Austri - 15.12.1964, Blaðsíða 8

8
AUSTRI
Jólin 1964.
JÓHANN EíiILSSON:
Öskudagurinn 1964
Eins og venja
er til var ösku-
dagurinn haldinn
heilagur i Mjóa-
fjarðarbarna-
iskólanum.
Ég vaknaði
jjklukkan hálf níu
|og fór að klæða
imig og fékk mér
að drekka. Þegar ég hafði lokið
því fór ég út með töskuna. Éig
slöngvaði henni á bakið og settist
svo á bak mínum reiðskjóta. Svo
kom Bjössi á sínum og við þeyst-
um af stað áleiðis í skólann.
Það var heitt í veðri þó febr-
úar væri. Við Bjössi urðum fyrst-
ir eins og ævinlega! Þegar við
opnuðum dyrnar í ganginum og
snyrtiherberginu gaus svo mikill
hiti á móti okkur, að við vorum
rétt bráðnaðir. Allar hurðir og
gluggar voru nú opnaðir upp á
gátt. Brátt var mesti hitinn rok-
inn út og þá var lokað.
Þessi tími, sem nú fór í hönd,
var reikningstími. Það voru
skriiaðir tveir verzlunarreikning-
ar fyrri helming tímans, en svo
reiknaði Helga í huganum til
tímaloka, en við hin hlustuðum á.
Vilhjálmi fannst við vera agaleg-
ir aumingjar, að láta stelpuna
snúa á okkur.
Éig gleymdi að geta þess, að
V. H. koim með ösku í poka, ber-
andi á bakinu í löngum spotta
ofan frá Brekku.
Þá var komið frí og við fórum
út að leika okkur. Það var langt
og ágætt frí og við fórum í fel-
ingaleik. — Þeir Gísli og Vil-
hjálmur löbbuðu út veg, en
stoppuðu við lækinn fyrir utan
skólann og röbbuðu saman
nokkra stund. Svo kom Vilhjálm-
ur og þá byrjaði annar tími á
þessum1 eina öskudegi á þessu ári
1964. Það var bæði Mannabeina-
fræði og Eðlisfræði. 1 beinafræð-
inni var rætt um öll bein, sem í
líkama mannsins felast! En í
Eðlisfræðinni höfðu stelpurnar
það gott og lásu í bókum eða
geispuðu hver sem betur gat á
meðan við karlmennirnir ræddum
um rafala og hvað það gæti verið
agalegt að fá í sig rafstraum.
Svo var aftur komið frí og við
fórum í felingaleik eins og áður.
Við Bjösi áttum tveir að liggja
á, en allar stelpurnar að fela sig.
Þær náðu ok'kur aldrei og gáfust
seinast upp og löbbuðu inn veg og
við hjóluðum á eftir þeim. Þær
hlupu inn að Konráðsgrunni og
upp á símastaurana, sem þar
liggja. Svo kom Vilhjálmur í
skóladyrnar og kallaði í okkur.
Þegar við vorum komin inn og
búin að blása mestu mæðinni, var
farið að flytja kvæði. Þegar við
vorum öll búin að lesa og síðan
að tala saman um stöðuna og
lesturinn, var hver og einn látinn
fara aftur upp að púlti og flytja
þar eitt eða tvö erindi með mikl-
um alvarleika og tilburðum.
Nú var kolminn matur og við
héldum af stað heim. En Vilhjálm-
ur sagði okkur að koma út að
Brekku á eftir. •— Ég fékk
„búddara"1) til miðdags. Og þeg-
ar ég var búinn að éta, fór ég
strax út. Eftir nokkra stund kom
Bjössi og fórum við þá að halda
af stað út að Brekku. Stúlkurnar
fóru veginn, en við Bjössi efri
leiðina. Uppi á Höfðanum sáum
við, að einhverjir höfðu gert eitt-
hvað þar neðan undir garðinum.
Stelpurnar stóðu masandi úti í
dyrum, þegar við komum. En Vil-
sæmilega lin innar. Vorum við þá
ikomin nokkuð inn fyrir sjálfa
Gjána, alveg inn undir á. Það
gekk vel að komast upp þá stalla,
sem eftir voru. Þarna veltum við
stórum steini. Hann gerði mikil
og djúp för í snjóinn og sáum við,
að þar mundi alveg upplagt að
komast niður.
Þegar við komum upp fyrir
klettaklungrið, sáum við nokkuð
langt til allra handa. Fyrir sunn-
an var dalurinn, fjörðurinn og
Reykir, að austan Teitatindur og
Þrælatindur, norðan við var
fjall, seim1 heitir Snjófjall. Sáum
við það aldrei allt vegna þokunn-
ar. Norðan við það er Flanninn.
Nú þegar við höfðum setið
þarna nokkra stund og horft á
fjöllin og lengd Austdalsins, stóð-
um við upp og h’.upum sömu leið
til ba'ka, en gáfum okkur þó tíma,
til að bæta fáeinum steinum í
vörðubrotin á leið okkar. Hvað
eftir annað fylltum við stígvélin
af snjó á fönnunum, en reyndum
að tæma þau jafnharðan. Það
gekk prýðilega að komast niður
klettana í Neðri-Gjánni. Við
Sex ungir höfundar
segja frá Sf
hjálmur var að tala í símann.
Hann var nokkuð lengi að því, og
þegar hann loksins kom var
klukkan að verða hálf tvö. —
Hann var með broddstaf í hendi
og hafði brett gráum ullarsökkum
utanyfir buxurnar, en var annars
á sínum góðu hlaupaskóm. Svo
var nú gengið af stað.
Stelpurnar fóru úr úlpunum
strax niðri á túni og sögðust ætla
að skilja þær eftir eða láta Vil-
hjálm bera þær. En hann sagði,
að þær gætu haldið á þeim sjálf-
ar. Þegar við komum upp fyrir
girðinguna fórum við Bjössi úr
peisunum. En Vilhjálmur skalf
eins og strá í vindi innan í ullar-
reifi sinu, þétt reimuðu saman.
En brátt þoldi hann þó ekki við
í úlpunni og hneppti henni frá
sér.
Það bar nú ekki til tíðinda
lengi vel. Við stefndum upp dal-
inn. Vorum við Bjössi á undan,
svo Jóhanna, en hin einhvers stað-
ar á eftir. Þarna uppi í dalnum
var rigning, svo við fórum í peis-
ur okkar og úlpur. En brátt
hætti nú samt að rigna.
Þegar við komum að snjófönn-
inni fyrir neðan Neðri-Gjána,
kom skipun frá Vilhjálmi, sem
enn var niðri í miðri brekku
ásamt tveim eða þrem stelpum:
Nemið staðar! — Við staðnæmd-
umst og veltuim af stað tveimur
steinum, sem þó rúlluðu lítið. Nú
var Vilhjálmur kominn og við
lögðum á fönnina. Fór hann
fyrstur og gerði för imeð hælun-
um, en ég kom síðastur með
broddstafinn og hugðist gæta
þess, að enginn hrapaði niður. En
brátt var orðið svo hart, að Vil-
hjálmur markaði varla, og sáum
við þá að það mundi verða vont
að komast niður aftur, ef við
gætum ekki búið til sæmileg för.
Snerum við því frá og löbbuðum
inn með fönninni, sem reyndist
1) Saltaður bútungur.
Við höfum unnið saman nokkra vetur og þau Ieyfðu mér
að birta frásagnir þessar í jólablaði Austra. — Jóhanna,
Anna og Björn skráðu sínar 9 ára, liin nokkru eldri.
Myndirnar tók Sigfús Vilhjálmsson. Anna og Arnfríður
voru í ræðustóli (fluttu kvæði) þegar Ijósmyndarinn smellti
af.
Við óskum lesendum opnunnar gleðilegra jóla. V.H.
fjallseggin og þar í Efri-Gjáin og
dálítill klettahöfði þar fyrir fram-
an, en að vestan Ekrutindurinn
og Rákin, þar sem Sigurður á
Höfðabrekku hrapaði með hesta
tvo og drápust báðir hestarnir, en
hann slapp ómeiddur.
Það voru miklir svellblóstrar
þarna uppi. Við stefndum í norð-
austur, eða þar um bil, fyrir ut-
an klettana, sem Efri-Gjáin er
í, og ætluðum að líta þann mikla
fjörð, Seyðisfjörð. Hér var fjalls-
raninn lægri og við komumst upp
á Eggina og sáum þá strax fjöll
að norðanverðu í Seyðisfirði.
Það var súld og þoka þarna
uppi og vont s'kyggni. Þarna var
hálfgerður sandur en þó fáeinir
steinar á stangli, ennfremur
nokkrar hálfhrundar vörður. Við
tókum nú til fótanna og hlupum
í einum spretti norður þangað,
sem fer að halla niður 1 Aust-
dalinn. Þar biðum við eftir Vil-
hjálmi, sem hafði dregizt nokkuð
afturúr og kom nú hlaupandi og
þokan á hælunum á honum. Hann
settist hjá okkur og fór að segja
okkur nöfnin á fjöllunum í Seyð-
isfirði. Það fjall, sem við sáum
lengst í burtu, heitir Skælingur
og er norðan við Loðmundarfjörð-
inn. Á milli Loðmundarfjarðar og
Seyðisfjarðar heitir Brimnesfjall
og þar undir stóð bærinn Brimnes,
sem brann nú fyrir skemmstu.
Austan við Austdalinn er Sauð-
fellið og á bak við það sáum við
í Skálanesheiðina nokkuð langt í
burtu. Alveg upp undir rótum
hæstu fjallanna til vinstri sáum
við klett, sem mig minnir að heiti
Einbúi. Suðaustan við hann er
Hesteyrarskarðið, en það sáum
við ekki fyrir þoku. Lengra frá
er Snjófellsskarð og eitt mikið
fundum þarna í klettaskoru einn
kjálka úr hestum Sigurðar. Var
hann orðinn mjög veðraður. Við
hlupum svo niður þar sem steinn-
inn hafði sporað snjóinn. Vil-
hjálmur var rétt dottinn á hlið-
ina ofan í drullufor, en slapp þó
að mestu leyti. Nú tóku allir til
fótanna og hlupu niður næstu
snjófönn og að stórum steini.
Þarna þurfti enn að tæma skó-
tauið. Þarna var stór, flatur
steinn ekki langt fyrir utan og
sagði Vilhjálmur að hann héti
Veizlusteinn síðan einhverjar ame-
rískar stúlkur hefðu verið kvadd-
ar þarna.
Ferðin gekk greitt niður dal-
inn. í dalsbrúninni var nokkuð
hörð fönn. Fyrst fóru þær Adda
og Jóa og fóru gætilega og gekk
vel. Þá fór ég og studdi mig við
broddstafinn og slapp alveg
klakklaust. Svo kom Bjössi. Hanri
vissi auðsjáanlega ekki að fönn-
in var svona hörð, stökk út á
hana og fór beint á rassgatið og
húrraði niður á mikilli ferð. Hon-
um tókst þó að stoppa sig áður
en hann væri kominn aila leið
niður í Mýrarbotn. Næst kom
Helga, líka á mikilli ferð, og
stanzaði ég hana. Svo kom Anna
siðust eins og flugvél og stoppaði
ég hana lí'ka. En þá sló hún
hausnum við snjófönnina. Það var
þó betra en að dralla niður alla
brekkuna. Bar nú ekki til tíðinda
og urðum við öll samferða niður
túnið á Brekku. Og þegar við
vorum komin heim á hlað var
'klukkan kort gengin fimm, höfð-
um við verið mjög rösk í þessari
reisu.
Við heilsuðum nú húsmæðrun-
um, þeim Margréti og Kristínu,
sem höfðu verið að þeyta rjóma