Skólablaðið - 01.03.1936, Blaðsíða 5

en svo fjarlaegjsst Þau aftur og halda göralu
samtalsslitrunum afram.- Það er eins og
Það sé einkenni á trúlofuðu, ástföngnu
fólki, hve oft Því bregzt talandinn.
Þau eru komin að dyrunum heima hjá henni.
Ándatak stanza Þau eins og til að kveðjast,
en halda svo áfram göngunni - Það er eins
og hvorugu finnist enn kominn tími til að
skilja, enda ekki von, Þau Þurfa að segja
hvort öðru svo margt, sem illt er að koma
orðum að, í kvöld. Þess vegna halda Þau nú
áfram én Þess að segja orð, án Þess að
horfo hvort é annað - Þögul, hugræn ákvörð-
un beggja.- Bæði skoða Þau stutta skuggana,
sem líða eftir götunni hlið við hlið í gul-
granu tunglsljósinu, bæði hugsa um Það sama,
en Þegja,- Hann ætlar víst að segja eitt-
hvað núna - en hættir. Hún lítur á hann,
spyr:
"Hvað ætli klukkan sé orðin?"
"Hún er varla neitt. Ætli hún sé meira
en hélffjögur?"
En hún er orðin hálffimm. Þau snúa við
aftur, og nú veit hann, að hún mimi fara
inn. Hvað á hann að segja? Og gera?
Þögul hafa Þau gengið að dyrunum. Hann
finnuir að hann verður að segja eitthvað.
En hvað? - Hún verður fyrri til:
"Góða nótt".
Hún réttir honum höndina, brosir og hall-
ar höfðinu svo, að mjúkir og fagrir andlits-
drættimir koma skýrt x ljós. Og tennumar
skína eins og snjór x tunglsljósi á fjöllum.
Andartak Þrýstir hann lítinn hanzkann.
En svo dregur hann hana að sér og ungir,
heitir munnar Þeirra mætast í ástríðufullum
kossi í gljúpu og gulbleiku skini tunglsins,
sem er rétt að hverfa í kolsvarta skýja-
bólstra, sem líða hægt upp á himininn, eins
og skuggi á lofti í skrautlýstum danssal.
"Punktum og basta".
BARNASKAPUR.
Það var septemberkvöld, og Það var í
raun og veru alveg eins og ótalmörg kvöld
í september hafa verið á umliðnum öldum.
Loftið var kyrrt 03 mollulegt og mettað
af raka vegna langvarandi rigninga.
Langt úti í himingeimnum blikuðu nokkrar
stjömur og helbleikt andlit mánans sást glott-
andi é-bak við dökkgráar skýjaslæður. I fjarska
heyrðist Þungur émiður, og öðruhvoru skríkti
hrossagauiur niðri í mýrinni fjrir neðan. Uppi
í fjallshlíðinni jarmaði lamb með langdregnum
og tregablöndnum rómi, eins og á bak við hann
fælist öll örvænting heimsins.
Sn Þó að náttúran væri fullkomlega samkvæm
sjálfri sér Þetta kvöld, fannst mér Það allt
öðruvísi en öll önnur kvöld, sem ég hafði
lifað. Mér virtist allt vera svo óendanlega
tómlegt og eyðilegt. Pyrir stuttu síðan fannst
mér allur heimurinn brosa við mér, en nú var
eins og grátur og stunur ksonu úr öllum áttum.
Pyrir hélftíma var ég a.ð skilja við stúlk-
una, sem ég elskaði, og Það var sú eina, sem
ég hafði nokkru sinni elskað á æfinni. Mér
fannst Það óbærileg tilhugsun að vera án henn-
ar heilan vetur eða meir.
Þessi stúlka hét Hulda, og hafði verið kaupa-
kona hjá okkur um sumarið. Við vorum aðeins
Þrjú é heimilinu, ég, móðir mín og gömul kona;
við urðum Þess vegna að fé einhverja hjálp um
sláttinn. í júlí kom Hulda akandi í ljósgulum
bíl, alla leið sunnan úr Reykjavík. Ég hafði
ekki fyr séð hana, en ég varð hugfanginn af
henni. Mér fannst hún svo yndisleg, að ég á
engin orð til að lýsa með tilfinningum mínum
gagnvart henni. Og uppfrá_Þessum degi fannst
mér lífið eins og hugnsunur dra.umur, og ég tók
ekki lengur eftir hinum ískalda og hrjúfa veru-
leika, en sé allt í einskonar rómantískuim Þoku-
hjúp, sem blindaði dómgreind mína og skynsemi.
Pyrs'ts daginn, sem við Hulda vorum saman,
hélt hin takmarkalausa óframfæmi sveitadrengs-
ins tilfinningum mínum gagnvart henni í skefj-
um. En hugsanir mínar yfirgáfu hana aldrei,
og á nóttunni dreymdi mig hana.
Þegar Þrjár vikur voru liðnar fré komu
hennar, kysstumst við í fyrsta sinn. Eg gleymi
Þeirri stundu aldrei, Þegar ég fann hlýjan
vanga. hennar og mjúka, kitlandi lokka hennar,
snerta kinn mína, og heitan andadrátt hennar
leika um andlit mitt. Það fór einhver sjrdu-
kend tilfinning um hverja. einustu frumu líkama
míns. Ég gleymdi öllu í veröldinni, nema hernii.,
sem sat við hliðina á mér.
Sumarið leið, og við Hulda vorum mestallan
daginn ein úti á engjum. Hún sagði mér frá
svo ótelmörgu úr höfuðstaðnum, sem ég hafði
aldrei séð eða heyrt. Ég hlustaði hugfanginn
á frásagnir hennar, og mér fannst að Reykja-
vík hlyti að vera einhver æfintýraheimur í
líkingu við Þá, sem sagt er frá í "Þúsund
og einni nótt". Já, til Reykjavíkur ætleöi
ég að fara við fyrsta tækifæri, -og Þar myndum