SunnudagsMogginn - 15.05.2011, Side 39

15. maí 2011 39
Þ
ær eru ófáar íslensku stúlkukonurnar trúi ég sem
um þessar mundir eru illa haldnar eða kannski frek-
ar blessunarlega undirlagðar af vorkvígunni, veik-
inni kærkomnu sem heltekur kvenkynið á þessum
árstíma.
Samlíkingin um að langa til að skvetta upp rössunum og
sperra upp halana nær samt alls ekki að fanga til fulls áhrif
þess þrýstings sem blossar upp innan frá og verður til þess að
hinar mannlegu kvígur eiga fullt í fangi með að hemja löngun
sína til að tæta sig úr tötrunum,
hlaupa allsberar út og góla af fögn-
uð yfir því einu að vera til.
Enn erfiðara eiga þær með að
halda aftur af brennandi þörf til að
eiga mök við þá sem á vegi þeirra
verða. Hver fruma líkamans hrópar
á mannakjöt og þær titra og skjálfa í
sínum hömlulausu gredduköstum
og bresta sumar fyrirvaralaust í
ganglimaglenningu, geta trauðla
haldið sínum fótleggjum samsíða.
Fátt kemst að annað en löngunin
til að svala fýsnunum og þær reyna með öllum ráðum að töfra
til sín þau naut sem detta inn í sjónsviðið.
Og sannarlega er það mikil blessun að karlpeningurinn er
ekki síður yfirþyrmdur af vornautinu.
Og þá erum við ekki að tala um neinn óbreyttan tudda
heldur spranga þeir um sperrtir eins og vöðvastælt holdanaut.
Lyktarskynið verður líka óvenjunæmt á þessum árstíma,
ekki einungis fyrir gróðurilmi og allri þeirri sæluangan sem
nývöknuð náttúran gefur frá sér, heldur er engu líkara en fólk
finni langar leiðir lyktina af þeim sem eru eðlunarfúsir.
Allt vill það saman renna.
Og það er engu líkara en hver dagur sé sá síðasti.
Svo mikið er kappið.
Það er eins og lífið byrji upp á nýtt
í hvert sinn sem íslenska vorið fer á kreik.
Og skal engan undra að við sem höfum hímt hér í norðri
vetrarkramin og dúðuð, náföl og félagsfælin, verðum á vorin
eins og kvígur sem sleppt er úr fjósi og kunna sér ekki læti.
Hún er ekki einasta geðbætandi birtan sem brýst inn um
gluggana heldur magna þeir líka upp kynhvötina sólargeisl-
arnir sem gæla við bera bossa sem standa undan sænginni.
Aldrei er það nógsamlega lofað blessað vorið sem kemur
eins og hver önnur innspýting í sál og líkama.
Og engin ástæða til annars en taka honum fagnandi vor-
fiðringnum sem streymir krefjandi um lendarnar.
Og njóta hans til fullnustu.
Morgunblaðið/ÞÖK
Vorkvígan
stjórnlausa
’
Og sann-
arlega er
það mikil
blessun að karl-
peningurinn er
ekki síður yf-
irþyrmdur af
vornautinu.
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
varð stórveldi. Á sjöunda áratugnum urðu Loftleiðir fyrstar flug-
félaga í heimi til þess að bjóða lággjaldaflug milli Bandaríkjanna og
Evrópu; þar sem Lúxemborg og New York voru meginpólarnir tveir.
Hippaflugfélagið, eins og Loftleiðir voru stundum kallaðar, hafði
viðskiptavild; þá ekki síst meðal ungra námsmanna og blómabarna.
Harðnandi samkeppni og almennt erfiðari rekstrarstaða varð til
þess að sameining Flugfélags Íslands og Loftleiða komst á dagskrá,
meðal annars fyrir atbeina stjórnvalda. Strögglað var lengi um málið
en að lokum náðist lending og síðsumars 1973 tóku Flugleiðir til
starfa – nú Icelandair.
Hvort rétt hefði verið gefið við við sameininguna varð þrætumál –
en Loftleiðamönnum þótti þeir hafa borið skarðan hlut frá borði þeg-
ar skorið var úr um stærð sneiða í sameinuðu félagi. Hvort rétt var
gefið er hins vegar saga sem ekki verður tíunduð hér. Hins vegar ríkti
friður yfir vötnum þegar tveir ungir piltar, Arnaldur Halldórsson og
Kristinn Ásgeirsson, settu upp flugstjórahúfur, hvor frá sínu félag-
inu, á mynd sem tekin var við sameininguna. Myndin hér til hliðar er
tekin þegar tíu ár voru liðin frá sameiningu, árið 1983. Næsta óum-
deilt er að velgengni Loftleiða hafi fyrst og síðast byggst á atfylgi og
útsjónarsemi forstjórans og frumherjans Alfreðs Elíassonar. Undir
hans stjórn dafnaði félagið og náði flugi. „Loftleiðir eru furðulegt
ævintýri í atvinnusögu Íslendinga. Aldrei hefur uppgangur íslensks
fyrirtækis verið jafn stórkostlegur, aldrei hefur íslenskt fyrirtæki
unnið sér eins mikinn orðstír utan landsteinanna,“ sagði ævisögurit-
ari hans, Jakob F. Ásgeirsson, í grein að Alfreð látnum vorið 1988.
Sigurður Bogi Sævarsson sbs@mbl.is
’
Loftleiðir eru
ævintýri í at-
vinnusögu.
Alfreð Elíasson
Eftir brúðkaupið hefur þetta breyst. Pippa er
í sérstakri stöðu, hún er systir prinsessu og
nýtur glamúrsins sem hlýst af konunglegu
tengslunum, án þess að vera bundin af höml-
unum. „Pippa er heppnust af öllum. Hún fær
athyglina frá karlmönnum, fatahönnuðum og
frúm en hefur engar skyldur. Hún er prinsessa
án leiðinlegu hlutanna sem fylgja,“ sagði rit-
höfundurinn Plum Sykes.
Krikketkærasti og fjármálafýr
Þó það hafi ekki farið mikið fyrir því á Pippa
kærasta, fyrrum krikketleikarann Alex Lou-
don, sem hefur nú snúið sér að viðskiptum,
vinnur í fjármálahverfinu og er að ljúka MBA-
gráðu frá London Business School. Þau hafa
verið saman í um ár.
Það á hins vegar eftir að koma í ljós hvort
Pippa sé viss um að hann sé hennar eigin prins
eða hvort frægðin og ný tækifæri leiði hana á
aðra braut.
Systurnar eru mjög líkar og með sama dökka hárið, Pippa er til vinstri og Kate til hægri.
Reuters
’
Pippa er heppnust af öllum.
Hún fær athyglina frá karl-
mönnum, fatahönnuðum
og frúm en hefur engar skyldur.
Hún er prinsessa án leiðinlegu
hlutanna sem fylgja.
Myndin hér að ofan hefur gengið manna á milli á net-
inu í vikulokin enda skemmtileg. Þarna er búið að
setja upp hliðstæður milli sígilds Disney-ævintýris,
Öskubusku og konunglega brúðkaupsins. Kate er
stúlkan sem fékk prinsinn og vondu stjúpsysturnar
eru þarna Jórvíkurprinsessurnar Beatrice og Eugenie.
Eins og öll góð ævintýri er þetta nú of gott til að vera
satt, búið er að breyta litunum í myndinni, Ösku-
buska er ljóshærð og kjólar stjúpsystranna voru rauð-
ur og grænn. Engu að síður bráðfyndið!
Öskubuskuævintýri