Ísfirðingur - 11.12.1975, Blaðsíða 16

16
ISFIRÐINGUR
11” Swing
13” Swing
15” Swing
17" Swing
21” Swing
HARRISON
Mjög hagstœtt verð
Lengd:
610 mm
3050 mm
sker, allt sem hægt var að
I
bragðið ai mjólkinni. Það
var eins og hann hugleiddi
málið andartak, kroppurinn
slaknaði og kyrrðist, og síðan
breyttist hljóðið í honum í
ánægjulegt uml, og hann fór
að svelgja mjólkina með
græðgi hins banhungraða
dýrs. Nú þurfti ekki að neyða
ofan í hann sopann lengur.
Hann slokaði allt úr flöskunni
og heimtaði meira. En nei
— það mátti hann ekki fá.
Þá yrði honum bara illt í
maganum.
Nú var Lubbi ekki lengur
dauðhrætt villidýr. í einum
svip hafði hann breyst í hálf-
gerðan kjölturakka, bar ekki
lengur minnstu tortryggni í
brjósti til þessara skrítnu
vina sinna sem hópuðust utan
um hann. Hann leyfði þeim
að klappa sér og kjassa eins
og þau vildu, og þegar þau
loksins buðu honum góða nótt
og héldu til dyra kom hann
bröltandi á eftir þeim og
ambraði eins og lítið barn.
Daginn eftir var komin
tútta á flöskuna hans, og það
var eins og Lubbi hefði aldrei
annað gert en að sjúga pela.
Nú fóru dýrðlegir dagar í
hönd. Áhugi krakkanna fyrir
þessum nýja heimalning og
umhyggjan fyrir honum, áttu
sér engan endi.
Það var ekki heldur hægt
að hugsa sér skemmtilegri og
betri vin en hann Lubba.
Verst var þó að hann gat ekki
hlaupið. Hann varð að láta
sér nægja að brölta áfram á
kviðnum, forvitinn og áhuga-
samur, rausandi og þusandi á
sínu útselsmáli, sem hann þó
auðvitað kunni sáralítið í.
Alltaf var hann í sólskins-
skapi og vildi láta leika við
sig, klappa sér og klóra. Og
þótt hann vildi ekkert éta
nema mjólkina úr flöskunni
sinni, þá var hann alttaf jafn
sólginn í hana.
Veðrið gekk niður daginn
eftir að Lubbi gerðist fóstur-
sonur krakkanna í Fagureyj-
um og nú fór góðviðriskafli
í hönd, með unaðssemdum
siðsumarsins, eins og það
getur indælast orðið. En það
var nóg að gera, og krakk-
amir þurftu að hjálpa til.
Einn daginn var komið með
hlaðna báta af heyi úr Út-
eyjum, sem síðan var borið
upp á Hjallatúnið og breitt
til þerriis, því að það var ekki
fullþurrt.
Það var verk krakkanna að
rifja heyið meðan það var að
þorna, og þá líkaði nú Lubba
lífið. Hann sentist á eftir
krökkunum í hálfþurrum
flekknum og kunni sér ekki
læti. Loks var hann orðinn
alveg kúguppgefinn o-g stein-
sof-naði -í -sólskininu, sæll og
hamingjusamur. Þegar búið
var að hirða al-lt hey fóru
allir að keppast við að taka
upp kartöflurnar. Einn garð-
urinn var einmitt rétt hjá
húsinu hans Lubba. Það var
fjárhúsið sem han-n var bor-
inn inn í kvöldið -góða, og
hafði verið heimili hans s-íðan.
Nú vcru kartöflurnar born-
ar inn í þetta hús cg breiddar
til þerris, en Lubbi hefur
eflaust talið að honum kæmi
þetta töluvert við, sem hús-
ráðanda, og sentist fram o-g
aftur á efti-r fólkinu til að
Mta eftir að allt færi sóma-
samlega fram. Hann bægsl-
aðist áfram í lausri garð-
moldinni strangur á svip,
hann var á þönum fram og
aftur yfir túnið og gaf fyrir-
skipanir, á svolítið bjagaðri
útselsku af mikilli röggsemi.
En iþetta var erfitt s-tarf fyrir
ekki eldri sel, og svo fóru
leikar að hann sá þann kost
vænstan að leggja sig í sól-
skininu sunnan undir vegg og
láta þessar einkennilegu
mannskepnur alveg um að
amstrast með þessar blessaðar
kartöflur sínar. En það var
ekki sjón að sjá Lubba svona
moldugan yfir hausinn eftir
uppskerustörfin.
Einn daginn voru allir
roknir til lands í göngur, það
er að segja flestir. Það urðu
náttúrulega einhverjir að vera
heima til að gæta bús og
barna — og gefa Lubba
mjólkina 9Ína. Það var nú
meira hvað hann gat þamb-
að af mjólkinni, en þó hann
stækkaði þá var hann ekkert
feitur eins og selir ei-ga að
vera og stundum var honum
illt í maganum. Svo komu
bátarnir úr landi, hver-ja ferð-
ina eftir aðra, og fluttu féð
út um allar eyjar. Féð var
svangt eftir smölun og ferða-
lag og tók hraustlega til
matar síns og dreifði sér um
eyjar og hólma, fjörur og
komas-t. Sumar ærnar höfðu
týnt lömbunum sínum, og það
var mikið jarmað og leitað
meðan allt var að komast í
lag aftur. Ein ærin kom rás-
andi heim að húsinu sínu og
sá eitthvað hvítt liggja þar
fyrir dyrum úti. Hún hélt að
þetta væri lambið sem hún
var að leita að og kom hlaup-
andi á harðaspretti með miklu
jarmi. Þegar hún sá að þetta
var seluri-nn þá varð henni nú
sannarlega ekki um sel. Lubba
lei-st heldur hreint ekkert á
svona heimsókn. Hann þótt-
ist vera húsbóndi á sínu heim-
ili og urraði og hvæsti þegar
ærin gerði sig Mklega til að
þefa af honum.
Þó að mikið væri um að
vera -hjá krökkunum í sam-
bandi við féð, og þau væru á
þönum við smalamensk-ur
vegna sjávarhættunnar, þá
gley-mdu þau ekki fóstursy-n-
inum í Hjallahúsinu. Þau
reyndu að fá hann til að éta
eitthvað fleira en bara mjólk-
ina, sem hann þreifst auðsjá-
anlega ekki nógu vel af. En
Lubbi vildi ekkert annað
þiggja. Þá var reynt að
blanda lýsi í mjólkina, en 'það
mátti ekki vera mikið. Annars
neitaði hann að drekka. En
þó hann þrifist ekki nógu vel
voru allir vongóðir um að
hann kæmist nógu vel á legg
til að bjarga sér sjálfur í sínu
rétta umhverfi.
Skömmu eftir að féð kom
úr landi fækkaði í krakka-
hópnum. 2 strákar og ein
stelpa voru á förum Suður
heim ti-1 sín. Þau áttu reyndar
að vera byrjuð í skólanum
en höfðu fengið leyfi til að
vera í sveitinni fram yfir
göngurnar.
Líklegast fannst þeim
leiðinlegast að kveðja Lubba.
Þau klöppuðu honum og
struku og báðu hann að vera
duglegan að stækka og koma
aftur til að heilsa þeim næsta
sumar. Lubbi horfði spek-
ingslega á þau og flutti stutta
-kveðjuræðu á sin-u fagra út-
selsmáli, en nú mátti hann
heita orðinn altalandi á því.
Ha-nn þakkaði þeim innilega
fyrir samveruna og allt sem
þau höfðu fyrir han-n gert, og
sagði að sér yrði það sönn
ánægja að koma í heimsókn
næsta sumar, og vonaðist til
að hitta þau þá aftur glöð og
hress. Líklega skildu krakk-
arnir ekki hvert orð sem hann
sagði, því að útselska er mjög
erfitt tungumál, en þetta var
vinur iþeirra, og vini sína
s-kilja allir í aðalatriðum.
Síðdegis, -þennan sama dag,
kom Gunnar í heimsókn til
Lubba. Það var hásjávað og
nú datt honum í hug að baða
kópinn og venja hann um leið
við að fara í sjóinn. Hann
hafði sem sé ekki í sjó komið
síðan hann var tekinn í fóst-
ur, og engan áhuga sýn-t á að
komast þangað.
Gunnar tók vin sinn í fang-
ið og labbaði með hann niður
í fjöruna. En það var eins og
selurinn væri hræddur við
þessi réttu heimkynni sín
—- sjóinn. Hann ókyrrðist í
fangi Gunnars, og þegar hann
var lagður í flæðarmálið, sneri
hann frá í dauðans ofboði og
brölti af stað upp fjöruna.
— Nei heyrðu mig nú, held-
urðu að nokkm selur hagi sér
svona? sagði Gunnar. Síðan
tók hann Lubba og stakk hon-
um á kaf í sjóinn fram af
hleininni. Kópurinn hlyti að
átta sig á sínu rétta eðli þegar
í sjóinn kæmi. En það var nú
öðru nær. Lubbi kom úr kaf-
inú með miklum andköfum,
saup hveljur og hóstaði og
brölti með írafári upp á hlein-
ina aftur. Aldrei hefði hann
grunað að hann Gunnar ætti
svona ótiuktarskap til. Hann
var greinilega stórmóðgaður
og tók öllum sáttatilratmum
fálega.
Morguninn eftir, iþegar
einhver ætlaði að færa Lubba
pelann sinn, lá hann í bæli
sínu og var — dáinn. Þetta
kom eins og reiðarslag og
allir urðu fjarskarlega sorg-
bitnir. En Lubbi varð ekki
vakinn til -Mfs frekar en aðrir
sem dánir eru, en fékk í þess
stað sómasamlega útför, og
allir bles-suðu minningu hans.
Aldrei fékkst endanlega úr
því skorið hvert banamein
Lubba var, enda var enginn
læknir sóttur til að skoða lík-
ið. Voru þetta bara vanþrif
af því að hann hafði ekki
sitt rétta viðurværi? Hafði
honum orðið svona mikið um
að fara í sjóinn? Eða var or-
sökin einhver veikindi? Þvi
fengu vinir hans 1 Fagur-
eyjum aldrei svarað.
Vestfiröingar!
Vér óskum yður gleðilegra jóla
og farsæls komandi árs
og þökkum viðskiptin á líðandi ári