiptast á
að fara í skólann en sinna okkur
bræðrum og heimilinu þar fyrir ut-
an. Við vorum of ungir til að kunna
að meta verk þeirra þá en oft síðan
hef ég hugsað um hve mikil ábyrgð
var lögð á þeirra ungu herðar og af
hve mörgum tækifærum þær
misstu sem aðrir jafnaldrar þeirra
nutu. En faðir minn hafði ekki önn-
ur ráð og þetta var okkar lán. Við
fengum að alast upp saman og þrátt
fyrir sára reynslu var oft kátt í
kotinu. Það reyndi þó oft á þær
systur enda við bræður ekki alltaf
stilltir og prúðir, það kom sér
stundum vel að geta hlaupið hratt.
Þegar Sigrún stofnaði heimili
með Guðmundi Ingvarssyni garð-
yrkjumanni fluttu þau í eigið hús, en
við héldum áfram heimili með föður
okkar en vorum í fæði hjá Sigrúnu.
En sorgin knúði aftur að dyrum
þegar pabbi okkar veiktist hastar-
lega og dó eftir aðeins þriggja daga
legu árið 1967. Enn var það Sigrún
sem varð okkar bjargvættur þegar
hún og Guðmundur fluttu með Lilju
litlu dóttur sína heim til okkar
bræðra og hélt heimili með okkur
þar til við fluttum að heiman.
Jóna systir mín hefur verið búsett
lengi í Bandaríkjunum en í heim-
sóknum hennar til landsins hittist
stórfjölskyldan gjarnan og þá er
kátt á hjalla. Þá hefur dillandi hlátur
Sigrúnar oft yfirgnæft samkvæmið
og stutt verið í skondnar athuga-
semdir hennar um menn og málefni.
Þannig var hún; ákveðin, kát, um-
hyggjusöm og lét sér annt um alla í
fjölskyldunni.
Síðustu vikur hafa verið fjölskyld-
unni mjög erfiðar en Guðmundur,
Lilja, Guðrún, Bjössi og fjölskyldur
þeirra viku ekki frá henni og studdu
hana af öllum mætti í þessari erfiðu
raun sem enginn fær sigrað. Það var
ómetanlegt að Jóna gat komið og
verið með systur sinni síðustu tvær
vikurnar sem hún lifði.
Sigrún systir mín var mér alla tíð
mjög kær og ég kveð hana með sár-
um söknuði. Við Fríða og börnin
okkar Þóra og Helgi vottum fjöl-
skyldu Sigrúnar dýpstu samúð.
Blessuð sé minningin um kæra syst-
ur.
Sigurbjörn Helgason.
„Sigrún og Jóna eru að koma“…
Það var gleði og tilhlökkun í rödd-
innni, þegar tilkynnt var að sæist til
þeirra systra á leið inn í Reykjakot í
heimsókn til okkar. Þeim fylgdi
hressandi andblær – mikið spjallað
og hlátrasköllin ómuðu um húsið.
Þeim var boðið í stofuna og bakaðar
pönnukökur eða annað góðgæti með
kaffinu. Foreldrum okkar voru þær
aufúsugestir enda hafði verið mikill
samgangur við heimili foreldra
þeirra, Lilju sem pabbi kallaði fóst-
ursystur sína og Helga eiginmanns
hennar. Lilja og mamma voru góðar
vinkonur. Mamma saknaði alltaf
Lilju og talaði oft um hana, en hún
féll frá langt fyrir aldur fram frá
barnahópnum sínum. Þær systur
voru tryggar vinkonur foreldra okk-
ar og þegar Jóna flutti til Ameríku
hélt Sigrún áfram að heimsækja þau
og fylgjast með þeirra lífi. Þegar
Jóna kom í heimsókn til Íslands kom
hún undantekningalítið með Sig-
rúnu í heimsókn.
Það er margs að minnast þegar
hugsað er áratugi aftur í tímann um
lífið í fjölskyldu okkar. Sigrún var
aldrei langt undan. Hún var einstak-
lega trú og trygglynd mömmu og
pabba. Þegar mamma fór að tapa
kröftum kom hún og spjallaði við
hana. Mamma gladdist alltaf þegar
Sigrún kom. Hún var hress, spjall-
aði og hló hátt. „Það er alltaf svo
hressandi að hitta hana Sigrúnu,“
sagði mamma oft.
Þegar mamma lést kom Sigrún til
pabba og gaf honum einstaklega fal-
legt bréf frá henni og Guðmundi
sem hún hafði skrifað í minningu
mömmu. Það bréf lýsir best þeirri
hlýju og trygglyndi sem einkenndi
hana.
Fyrir hönd pabba sendum við
Guðmundi og fjölskyldu, systkinum
og fjölskyldum hugheilar samúðar-
kveðjur.
Guðbjörg Dagmar,
Kristjana, Sigurveig og
Guðmundur Ingi.
Kæra Sigrún,
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Ég þakka þér, Sigrún, fyrir ára-
langa vináttu og trygglyndi við mig
Sigrún Helgadóttir